Συνάδελφοι, καλησπέρα.

Τα παρακάτω που γράφω είναι καθαρά προσωπική άποψη - συνειδητοποίηση και προς θεού δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να παρεξηγηθώ.
Για μένα πάνω από 'λα είναι το εκπαιδευτικό μου καθήκον.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι δεν βοηθάω στην διοίκηση του σχολείου. Κάθε άλλο θα έλεγα.
Βοηθάω όμως στα πλαίσια της δικαιοσύνης - ισοκατανομής και με την συναίσθηση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων που πρέπει να έχω ως ένας εκπαιδευτικός του σχολείου.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
...
Η αλήθεια είναι, ότι τα πρώτα χρόνια στα σχολεία, αναλάμβανα υποχρεώσεις πολύ περισσότερες από αυτές που έπρεπε, όχι μόνο γιατί με πίεζαν ιδιαίτερα να το κάνω, αλλά διότι πίστευα επίσης ότι εγώ μόνο κατέχω την γνώση και είμαι αυτός που θα κάνω τις ενέργειες που πρέπει με τον απόλυτα ιδανικό τρόπο.
Εν ολίγοις, είχα την εντύπωση ότι αν δεν ήμουν εγώ αυτός που θα έκανε τις συγκεκριμένες εργασίες(οι περισσότερες έξω από τον ρόλο μου), το σχολείο θα διαλυόταν.
Βεβαίως είχα άδικο. Η παραπάνω συμπεριφορά, λειτουργούσε απορυθμιστικά για τον σύλλογο των καθηγητών (πχ επειδή μπαινόβγαινα διαρκώς στο γραφείο του διευθυντή, πολλοί συνάδελφοι με χαρακτήριζαν ακόμη και σπιούνο, το οποίο βεβαίως δεν το αντιλαμβανόμουν, διότι ήμουν διαρκώς επιφορτισμένος με διάφορες εργασίες) , αλλά και για την διδασκαλία της πληροφορικής στους μαθητές (πχ χαμένες ώρες διδασκαλίας, μισοτελειωμένες ώρες διδασκαλίας, λόγω απουσίας μου σωματικής ή πνευματικής από το εκπαιδευτικό μου καθήκον).
...
Έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια, και με την βοήθεια μιας συναδέλφου, να συνειδητοποιήσω από την αρχή, πρώτα την αξία και την ποιότητα του ρόλου μου στο σχολείο και πόσο η μη συνέπειά μου μ' αυτόν τον ρόλο κοστίζει στο σχολείο μου, και ύστερα την πολύ απλή διαπίστωση ότι κανείς δεν είναι ούτε τελείως απαραίτητος, αλλά ούτε και αναντικατάστατος.