Δε γνωρίζω αν είχε προηγηθεί κάποια προεργασία από το συνάδελφο πληροφορικής στο εν λόγω σχολείο, ούτε μπορούμε να κρίνουμε ως ακραία την απόφαση του συλλόγου, για τον απλούστατο λόγο ότι δε γνωρίζουμε το ιστορικό της συγκεκριμένης μαθήτριας. Δεν είναι λίγα τα δυσπροσάρμοστα παιδιά στα σχολεία, ούτε εκείνα που ρέπουν προς την αταξία. Ζούμε δε εν μέσω περίεργων καταστάσεων, κατά τις οποίες τα παιδιά εκπαιδεύονται ως μικροί αυτοκράτορες: έχουν μόνο δικαιώματα, τα οποία κατοχυρώνουν μαχόμενα, αλλά ούτε λόγος για υποχρεώσεις. Και σε αυτή την κατάσταση έχουν συμβάλλει τα μέγιστα επί σειρά ετών γονείς και παππούδες-γιαγιάδες, που νομίζουν ότι έτσι τους αγαπούν τα παιδιά (ενώ στην πραγματικότητα χαϊδεύουν τον ατομικό τους εγωισμό - σκεφθείτε συνάδελφοι αυτό που μόλις ανέφερα για τον εγωισμό των γονέων...).
Επομένως η ρίζα του κακού βρίσκεται στο άμεσο γενεαλογικό δένδρο, και όχι στο κλαδί που είναι το παιδί. Ας μην ξεχνάμε ότι οι οικογένειες των μαθητών μας είναι λίγο ως πολύ σαν τις δικές μας οικογένειες, καθώς μοιραζόμαστε το ίδιο κομμάτι κοινωνίας. Ακόμη κι αν κόψεις το κλαδί,
αν δε μπολιάσεις το δέντρο, δεν έκανες τίποτε.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι ένα παιδί - ακόμη και στην εφηβεία - έχει πλήρη αίσθηση ή πλήρη απουσία μέτρου. Μπορεί να βρίσκεται "στην κοσμάρα του", αλλά βαθιά μέσα του ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει. Απλά, έχει συνείδηση (είναι στις προδιαγραφές του ως ανθρώπου), η οποία ακόμη δεν έχει πωρωθεί πλήρως. Και αυτό φαίνεται από το αίσθημα ενοχής που νοιώθει εκ των υστέρων, από την διάθεσή του να επιδειχθεί για τις πράξεις του ή από την προσπάθειά του να καταλάβει αν κατέχει ακόμη τη θέση που είχε πριν την πράξη του. Αυτά είναι βιώματα, δεν μπορούν να περιγραφούν γραπτώς με ευκολία.
Εν ολίγοις, το βασικό μερίδιο ευθύνης βρίσκεται στην οικογένεια και στα ίδια τα παιδιά, που χτίζουν το χαρακτήρα τους. Στην πραγματικότητα το παιδί έχει θετικές και αρνητικές παραστάσεις και
επιλέγει τη δική του στάση ζωής.
Η δική μας ευθύνη είναι σαφώς περιορισμένη σε σχέση με την οικογένεια. Περισσότερο εστιάζω στην προσωπικότητα του καθηγητή. Αν ο καθηγητής είναι ένα πηγάδι, από όπου το παιδί μπορεί
να αντλήσει άφθονο θετικό παράδειγμα ανά πάσα στιγμή, τότε οι κανόνες έρχονται μόνοι τους...
Ο Παναγιώτης έβαλε τον τίτλο "Ασφάλεια και κοινωνική δικτύωση στο Internet". Εγώ θα βγάλω το ιντερνετ και θα βάλω "Ασφάλεια και κοινωνική δικτύωση στην ψυχή του μαθητή και στο σχολείο". Κοινωνική δικτύωση σε ένα σχολείο υπάρχει πρώτα ανάμεσα σε ανθρώπους και μετά στο facebook... Και θα πρέπει να κάνουμε
την υπέρβαση: δηλ. να μη μας αφορά ΜΟΝΟ η ασφάλεια των μαθητών εντός της αυλής, να έχουμε κλειδωμένα λουκέτα και επιτήρηση, αλλά και ασφάλεια των "εισερχομένων" εντός της ψυχής του παιδιού. Ή διαφορετικά: να μας ενδιαφέρει τί παιδιά θα προσφέρουμε στην κοινωνία του αύριο.
Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι, όταν επενδύσεις σε αυτούς, η επένδυση αυτή είναι αβέβαιη και τα αποτελέσματά της φαίνονται μετά από χρόνια... Γι' αυτό και οι πολιτικοί μας είναι στην πλειοψηφία τους αποτυχημένοι, ενώ παράλληλα τρίζουν μανιωδώς τα κοκκαλάκια των προγόνων μας, που αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, που εμείς στρεβλώσαμε!
ΥΓ: συγνώμη για τα πολλά μου λόγια. Ουκ εν το πολλώ το ευ... αλλά φιλοξενώ τα πεθερικά μου στο σπίτι εδώ και δύο μέρες και τα είπα όλα μαζεμένα
