Θα διαφωνήσω με το 1. Κατ'αρχήν θέλω να πιστεύω ότι όσοι τελειώνουν μια σχολή θετικών επιστημών ξέρουν να εκφραστούν μια χαρά. Ειδικά οι θετικοί επιστήμονες μαθαίνουν να εκφράζονται σε μια γλώσσα η οποία δεν δημιουργεί αμφισημίες, με σαφήνεια και περιεκτικότητα. Η αυστηρότητα στην έκφραση αποτελεί έναν στόχο των μαθηματικών.
Φυσικά, είναι απολύτα λογικό να υπάρχουν στα θέματα κάποια λαθάκια. Εδώ στο στέκι προσπαθούμε να βγάλουμε ένα διαγώνισμα και πάλι ανακαλύπτουμε ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαν να διατυπωθούν καλύτερα. Πόσο μάλλον τα μέλη της επιτροπής που έχουν ένα βράδυ ουσιαστικά να βγάλουν τα θέματα. Στο θέμα αυτό δεν μπορούμε να τους κρίνουμε.
Μπορούμε να τους κρίνουμε στη φιλοσοφία των θεμάτων. Θέματα χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς πρωτοτυπία εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί, Γραμματόσημα, Πτηνοτροφίο, Ιππικός Όμιλος, Θέμα 2ο Επαναληπτικά 2007 κλπ) δεν ξεχωρίζουν αυτούς που πραγματικά ξέρουν. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα όπως έχω ξαναπεί (και θα συνεχίσω να λέω) είναι το 4ο θέμα το οποίο κάθε χρόνο είναι σχεδόν το ίδιο με 1-2 μικροαλλαγές. Δηλαδή πάνω στο ίδιο μοντέλο φτιάχνουν διάφορες ασκήσεις, τη μια είναι εισπράξεις κινηματογράφων, την άλλη πωλήσεις CD, βαθμοί μαθητών και φυσικά οι αδυναμία της επιτροπής που είναι οι γνωστές και μη εξαιρετέες θερμοκρασίες.
Όλα αυτά λύνονται με τις ίδιες ακριβώς τυποποιημένες τεχνικές. Από την άλλη έχουμε ερωτήσεις θεωρίας οι οποίες το μόνο που δεν εξετάζουν είναι η κατανόηση της θεωρίας. Απλά ελέγχουν αν ο μαθητής έχει μάθει απέξω παπαγαλία το βιβλίο άσχετα αν δεν έχει καταλάβει τίποτα.
Αν θέλουν να βάλουν σοβαρά θέματα θα πρέπει καταρχήν να σταματήσουν να βάζουν ερωτήσεις ανάπτυξης και να ελέγχουν την κατανόηση των μαθητών με άλλο τρόπο.
Αυτό πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα, η φιλοσοφία των θεμάτων και όχι κάποια λάθη της τελευταίας στιγμής που μπορεί να γίνουν, αυτά είναι ανθρώπινα αν λάβουμε υπόψη μας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βγαίνουν τα θέματα
