Τώρα να κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου;
Έχει τύχει αρκετές φορές να "συνθέσω" ένα διαγώνισμα από ασκήσεις που βρήκα στο στέκι, σε sites συναδέλφων, πρωτότυπες δικές μου, αλλάζοντας ελαφρώς εκφωνίσεις, διορθώνοντας ορθογραφικά/τυπογραφικά λάθη, φροντίζοντας τη μορφοποίηση του τελικού κειμένου, ρυθμίζοντας το βαθμό δυσκολίας του συνολικού διαγωνίσματος κλπ.
Πιστεύω, πρόθυμος πάντα να συζητήσω οποιαδήποτε άποψη περί του αντιθέτου, ότι αυτή η διαδικασία στην οποία μπαίνω είναι "επιμέλεια" και μάλιστα καλώς εννοούμενη. Πρόκειται εξάλλου για κάτι χρονοβόρο και -κακά τα ψέμματα- απαιτητικό, όταν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για ένα ισορροπημένο τελικό αποτέλεσμα.
Αν το τραβήξει κάποιος ακόμα περισσότερο (και εδώ σταματώ να υποστηρίζω την άποψη -απλώς αναφέρω μια σκέψη-), μπορεί να ισχυριστεί ότι εφ' όσον μια εφεύρεση (με την έννοια της δημιουργίας νέων κατασκευασμάτων) δεν είναι παρά αναδιάταξη γνωστού, λίγο έως πολύ, υλικού, τότε το παραγόμενο αποτέλεσμα (το διαγώνισμα εν προκειμένω) είναι, σε τελική ανάλυση, προϊόν του επιμελητή.
Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρω ότι οι ασκήσεις, τμήματα θεωρίας και οποιοδήποτε άλλο υλικό δίνω στους μαθητές μου και δεν το έχω γράψει προσωπικά εξ΄αρχής, συνοδεύονται (όπου είναι δυνατόν) από βιβλιογραφικές αναφορές. Άλλωστε, αρκετοί μαθητές μου επισκέπτονται το στέκι και άλλα sites συναδέλφων, μετά από δική μου προτροπή.
Παρ' όλα αυτά βρίσκω υπερβολική την κίνηση, π.χ. να επισυνάπτω σελίδα με βιβλιογραφία στα διαγωνίσματα! Εκεί μου ταιριάζει περισσότερο η έννοια της επιμέλειας.