Το 2000 ήμουν ένα από τα πρώτα μέλη της ΕΠΕ στη Θεσσαλονίκη ή τουλάχιστον από το τμήμα που αποφοίτησα και έτρεξα και πάρα πολύ για την ΕΠΕ ενημερώνοντας πρώην συμφοιτητές μου αλλά και φοιτητές του τμήματος για την ύπαρξη της ένωσης. .Μάλιστα αν και επίσημα η ΕΠΕ ιδρύθηκε το 2000 θυμάμαι οτι είχα ενημερωθεί 1-2 χρόνια νωρίτερα για την προσπάθεια που γινόταν για τη δημιουργία της ΕΠΕ. Τότε υπήρχε η ΕΠΥ και η ΠΕΚΑΠ. Ένα από το πρώτα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε η ΕΠΕ ήταν αυτό των διορισμών στην εκπαίδευση. Με ένα μικρό διάλειμμα κάπου το 97, όπου γινόταν δεκτές οι αιτήσεις πτυχιούχων πληροφορικής, αν θυμάμαι καλά, υπήρχε απαγορευτικό στους απόφοιτους πληροφορικής, οι οποίοι δεν είχαμε καν το δικαίωμα να καταθέσουμε αίτηση για διορισμό αν δεν είχαμε ΣΕΛΕΤΕ, ενώ οι θέσεις για ΣΕΛΕΤΕ ήταν 15-20 πανελλαδικά. Από την άλλη πλευρά γνωρίζετε τα σεμινάρια και όλα αυτά.
Η ΠΕΚΑΠ και η ΕΠΥ, είχαν στηρίξει πολύ δυναμικά την υπόθεση των σεμιναρίων (η ΕΠΥ μαζί με την Ένωση Φυσικών, ήταν από τους κυριότερους διοργανωτές τέτοιων σεμιναρίων) και το υπουργείο τους άκουγε. Οι πρώτες αιτήσεις αν θυμάμαι χωρίς ΣΕΛΕΤΕ, είχαν κατατεθεί με τη βοήθεια δικηγόρου της ΕΠΕ και δικαστικού κλητήρα, τις οποίες αναγκάστηκαν να παραλάβουν κάποιες δευτεροβάθμιες και με δικαστικές προσφυγές, οι οποίες δικαίωΣαν τους συναδέλφους, άνοιξε ο δρόμος για την εκπαίδευση. Αυτά για την ιστορία, γιατί δεν μου αρέσει να ισοπεδώνουμε και πιστεύω πως ένας σημαντικός αριθμός συναδέλφων δεν θα είχαμε προλάβει να διοριστούμε, χωρίς τις προσπάθειες που κατέβαλλε τότε η ΕΠΕ.
Βέβαια η ΕΠΕ κατά τη γνώμη μου πέρασε στο άκρο να ζητάει τη μετάταξη ή απόλυση των συναδέλφων που δεν είχαν βασικό πτυχίο πληροφορικής, κάτι που για μένα ήταν άκρως επικίνδυνο και αποτέλεσε και την αφορμή της απενεργοποίησης μου από την ΕΠΕ, στην ουσία τη διαγραφή μου, αφού έχω να πληρώσω ακόμα και τη συνδρομή για πολλά χρόνια.
Από την άλλη πλευρά η ΕΠΥ για ένα διάστημα δεν μας έβαζε ως κανονικά μέλη, αλλά με περιορισμένα δικαιώματα, τότε ήταν ταυτισμένη με την ECDL Hellas (Νομίζω ο πρόεδρος της ΕΠΥ ήταν και πρόεδρος της ECDL Hellas, χωρίς να είμαι 100% σίγουρος) και μάλιστα η ΕΠΥ είχε συμφωνήσει με την ECDL, πως για να διδάξει κάποιος σε τμήματα για το ECDL θα έπρεπε να έχει ανάλογη πιστοποίηση ECDL και δεν αρκούσε το πτυχίο πληροφορικής, κάτι απαράδεκτο για μένα μιας και δεν μιλάμε για κάποια εξειδικευμένη πιστοποίηση (πχ Cisco κλπ). Η ΕΠΥ αργότερα άλλαξε στάση, απέναντι στους πτυχιούχους πληροφορικής, καταλαβαίνοντας πως με δεκάδες τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν μπορούσε να υπάρχει ως ένωση έχοντας μας ως μέλη Β κατηγορίας και ιδιαίτερα μετά τη δραστηριοποίηση της ΕΠΕ και το ρεύμα που είχε αποκτήσει η τελευταία στους πτυχιούχους ΑΕΙ (για τους απόφοιτους ΤΕΙ υπήρχε χωριστή ένωση, η οποία στη συνέχεια ενώθηκε με την ΕΠΕ).
Περίμενα πως μετά από τόσα χρόνια αυτές οι κόντρες θα έχουν περάσει, αλλά δυστυχώς. όχι. Υπάρχουν και άλλα αίτια, πολιτικά και προσωπικές κόντρες, τις οποίες κανείς από οτι φαίνεται δεν θέλει να ξεχάσει, αν και όλοι μιλάν για ενότητα.
Για να μπω στην ουσία του θέματος, ο κλάδος μας αντιμετώπισε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισαν δεκάδες άλλοι κλάδοι όταν πρωτοεμφανίστηκαν. Δηλαδή, αναπτύχθηκε στην κοινωνία, πριν δημιουργηθούν επίσημοι θεσμοί εκπαίδευσης σε αυτόν, με αποτέλεσμα πριν τους πρώτους "επίσημους επαγγελματίες" να υπάρχουν ας πούμε "εμπειροτέχνες επαγγελματίες". Τα συμφέροντα συγκρούστηκαν και ήταν λογικό. Οι νέοι (εμείς) με τα χαρτιά θέλαμε τον κλάδο μας για τον εαυτό μας, οι παλιοί θέλαν να κρατήσουν τα κεκτημένα. Στους οικονομολόγους είχε γίνει κάτι παρόμοιο με το επάγγελμα του λογιστή. Οι "παλιοί" με αποδεδειγμένη επαγγελματική εμπειρία κάποιων ετών(όχι όποιος πουλάει λογιστικά βιβλία όπως πχ έκανε η ΕΠΥ με ανθρώπους που πουλούσαν δισκέτες και χαρτιά για εκτυπωτή) κρατήσαν τα δικαιώματα τους, αλλά φυσικά άνοιξε ο δρόμος για τους νέους πτυχιούχους και έκλεισε ο δρόμος για νέους εμπειροτέχνες. Ουδέποτε το Οικονομικό Επιμελητήριο ζήτησε όμως λογιστές με 20 και 25 χρόνια προϋπηρεσία επειδή δεν είχαν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να χάσουν ξαφνικά τα δικαιώματα τους.
Σε εμάς και οι δυο πλευρές πήγαν στα άκρα. Οι νέοι θέλαν να πετάξουν στον καιάδα ανθρώπους που μπορεί να δουλεύαν 10-15 χρόνια σε έναν κλάδο και οι παλιοί δεν θέλαν να χάσουν ούτε ένα ψίχουλο από την πίττα της πληροφορικής (αναφέρομαι γενικά και όχι μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης). Χώθηκε και το τεχνικό επιμελητήριο , κυρίως για τα έργα πληροφορικής και αποτέλεσμα είναι ακόμα να μην υπάρχει επιμελητήριο πληροφορικής και κλάδος μας να είναι ένας από τους κλάδους με ελάχιστα ουσιαστικά 'επαγγελματικά δικαιώματα.
Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω προσέξει ποτέ (μπορεί να υπήρξε και να μην το κατάλαβα) κάποια επαγγελματική ένωση, κάποιο σωματείο κλπ να θέτει ως αίτημα να χάσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα κάποιοι εργαζόμενοι, τους οποίους τους θεωρεί ανταγωνιστές. Είναι ένα πραγματικά μαύρο στίγμα για την ΕΠΕ και για τους ανθρώπους που διατύπωσαν αυτή την άποψη.
Ήμουν χρόνια συνδικαλιστής και ξέρω να βλέπω πίσω από τις λέξεις "υπενθυμίζω" και να προβλέπω μία διάταξη και μία ρύθμιση που γίνεται τώρα, που μπορεί να οδηγήσει μετά από 2-3 χρόνια. Οι περισσότεροι ξέρουμε (και δεν το συζητάμε ίσως γιατί νομίζουμε πως έτσι ξορκίζουμε το κακό) οτι το καλοκαίρι μπορεί να έρθει η εργασιακή εφεδρεία και για τον κλάδο μας και για καμιά 1000δα συναδέλφων της εκπαίδευσης. Μάλιστα είμαι από τους πρώτους υποψήφιους, καθώς μετά από μια εφταετία δεν έχω πάρει οργανική. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορώ να κάνω το δώρο του κανιβαλισμού στην Κυβέρνηση, σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να ζητήσω τη σφαγή άλλων εργαζομένων, συναδέλφων για να επιβιώσω εγώ. Ή όλοι μαζί θα αντισταθούμε και θα κρατηθούμε στη δουλειά, ή όλοι μαζί (άλλος γρηγορότερα άλλος αργότερα) θα χαθούμε. Στη ζωή μου πάντα κάνω ατομικούς και συλλογικούς αγώνες. Ο ατομικός μου αγώνας (σπουδές, εργασία κλπ) έχει ως στόχο το να βελτιώνω τη δική μου ζωή μέσα στη ηθικά όρια οτι δεν βλέπτω τη ζωή των ομοίων μου. Την ίδια αρχή βάζω και στους συλλογικούς μου αγώνες.
Η πληροφορική ως επαγγελματικός κλάδος, έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τους μεταταχθέντες συναδέλφους ή όσους διορίστηκαν με σεμινάρια, τα οποία αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα (που ήδη είναι αργά), θα μιλάμε για τη μεγαλύτερη επαγγελματική φούσκα του τελευταίου αιώνα και για τον κλάδο με τη μεγαλύτερη ανεργία.
Έχει δίκιο ο Βαγγέλης όταν μιλάει για τμήμα Αγελαδοτροφίας και Πληροφορικής, όχι με την έννοια του επιπέδου σπουδών, αλλά με την έννοια της μετατροπής σε μια νύχτα πολλών τμημάτων σε τμήματα πληροφορικής με αλλαγή ονομασίας, με τη δημιουργία νέων τμημάτων και τη ραγδαία αύξηση των εισακτέων στα υπάρχοντα τμήματα. Όλα αυτά για λόγους λαϊκισμού, εξυπηρέτησης τοπικών μικροσυμφερόντων, αλλά και επιχειρηματικών μεγαλοσυμφερόντων (ρωτήστε τους συναδέλφους πως οι πρώην εργοδότες τους γίναν ξαφνικά γενναιόδωροι σε αυξήσεις, όταν άνοιξαν οι θέσεις στην εκπαίδευση, γιατί κινδυνεύαν να μείνουν χωρίς προσωπικό).
Όσο η ΕΠΕ επιμένει σε αυτή τη θέση για μένα είναι σαν να μην υπάρχει. Καταλαβαίνω οτι μπορεί αρκετοί αδιόριστοι συνάδελφοι να βλέπουν μια υποτιθέμενη προοπτική μέσα από αυτή τη θέση, αλλά ας σκεφτούν οτι αυτό που διεκδικούν σήμερα, αύριο μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ (αν πχ το υπουργείο χρειάζεται μόνο 300 πληροφορικούς και αποφασίσει πως μόνο όσοι έχουν διδακτορικό θα παραμείνουν στην εκπαίδευση). Γι' αυτό και την προηγούμενη εβδομάδα έκανα την εγγραφή μου στην ΠΕΚΑΠ και θα εκτελέσω το εκλογικό μου καθήκον.
Και επειδή κάποιοι δεν μπορούν να μιλούν χωρίς ονοματεπώνυμο,
Μαργαριτίδης Ηλίας.
Υ.Γ. Συγγνώμη που μακρυγόρησα.
