Τυποποίηση vs Σκέψης

[Αθανάσιος Πέρδος]

Νομίζω οτι τα προσωπικά προβλήματα πρέπει να λύνονται με προσωπικά μηνύματα...

Έχεις απόλυτο δίκαιο. Δεν πρόκειται να συνεχίσω. 

[evry]

Δεν έχω γράψει κάτι τέτοιο, σε παρακαλώ να μην διαστρεβλώνεις αυτά που γράφω. Αν διαφωνείς με αυτό μπορείς πάντα να μου υποδείξεις το μήνυμα στο οποίο λέω κάτι τέτοιο. Μην παραθέσεις το ίδιο μήνυμα γιατί εκεί δεν αναφέρω κάτι τέτοιο, εκτός αν ερμηνεύεις αυτά που λέει ο συνομιλητής σου όπως σε συμφέρει.

Και μάλιστα την χαρακτήρισες και μη σοβαρή.

Χαιρετισμούς.
Η συζήτηση αυτή δεν έχει κανένα νόημα

[Sergio]

beautiful.. άντε να "ζεσταινόμαστε" για καλόπιστη και επικοδομητική "συζήτηση" στις 23 του μήνα .. ανήμερα

[Πανάγος94]

συγγνώμη μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει καλύτερα τι ζητάει ο αλγόριθμος?? παρόλο που διάβασα τα σχόλια σας δεν κατάλαβα....

[evry]

σε ποιο πρόβλημα αναφέρεσαι?

[Πανάγος94]

στο πρώτο πρώτο....

[evry]

Διαβάζεις συνεχώς αριθμούς μέχρι να δοθεί κάποια τιμή φρουρός. Δεν ξέρεις δηλαδή εξαρχής πόσοι είναι. Μάλιστα ο αλγόριθμος μπορεί και να μην σταματάει ποτέ (για το θέμα της περατότητας το συζητάμε κατά πόσο παραβιάζεται, για την ακρίβεια παραβιάζει το γράμμα του νόμου και όχι το πνεύμα του).
Τέτοιοι αλγόριθμοι είναι γνωστοί ως online algorithms και έχουν πολύ ενδιαφέρον. Η ιδέα είναι ότι επεξεργάζεσαι πάρα πολλά δεδομένα αλλά μπορείς κάθε φορά να έχεις ταυτόχρονα στη μνήμη ένα υποσύνολό τους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση διαβάζεις απεριόριστο πλήθος αριθμών (άρα δεν μπορούν να μπουν όλοι σε κάποια στατική δομή δεδομένων όπως είναι ο πίνακας) και θέλεις τους 50 μεγαλύτερους.
Άρα σου χρειάζεται κάθε φορά να κρατάς 50 αριθμούς.
Για κάθε αριθμό που διαβάζεις θα πρέπει να ανανεώνεις τον πίνακα έτσι ώστε να κρατά μόνο τους 50 μεγαλύτερους μέχρι εκείνη τη στιγμή και να "πετάει" τους άλλους.
Θα πρέπει οποιαδήποτε στιγμή σου ζητηθεί να μπορείς να εμφανίσεις τους 50 μεγαλύτερους με τη σειρά όμως που τους διάβασες.

Δεν υπάρχει έτοιμος αλγόριθμος (γνωστός εννοώ) που να λύνει αυτή την άσκηση. Θα πρέπει ο μαθητής να σχεδιάσει τον δικό του. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα παράδειγμα σχεδίασης αλγορίθμων ή αλγοριθμικής όπως την χαρακτηρίζουν αρκετοί.

[Βασίλης Ταβουλτσίδης]

Υπάρχουν τρεις παράμετροι που κάνουν αυτό το πρόβλημα δύσκολο στη λύση του (εννοώ το Τυποποίηση vs Σκέψη).

Η πρώτη είναι ο τρόπος εξέτασης του μαθήματος. Εφόσον η εξέταση γίνεται με χαρτί και μολύβι σε μια εικονική γλώσσα προγραμματισμού αναγκαστικά πηγαίνουμε σε λύσεις τυποποίησης. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν μαθητή, που συνήθως έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον προγραμματισμό στη ζωή του, να μάθει να γράφει κώδικα θεωρητικά. Χωρίς δηλαδή να μπορεί να δει πως ο κώδικας λειτουργεί στην πράξη. Ο προγραμματισμός, στα πρώτα του στάδια, είναι ένα πείραμα και η γοητεία του πράγματος είναι να βλέπεις τον κώδικα να δίνει πραγματικά εντολές στη μηχανή και η μηχανή να τις εκτελεί. Συνεπώς όσο η εξέταση γίνεται χειρόγραφα και με μια εικονική γλώσσα προγραμματισμού το πεδίο είναι περιορισμένο και η τυποποίηση αναγκαία.

Η δεύτερη ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας και ο στόχος των μαθητών αλλά και ο δικός μας. Δυστυχώς κύριος στόχος δεν είναι η εκμάθηση του προγραμματισμού αλλά να γράψουν καλά στις εξετάσεις. Σαφώς και προσπαθούμε να πετύχουμε και τα δύο αλλά ας μη γελιόμαστε ο βαθμός είναι ο στόχος. Μέσα στον λίγο χρόνο που έχουμε στην διάθεσή μας κατά την διάρκεια της χρονιάς και με όλα τα υπόλοιπα μαθήματα να πιέζουν εξίσου τον μαθητή η τυποποίηση έρχεται ως σωσίβιο για να πιάσουμε συγκεκριμένα πράγματα που συνήθως πέφτουν με συγκεκριμένο τρόπο. Άλλωστε για να πετύχουμε ο μαθητής να λειτουργεί με τη σκέψη του και όχι με τυποποίηση θα έπρεπε να είχαμε πολύ περισσότερο χρόνο (π.χ. το μάθημα να απλωνόταν σε 2-3 χρονιές) ώστε να υλοποιήσουμε ολόκληρα projects σε πραγματικές συνθήκες όπου εκεί ο μαθητής θ' αναγκαστεί να σκεφτεί τι θα κάνει σε κάθε περίπτωση. Αλλά και οι ίδιες οι εξετάσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν δεν λειτουργούσαν στην τυποποιημένη λογική που λειτουργούν τώρα αλλά τα θέματα κάθε χρονιά ήταν εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Σ' αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε μια εκπαίδευση που θα είχε ως κύριο στόχο την ενδυνάμωση της σκέψης ακριβώς γιατί αυτό θα ήταν το ζητούμενο στις εξετάσεις.

Η τρίτη παράμετρος είναι ο ίδιος ο μαθητής. Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν κλίση σε όλα τα πράγματα. Κάποιος μπορεί να πάρει ένα πιάνο και να παίξει χωρίς καμία προσπάθεια και κάποιος άλλος να μην τα καταφέρει κι ας προσπαθεί μια ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον προγραμματισμό. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι δυνατό να έχουν κλίση σ' αυτό το αντικείμενο και ν' αναπτύξουν την σκέψη που είναι απαραίτητη, μέσα στον περιορισμένο χρόνο και στόχο που έχουμε. Έτσι και πάλι καταφύγιο είναι η τυποποίηση.

Συμπερασματικά η τυποποίηση έρχεται ως αποτέλεσμα του τρόπου που έχει δομηθεί το μάθημα (εικονική γλώσσα) και του τρόπου εξέτασης (χειρόγραφη εξέταση, τυποποιημένα θέματα). Ο μόνος δρόμος για να πάμε σε διδασκαλία που θα παράγει πραγματικούς προγραμματιστές είναι ν' αλλάξουν οι πρώτες δύο από τις παραπάνω παραμέτρους.