Παίρνοντας αφορμή από ανάρτηση του Συνάδελφου Νίκου Αδαμόπουλου (στο θέμα "Ερευνα για την ΑΕΠΠ"), ανοίγω νέο θέμα και παρακαλώ για τις σκέψεις σας:
μέχρι πότε θα λέμε ότι φταίνε οι συγγραφείς των βιβλίων, φταίνε οι σύμβουλοι, φταίνε οι υπουργοί, φταίνε οι πρώην και οι επόμενοι... Από πού προήλθαν όλοι αυτοί; Με παρθενογένεση; Και εμείς, που εννοείται ότι δε φταίμε ποτέ, εμείς τι κάνουμε;
Αν φταίνε, καλά κάνουμε και το λέμε και το ξαναλέμε...
Εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας ευσυνείδητα, να τιμάμε "το ψωμί που τρώμε", να έχουμε τους μαθητές μας σαν παιδιά μας! Αν φταίξουμε - έστω κάποια στιγμή - το πράγμα δεν πατσίζει! Ο καθένας τις ευθύνες του...
Να μην ξεχνάμε όμως, πως είμαστε το "τελευταίο εξάρτημα" ενός συστήματος, που δεν προσφέρει αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε. Εμένα, αυτή είναι η εντύπωση.
Θα αγόραζε κανείς μας αυτοκίνητο (είναι ένα σύστημα!), του οποίου τα εξαρτήματα επιλέχτηκαν με - Ελληνική - "προσωπική συνέντευξη";
Παρ' ολα αυτά συνεχίζω να κάνω αυτό που ΠΡΕΠΕΙ, ει δυνατόν και λίγο παραπάνω. Για να 'χω και το δικαίωμα να κριτικάρω. Λάθος το "δικαίωμα". Υποχρεούμαι να κριτικάρω!
...Όλα τα καλά οφείλονται σε κάποιους που θεοποιούμε, ενώ όλα τα κακά σε κάποιους που δαιμονοποιούμε!
Το μη χείρον, βέλτιστο.
Εφ' όσον δεν υπάρχει ουσιαστική και διαρκής αξιολόγηση (αρχίζοντας απ' τους αξιολογητές!), αυτό που γιά άλλους Λαούς είναι αυτονόητο, βλέπω φθίνουσα! Ακόμα κι' αν όλοι οι Εκπαιδευτικοί δώσουμε τον καλύτερό μας ευαυτό. Ας συνεχίσουμε να προσφέρουμε όσο μπορούμε - για τα παιδιά μας! - αλλά να αντιστεκόμαστε και σ' οτιδήποτε θεόστραβο...
"Επίλογος": Οταν σε μια παρέα συναδέλφων, εκφράζοντας απόψεις παρόμοιες με τις παραπάνω, συνάδελφος ελληνάρας μου είπε "ααα! Κοίτα να δεις, αν δεν σ' αρέσει παραιτήσου!" του απάντησα: Θα τόκανα, αλλά έχω πρόβλημα που θα μείνεις εσύ!
