Αν κάποιος φτάσει να διαβάζει το loop, σχεδόν με την ίδια ευκολία θα καταλάβει τον κώδικα είτε είναι γραμμένος με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο.
Για i απο 1 μέχρι 45
διαβασε χ
Αν (χ=0) τοτε
i=46
τελος_αν
Τέλος επανάληψης
To ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί στον παραπάνω κώδικα είναι τι είναι η i , γιατί πάει μέχρι 45, και γιατί την ονόμασε i και όχι κάπως αλλιώς. Το ότι βγαίνει ανορθόδοξα έξω από το Loop, άλλους δυσκολεύει και άλλους διευκολύνει στην κατανόηση. Ενώ το ότι ονομάζει i την μεταβλητή, αυτό όλους τους δυσκολεύει στο να κατανοήσουν.
Το ουσιαστικό θέμα στον προγραμματισμό είναι να δίνουμε ονόματα με νόημα τόσο στις μεταβλητές, όσο και στις συναρτήσεις και (κυρίως) στα αντικείμενα που κατασκευάζουμε. Και αυτό το ξεχνάνε να το λένε οι παλιοί προγραμματιστές, απλούστατα γιατί το να δίνεις μικρά ονόματα στις μεταβλητές ήταν παλαιότερα και οικονομία μνήμης και τεχνική να κάνεις τον κώδικά σου ακαταλαβίστικο (και άρα να σε έχει ανάγκη η εταιρία σου).
Σήμερα όμως; Είναι λογικό να κάνουμε οικονομία στην μνήμη εις βάρος της αναγνωσιμότητας του κώδικα; Τα i και x είναι μια κακιά συνήθεια. Ακόμα και αν γράφεις σε low level προγραμματισμό, η σωστή πρακτική για να είναι αναγνώσιμος ο κώδικάς σου είναι να δίνεις μαζί με τον κώδικά σου και έναν εξωτερικό αρχείο-χάρτη με νοηματικώς σωστά ονόματα μεταβλητών που να αντιστοιχούν στα i και χ που χρησιμοποιείς (λόγω οικονομίας στην μνήμη).
Αν ήμουν υπουργός παιδείας και έβγαζα κανονισμούς βαθμολόγησης, θα έκοβα μονάδες στον παραπάνω κώδικα για την χρήση των i και χ και όχι γιατί βγαίνει ανορθόδοξα από το Loop.