Καλό το παραμύθι, αλλά ο μεγάλος παραμυθάς ξέχασε ή δεν ήξερε να πει μερικές ακόμα εκδοχές που θα το κάνουν πιο αληθινό. Να λοιπόν μια άλλη αφήγηση, προσαρμοσμένη στους συμβολισμούς του νεροκουβαλητή, όπως μου την αφηγήθηκε ένας παππούς, παλιός πολίτης του μακρινού Καφριστάν που τώρα ζει μόνος του και τα ήξερε όλα από πρώτο χέρι!
Ο Βασιλιάς του Καφριστάν στην αρχή δεν είχε καμιά όρεξη για κόκκινα σπίτια, ούτε που ήξερε ότι θα υπάρξει φυλή με κόκκινο χρώμα και σαν βασιλιάς δεν ήταν και τόσο καλός για να δίνει νέα σπίτια στους υπηκόους του. Κοίταγε πάντα να μην υπάρχει δημοσιονομικό έλλειμμα, χρέος δηλαδή, και να υπάρχουν λεφτά για να περνά καλά αυτός και οι αυλικοί του και κάποιοι φίλοι του που τον έφερναν το λάδι.
Κάποιοι τρελοί όμως, από τις άλλες δύο βασικές και μεγάλες φυλές, αν και είχαν σπίτι δικό τους και μάλιστα γωνιακό, με αυλή και λουλούδια και λαχανόκηπο, επειδή τους άρεσε το κόκκινο, τι τους άρεσε δηλ. τους είχε τρελάνει, σχεδόν στη ζούλα, παράνομα έχτισαν τα πρώτα μικρά αυθαίρετα κόκκινα σπίτια και έμειναν εκεί για λίγα χρόνια, αφήνοντας τα πλούτη και τα μεγαλεία των δικών τους σπιτιών και την ησυχία που θα είχαν για μια ζωή.
Κάποια στιγμή όμως άρχισαν να φωνάζουν για να νομιμοποιήσει ο βασιλιάς τα κόκκινα και να χτίσει και άλλα, νόμιμα, γιατί είδαν ότι με αυτό τον τρόπο ίσως το βασίλειο από Καφριστάν γινόταν Ευδαιμονιστάν.
Οπότε είδε και αποείδε ο βασιλιάς και παρότι οι ντόπιοι και ξένοι σύμβουλοί του λέγανε ότι στις άλλες χώρες δεν υπάρχουν ούτε κόκκινα σπίτια, ούτε χρειάζεται καμιά κόκκινη φυλή, αποφάσισε να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα κόκκινα σπίτια και για να ευχαριστήσει αυτούς που τα έκτισαν τους άφησε να μείνουν μέσα.
Αυτοί όμως, ήταν τρελοί λέμε οι άνθρωποι, έκτισαν και άλλα πολλά, κόκκινα σπιτάκια και είπαν του βασιλιά να τα δώσει στους κόκκινους που μόλις είχαν αρχίσει να έρχονται από τα Ανω Επίπεδα Ιερά και τα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά, όπου τους είχαν μεγαλώσει άλλοι βαμμένοι κόκκινα, δηλ μέλη των άλλων φυλών, που όμως είχαν την ίδια τρέλα με τους βαμμένους κόκκινους της ιστορίας μας. Μάλιστα οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τους μεγάλωσαν είναι ακόμα εκεί, στα Ανω Επίπεδα Ιερά και στα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά! Και μεγαλώνουν συνεχώς νέους κόκκινους, ακόμα!
Έλα όμως που οι μικροί κανονικοί κόκκινοι δεν ήθελαν τα μικρά κόκκινα σπιτάκια, αφού τους έδιναν κάποιοι, που πουλούσαν Κόκαλλα και Μίζες και Μετοχές, πολύ μεγαλύτερα και πολυτελή σπίτια. Βλέποντας τον κίνδυνο να μείνουν άδεια τα νέα μικρά κόκκινα σπίτια, ο Βασιλιάς αντί να μεγαλώσει τα κόκκινα σπιτάκια για να έλθουν οι κανονικά κόκκινοι, είπε στην αρχή να βάψει και άλλους κόκκινους από τις άλλες φυλές που δεν είχαν καθόλου σπίτια μέχρι τότε. Έτσι για λίγα χρόνια συνέχισε αυτή η ιστορία.
Κάποια στιγμή όμως, αυτοί που πουλούσαν Κόκαλλα και Μίζες και Μετοχές, είδαν ότι είχαν έλθει πολλοί κόκκινοι από τα Ανω Επίπεδα Ιερά και τα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά και αφού δεν τους είχαν μεγάλη ανάγκη, άρχισαν να τους παίρνουν τα μεγάλα σπίτια και να τους δίνουν ακόμα πιο μικρά από τα μικρά κόκκινα που δεν τα ήθελαν ως τότε. Οι κανονικοί κόκκινοι φώναξαν με το δίκιο τους ότι πρέπει να πάρουν τα μικρά κόκκινα σπιτάκια, και έτσι ο βασιλιάς άλλαξε απόφαση και οι κόκκινοι άρχισαν να παίρνουν τα κενά σπίτια που τους είχαν χτίσει και έχτιζαν συνέχεια οι πρώτοι βαμμένοι κόκκινα!
Και όλοι μαζί, κόκκινοι και βαμμένοι κόκκινοι έφτιαξαν την Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών, δεν την έφτιαξαν δηλ. μόνο οι βαμμένοι κόκκινα.
Υπήρχαν όμως μερικοί κόκκινοι που επειδή είχαν ζήσει κοντά στην έρημο, είχαν γίνει κιτρινοκόκκινοι. Και αυτοί έφτιαξαν την Ένωση Πανκάφρων Εριστικών γιατί δεν ήθελαν ούτε να βλέπουν τους βαμμένους κόκκινα. Μάλιστα αυτοί οι κιτρινοκόκκινοι δεν έβαλαν στην ένωσή τους μόνο τους κατοίκους των μικρών κόκκινων σπιτιών αλλά και όσους ήταν από τα Ανω Επίπεδα Ιερά ακόμα και αν έμεναν σε βίλλες, ήταν βιομήχανοι, έμποροι και εφοπλιστές. Αταξική κοινωνία δηλαδή! Και επειδή ήταν και πολύ αριστοκράτες και έβλεπαν τους άλλους σαν κουνούπια, δεν έβαζαν στην Ένωσή τους, τους προερχόμενους από τα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά. Και όχι μόνο αυτούς. Δεν έβαζαν στην Ένωση τους ούτε και αυτούς που δεν χώνευαν και ήταν από άλλες γειτονιές των Ανω Επίπεδων Ιερών. Τους μετρούσαν το μπόι και σαν τον Προκρούστη τους έκοβαν.
Αυτό, πέρασαν πολλά - πολλά χρόνια για να το αλλάξουν, όταν οι περισσότεροι κανονικοί κόκκινοι τους γύρισαν την πλάτη και είδαν ότι έχουν μείνει τόσο λίγοι που θα μπορούσαν όλοι να μείνουν σε ένα σπίτι. Βέβαια δεν μαζεύτηκαν όσοι χρειάζονταν για να αποφασίσουν με βάση αυτά που έλεγαν οι γραφές τους και έκαναν κάποιες αλχημείες με τη βοήθεια του Νέου Μάγου της φυλής των κιτρινοκόκκινων που και αυτός όμως δεν έμενε σε κόκκινο σπίτι. Είχε διαλέξει ένα γωνιακό στα Ανω Επίπεδα Ιερά.
Εν τω μεταξύ οι κόκκινοι, βαμμένοι και κανονικοί, δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους, γιατί και οι περισσότεροι βαμμένοι κόκκινα δούλεψαν και πήραν ΔΕΥΤΕΡΟ δέρμα –κόκκινο- και αντικατέστησαν το πρώτο. -Αυτό που έκανε και ο πρόεδρος της Ένωσης Πανκάφρων Εριστικών δηλ., αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι!
Και προσπαθούσαν και όλο έφτιαχναν νέα σπιτάκια που τα έπαιρναν πλέον μόνο κανονικοί κόκκινοι. Είχαν ξεκινήσει στην αρχή από την γειτονιά των ΤΕΛεφερίκ (ΕΠΑΛάκα το λένε τώρα), πήγαν μετά στην περιοχή του ΓΥΜΝΑΣτήριου, επεκτάθηκαν στο ΓΕΛόφο και τελευταία άρχισαν να κάνουν χωματουργικές εργασίες και να στρώνουν το έδαφος και στην περιοχή των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ Λουτρών. Α! πήραν και νόμιμη άδεια και μεγάλωσαν τα παλιά σπίτια που είχαν χτίσει στο ΓΥΜΝΑΣτήριο
Όλο αυτό τον καιρό οι λίγοι κιτρινοκόκκινοι που έμειναν στην Ένωση Πανκάφρων Εριστικών το μόνο που έκανα ήταν να διαβάλλουν την άλλη ένωση και να έχουν γεμίσει τον κόσμο με ψέματα και με χαρτιά, ούτε καν για το περιβάλλον δεν φρόντιζαν. Στο τέλος βέβαια, που δεν τους πίστευε κανείς, όλο και θύμωναν περισσότερο, ειδικά όταν έβλεπαν την άλλη ένωση να μεγαλώνει και να δημιουργεί, τόσο μεγάλωνε η εριστικότητα τους, σκέτο κίτρινοι κατάντησαν στο τέλος.
Κάποτε που ήλθαν οι ξένοι, τότε που θα έπρεπε να παλέψουν όλοι μαζί, κόκκινοι, βαμμένοι κόκκινοι, κιτρινοκόκκινοι, μπλε, άσπροι, μαύροι, πράσινοι, καφέ για να διώξουν τους ξένους, οι σκέτο κίτρινοι νόμιζαν ότι με τακτική του Παμε Αντι Μαζί, Εκεί, θα έδιωχναν το κακό μόνοι τους, από το κεφάλι τους δηλαδή, νομίζοντας ότι αν διώξουν τους βαμμένους κόκκινους θα σωθούν αυτοί.
Εδώ τώρα το παραμύθι ακουμπά στις νέες τεχνολογίες, γίνεται διαδραστικό και ο καθένας επιλέγει το δικό τους τέλος: Θα τα καταφέρουν μόνοι τους οι σκέτο κίτρινοι? Ή θα τα καταφέρουν όλες οι φυλές μαζί?
Διαλέγετε και παίρνετε αγαπητά μου παιδιά!
