Τώρα που βλέπω ότι η αντιπαράθεση λήγει (ή έληξε), αναρωτιέμαι αν συμβαίνουν αντίστοιχα περιστατικά σε forum άλλων κλάδων (αν υπάρχουν (τα fora, όχι οι κλάδοι ))... κρίνοντας από τα 4 βιβλία μας και τις εντός τους αλληλοεπικαλύψεις, φέρνω στο μυαλό μου μια ντουζίνα συγγραφείς που φαγώνονται, ενώ από κοντά κάποιος συντονιστής, μη μπορώντας να οδηγήσει τους άλλους σε μεταξύ τους συμβιβασμό, συμβιβάζεται ο ίδιος με τα 4 βιβλία, για να μπορέσει κάποια στιγμή να πάει σπίτι του...
Έχω στην πλάτη μου 18 χρόνια σε φροντιστήρια, και 6 μήνες σε σχολείο. Πέρα από όλες τις υπόλοιπες διαφορές που έχουν ήδη αναφερθεί, υπάρχει και μια νοοτροπία, θες απο μαθητές, θες από γονείς που μεταφέρεται στους μαθητές, δεν ξέρω, ότι το φροντιστήριο αντί να είναι το συμπλήρωμα, είναι το βασικό...
Στο πέρασμά μου από το σχολείο, έπαθα τόση ψυχολογική φθορά, που νομίζω ότι δε θέλω να το ξαναπεράσω ποτέ... κι ας είχα λίγα παιδιά, κι ας είχα εργαστήριο με ξεχωριστό υπολογιστή για τον καθένα... να πρέπει διαρκώς να προσπαθείς για το αυτονόητο, ότι οι μαθητές θα δώσουν την ελάχιστη προσοχή, ότι θα σε αφήσουν να κάνεις μάθημα, ότι θα συμμετέχουν στο μάθημα... ούτε με το καλό, ούτε με το κακό, ούτε με παζάρια, ούτε με απειλές, άκρη δεν κατάφερα να βγάλω... κι αν έβγαζα άκρη με τον έναν, σε πέντε λεπτά έπρεπε να ασχοληθώ με τον άλλον... και ήμουν το ίδιο άτομο... δεν είχα άλλη συμπεριφορά στο σχολείο...
Το φροντιστήριο το 'χω πολύ πιο «εύκολο». Έχουν περάσει περισσότερα από 12 χρόνια από τότε που χρειάστηκε τελευταία φορά να ασχοληθώ μέσα στο μάθημα με κάτι διαφορετικό από το μάθημα... σε όλα μου τα χρόνια, θυμάμαι 3 περιπτώσεις όλες κι όλες, όπου υπήρχε κάποιο -μεμονωμένο πάντα- άτομο με το οποίο θα έπρεπε να ασχολούμαι και να το επαναφέρω στην τάξη... και ναι μεν μπορεί να μην είναι όλοι οι υπόλοιποι παναγίες για μια ολόκληρη ώρα, αλλά μου «επιτρέπουν» να κάνω μάθημα...
Πόσες φορές μου τυχαίνει να έχω στο φροντιστήριο κάποιο υποδειγματικό παιδί σε όλα του... κοφτερό μυαλό, να παρακολουθεί, να σημειώνει, να ρωτάει, να δουλεύει στο σπίτι... και να μαθαίνω ότι το ίδιο άτομο στο σχολείο είναι ο Μπίλιας από το Ρόδα τσάντα και κοπάνα... και να ρωτάω «ρε συ γιατί;» χωρίς βέβαια να παίρνω κάποια ουσιαστική απάντηση... Φέτος τους έλεγα από την αρχή της χρονιάς, ότι είναι μαλάκες που έρχονται στο φροντιστήριο... με εφτά ώρες μπορούνε να κάνουνε δουλειά, και να γλιτώσουν τους εαυτούς τους από τις έξτρα ώρες και τους γονείς τους από τα έξτρα έξοδα... χωρίς βέβαια να αλλάζει κάτι, έτσι;
Δεν ξέρω τι φταίει, γιατί τόση απαξίωση, από πού ξεκίνησε και πότε. Δεν ξέρω αν είναι ελληνικό φαινόμενο ή ευρύτερο «δυτικό». Νομίζω ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας λάθος, από μικρά, ενώ τα παιδιά ως γνωστόν είναι φουλ χειριστικά, ίσως είναι ένστικο επιβίωσης... για μια κοινωνία όμως, χρειάζονται περισσότερα όρια. Γιατί τελικά καταλήγουμε να κάνουμε κακό στα παιδιά και στην κοινωνία μας.
Και μέσα σε όλες τις ασυναρτησίες που μου 'ρχονται στο κεφάλι, έχετε παρατηρήσει ότι πάμε απ' το κακό στο χειρότερο; Έχοντας φάει στη μάπα τόσα χρόνια τόσα μπουμπούκια της τεχνολογικής, που να λες «μωρέ, δε γίνεται να χειροτερέψει το επίπεδο», έρχεται η επόμενη χρονιά και σε διαψεύδει... και ολοένα περισσότερο πείθομαι ότι δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω και να εξηγήσω κάτι, γιατί έχω να αντιμετωπίσω ανθρώπους με συρρικνούμενο λεξιλόγιο, ανθρώπους που το βασικό τους εμπόδιο είναι η κακή γνώση της ελληνικής γλώσσας...
Τελικά, οι φιλόλογοι φταίνε!
