Δεν υπάρχουν δυο Αν πχ μια για λογική μεταβλητή και μια για λογική έκφραση (με τελεστές δηλαδή), αλλά μια και μοναδική, η οποία περιμένει από μια έκφραση που ακολουθεί μια λογική τιμή. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχουμε μια έκφραση που επιστρέφει λογική τιμή. Το σκέτο ΑΛΗΘΗΣ είναι μια λογική τιμή, το Α=ΑΛΗΘΗΣ αν η Α είναι λογική τιμή επιστρέφει λογική τιμή, αλλά είναι πλεονασμός,ενώ το αντίθετο πχ Α=ΨΕΥΔΗΣ θα μπορούσε να γραφτεί ΟΧΙ Α, αλλά και έτσι καλά είναι. Αν έχουμε compiler θα βγει το λάθος πριν την εκτέλεση γιατί στη ΓΛΩΣΣΑ ορίζονται οι τύποι από την αρχή και επιπλέον δεν υπάρχει αυτόματη μετατροπή αριθμητικής τιμής σε λογική. Αν η Α οριστεί λογική και δεν πάρει αρχική τιμή τότε είτε ως Α είτε ως Α=ΑΛΗΘΗΣ θα βγει λάθος κατά την εκτέλεση (ή αν ο compiler είναι καλός θα το βρει πριν την εκτέλεση).
Σε διαγώνισμα αν κάποιος γράψει ένα πρόγραμμα και βάλει το Α=ΑΛΗΘΗΣ αντί για το Α δεν πειράζει, δεν είναι σφάλμα προγράμματος, ούτε συντακτικό, ούτε λογικό. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το διαβάζει καλύτερα, δηλαδή κάνει το κώδικα πιο ευανάγνωστο, αφού δείχνει με μια ματιά που περιμένουμε την Α ως ΑΛΗΘΗΣ.
