Προσωπικά δεν συμφωνώ ότι κάθε επιμόρφωση πρέπει να γίνεται με ταυτόχρονη απαλλαγή καθηκόντων από το σχολείο. Αυτό δουλεύει καλά αν η επιμόρφωση αφορά τεχνολογικά θέματα. Π.χ επιμόρφωση σε java.
Αν όμως η επιμόρφωση αφορά διδακτική τότε δεν μπορεί να γίνει ξεκομμένα από τη σχολική τάξη.
Η δική μου πρόταση είναι να υπάρχει μείωση ωραρίου στους επιμορφούμενους έτσι ώστε να έχουν μια - δύο μέρες την εβδομάδα ελεύθερες. Τις ελεύθερες μέρες θα γίνεται η θεωρητική αντιμετώπιση ενός θέματος, επισκέψεις σε σχολεία, παρακολούθηση άλλων καθηγητών και τις υπόλοιπες η πρακτική αντιμετώπισή τους στην τάξη από τους ίδιους.
Μόνο η θεωρητική αντιμετώπιση δεν ωφελεί σχεδόν σε τίποτα. Οι συμμετέχοντες συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν και πριν την επιμόρφωση.
Μάλιστα υποστηρίζω ότι αυτό πρέπει να ισχύει και για τους συμβούλους κάθε ειδικότητας. Θα πρέπει να κάνουν ένα μάθημα σε κάποιο σχολείο για να μην αποκόπτονται από τη σχολική πραγματικότητα. Τότε μόνο θα μπορούν να κάνουν σωστές δειγματικές διδασκαλίες γιατί τι νόημα έχει να κάνεις δειγματική διδασκαλία σε μια τάξη που μπαίνεις για πρώτη φορά;. Η διδασκαλία δεν είναι εκπομπή να την κάνεις πολύ καλά και τελείωσε, είναι ζωντανή αλληλεπίδραση με τα παιδία. Τι αλληλεπίδραση θα έχεις με παιδιά που σε βλέπουν πρώτη φορά;
Επίσης θα πρέπει η επιμόρφωση να πάει πιο κοντά στους καθηγητές, ένας σύμβουλος που έχει 100-300 σχολεία και αντίστοιχα 150-500 εκπαιδευτικούς δεν προλαβαίνει ούτε καλημέρα να πει σε όλους. Θα πρέπει να υπάρξει ο θεσμός του "Μέντορα" όπου ένας έμπειρος καθηγητής θα αναλαμβάνει να "καθοδηγεί" σε συνεργασία με το σύμβουλο μια μικρή ομάδα καθηγητών της ίδια ειδικότητας στο ίδιο ή από τα διπλανά σχολεία.
