Η θα μπορούσε να μπεί το 2ο θέμα λίγο κουτσουρεμένο (π.χ., χωρίς τα ερωτήματα 5 και 7), και με μετατροπή
του αλγόριθμου σε διάγραμμα ροής.
Εδώ διαφωνώ (για τη μετατροπή σε ΔΡ εννοώ).
Ο λόγος που προτάθηκε το συγκεκριμένο δεύτερο θέμα είναι θα θέλαμε να δούμε και κάτι διαφορετικό στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Ας μιλήσουμε λίγο για το θέμα 2.
Μέχρι στιγμής βλέπουμε «τι θα εκτυπώσει» και διαγράμματα ροής.
Οι πίνακες τιμών καταρχήν μπαγιάτεψαν. Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Πολύ συχνά μάλιστα βλέπεις πίνακες τιμών εξαιρετικά πολύπλοκους (πχ ΟΕΦΕ με το μαγικό τετράγωνο) που απλά κουράζουν το μαθητή χωρίς να ελέγχουν την κατανόησή του. Τον ελέγχουν αντίθετα στο πόσο καλό κομπιουτεράκι είναι.
Επιπλέον γίνεται χαμός στις αντιγραφές.
Από την άλλη τα διαγράμματα ροής σηκώνουν μεγάλη κουβέντα. Υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων για τη χρησιμότητά τους. Δεν έχει νόημα στο συγκεκριμένο θέμα να μιλήσουμε για τα ΔΡ και το αν είναι χρήσιμα. Ότι κι αν ισχύει, είναι ένα θέμα το οποίο έχει πέσει πάρα πολλές φορές και αυτό χτυπάει άσχημα για ένα θέμα που είναι υπό τόσο έντονη αμφισβήτηση από μεγάλη μερίδα των πληροφορικών. Και μόνο για την αμφισβήτηση που υπάρχει θα πρέπει να μην πέφτει τόσο συχνά. Αλλά με βάση τα θέματα των τελευταίων ετών δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα στην πληροφορική.
Με αυτά θέλω να πω ότι στις πανελλήνιες υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο θέμα 2. Τίποτα δε μας αρέσει. Δεν ξέρουμε τι θα ήταν καλό να μπει αφού ούτε το «τι θα εκτυπώσει», ούτε τα ΔΡ είναι θέματα καθολικής αποδοχής.
Έτσι λοιπόν είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι εύκολο που να ελέγχει τη βασική κατανόηση.
Μια άποψη ήταν το να δοθεί ένας αλγόριθμος και να ρωτηθεί «τι κάνει;».
Αλλά υπήρχε κίνδυνος ο μαθητής να παρακάμψει τελείως το πρόβλημα λέγοντας «Διαβάζει το χ, αυξάνει το π κατά ένα, προσθέτει το χ στο S κλπ» δηλαδή απλή ανάγνωση των εντολών.
Μια άλλη άποψη ήταν να δοθεί λανθασμένος αλγόριθμος και να ζητηθεί να εντοπιστούν τα λάθη. Αλλά και αυτό δημιούργησε πάρα πολλά προβλήματα στη διόρθωση. Πολλοί μαθητές έγραφαν αποτελέσματα των λαθών και όχι το λάθος. Ακόμα και μεταξύ μας οι διορθωτές δεν είχαμε ενιαία αντίληψη.
Έτσι προτάθηκε να μπει δοκιμαστικά μια πιο ελεγχόμενη εκδοχή του «τι κάνει ο αλγόριθμος» έτσι ώστε να μην μπορεί ο μαθητής να ξεφεύγει ηθελημένα ή άθελα προς λάθος κατευθύνσεις. Προτάθηκε λοιπόν ένα θέμα που να δίνει αλγόριθμο και να κάνει ερωτήσεις ως προς το τι κάνει κάθε εντολή ή μεταβλητή ή να ζητάει μικροπροσθήκες.
Το συγκεκριμένο θέμα είναι ένα επίπεδο παραπάνω από την απλή εκτέλεση τους αλγορίθμου (θέμα «τι θα εκτυπώσει;»). Στην απλή εκτέλεση ο μαθητής ελέγχεται αν ξέρει τι κάνει η κάθε εντολή από μόνη της και είναι δυνατό να απαντηθεί χωρίς ο μαθητής να καταλαβαίνει τίποτα από αλγορίθμους
όπως ακριβώς ο υπολογιστής που εκτελεί εντολές που δεν καταλαβαίνει αφού δεν έχει νοημοσύνη. Αντίθετα στο συγκεκριμένου τύπου θέμα ο μαθητής πρέπει να καταλάβει συνολικά τη λειτουργία του αλγορίθμου και δεν μπορεί να δει την εντολή απομονωμένη. Πρέπει να δει τον αλγόριθμο συνολικά. Έτσι με λιγότερο κόπο από πλευράς μαθητή (αφού δεν μπλέκει σε ανούσιες πράξεις και εκτελέσεις) ελέγχεται η αληθινή του κατανόηση.
Προσωπικά θεωρώ πιο αποδοτική μέθοδο εξέτασης αυτήν από τις υπάρχουσες.
Αλλά πρέπει να εντοπίσουμε πιθανά λάθη στις διατυπώσεις και κυρίως πιθανές τρύπες από τις οποίες μπορεί να ξεφύγει ο μαθητής και να έχουμε προβλήματα στη βαθμολόγηση.
