Ας κρατήσουμε λοιπόν μακρυά τα παιδιά μας από facebook/TV/psp, έστω κι αν γκρινιάζουν!
Βέβαια γίνεται πολύ καλή δουλειά όταν βλέπουν κι εμάς να έχουμε μια κριτική στάση απέναντί τους και όταν δεν τους το ζητάμε σαν... σεληνιασμένοι.
Πολλές φορές θέλουμε να τους αποτρέψουμε από την εκτός μέτρου και κρίσης χρήση του Η/Υ και της τιβί, αλλά δεν τους προτείνουμε το αντίδοτο! Έτσι τα παιδιά ξαναγυρνούν άμεσα σε εκείνο που έχουν μάθει και ... εποιήσαμεν ουδέν!
Αλήθεια, έχετε δοκιμάσει να παίξετε με τα παιδιά πολύ και με αθώα παιχνίδια ή αστεία; Εγώ το έχω δοκιμάσει, δίνω την ψυχή μου τότε, γίνομαι και λίγο καραγκιόζης, αλλά συνήθως (όχι πάντα) βλέπω το αποτέλεσμα που περιμένω! Μάθαμε να παρκάρουμε τα παιδιά μπροστά στο facebook ή στο msn ή στην τηλεόραση, γιατί έτσι μας βολεύει (προς Θεού Λαέρτη, δεν αναφέρομαι σε σένα, γενική τοποθέτηση κάνω από όσα βλέπω στο περιβάλλον μου), αλλά μετά παραπονιόμαστε για παραβατικές συμπεριφορές...
Είναι δύσκολο το πρόβλημα... Αν βάλεις το παιδί στην τιβί, το αποτέλεσμα είναι άμεσο (ενώ ταυτόχρονα χτίζουμε αργά και σταδιακά τη... λάσπη, στην οποία το παιδί μας θα θεμελιώσει τη ζωή του). Αν επιχειρήσεις να παίξεις με το παιδί, να ασχοληθείς μαζί του, να μιλήσετε, να σε νοιώσει δικό του, τότε: α) θα απογοητευθείς στην αρχή, γιατί το παιδί θέλει χρόνο για να μάθει να προτιμά εσένα από την οθόνη & β) όπως όλες οι σοβαρές επενδύσεις, έτσι και αυτή αποδίδει σε βάθος χρόνου κι εμείς δεν έχουμε μάθει να περιμένουμε...