Γιώργο η άποψή μου είναι η εξής.
Καταρχήν για όλα αυτά φταίει αυτό το "με τη βοήθεια". Αυτό κάνει όλη τη ζημιά. Προσωπικά πιστεύω ότι με λίγη καλή θέληση ο μαθητής καταλαβαίνει τι ζητάει. Το λέω αυτό γιατί όταν σου λέει ότι ένα υποπρόγραμμα εμφανίζει σε φθίνουσα σειρά εννοείται ότι η ταξινόμηση είναι μέρος του υποπρογράμματος,
Από την άλλη ένα καλό επιχείρημα που ειπώθηκε και εδώ (από τον Παναγιωτη νομίζω) είναι ότι κάθε υποπρόγραμμα επιτελεί ένα έργο και όχι δύο. Αυτό λέει και το βιβλίο
Το να επιτελεί δύο είναι κακή πρακτική όχι όμως και λάθος, όπως π.χ. η αλλαγή του μετρητή της Για.
Το σκεπτικό μου είναι το εξής για αυτό το θέμα:
Θέλουμε να εξετάσουμε τον μαθητή στα 3 παρακάτω σημεια:
α) Ξέρει πως να ταξινομήσει έναν πίνακα?
β) Ξέρει πως να εμφανίζει τα στοιχεία ενός πίνακα?
γ) Ξέρει πως να περάσει παράμετρο πίνακα σε ένα υποπρόγραμμα και να το καλέσει σωστά?
Τώρα έχουμε τις παρακάτω περιπτώσεις
1) Τα κάνει όλα μέσα στο υποπρόγραμμα
2) κάνει την ταξινόμηση έξω
3) κάνει την εμφάνιση έξω
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις α,β,γ ο μαθητής αποδεικνύει ότι γνωρίζει τα 1,2,3 άρα δεν έχουμε κάποιον σοβαρό λόγο να του κόψουμε εκτός αν είμαστε τυπολάτρες.
Θα δικαιολογούσα περισσότερο κάποιον που έκοβε στο Δ5 για την εύρεση ελαχίστου σε πίνακα δύο διαστάσεων παρά για το υποπρόγραμμα στο Δ4.
Και ένα άλλο σημείο που με προβλημάτισε είναι και το θέμα Δ4 στο οποίο όλοι ( ή οι περισσότεροι) καταλαβαίνουμε ότι πρέπει μέσα στη διαδικασία να γίνει ταξινόμηση και εμφάνιση των πινάκων.
Τι γίνεται στην περίπτωση κατά την οποια ένας μαθητής ταξινομεί τον πίνακα στο κυρίος πρόγραμμα, περνάει τον πίνακα ταξινομημένο στη διαδικασία και τον εμφανίζει μέσα σε αυτήν;
Μήπως και εδώ υπάρχει μια και όχι τόσο σαφή διατύπωση στο ερώτημα καθώς ζητάει να εμφανίζονται τα ετήσια έσοδα κάθε πελάτη κατά φθίνουσα σειρά;