Κατ' αρχάς Παναγιώτη να τονίσω ότι δεν άνοιξα αυτό το θέμα μόνο και μόνο για την ΑΕΠΠ. Επίσης να πω ότι είμαι υπέρ ενός ελληνικού περιβάλλοντος σχεδιασμένου για παιδαγωγική χρήση σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.
Από κει και πέρα τώρα μιας και που η κουβέντα ήρθε στο ΑΕΠΠ ή όπως αλλιώς θα ονομάσουν τον νέο μάθημα (αμάν και πότε) θα πω και 'γω τη γνώμη μου αν αυτή έχει κάποια αξία. Νομίζω ότι όλοι μας συμφωνούμε ότι πυρήνας του μαθήματος πρέπει να είναι η αλγοριθμική επίλυση προβλημάτων. Το συντακτικό είναι κάτι που δεν θα πρέπει να μπαίνει ανάμεσα στον μαθητή και στο πρόβλημα. Αντίθετα θα πρέπει να επιτρέπει όσο το δυνατό περισσότερους τρόπους συνδυασμού των δομών που υπάρχουν καθώς και την δημιουργία γνωστικών αφαιρέσεων.
Συγκεκριμένα τώρα στα σημεία που θέτεις:
να έχει τη ΓΛΩΣΣΑ (ελληνική με απλοποιημένη σύνταξη)
Αν η ΓΛΩΣΣΑ ήταν και στο μάθημα της δευτέρας θα συμφωνούσα. Δεν είναι όμως και η γνώση πρέπει να έχει συνέχεια. Οι μαθητές δεν πρέπει να μαθαίνουν δύο φορές το ίδιο πράγμα. Ποια είναι τα γνωστικά οφέλη από την εισαγωγή μιας λίγο διαφορετικής γλώσσας στην τρίτη. Πιστεύω ότι θα έχει αρνητικό αντίκτυπο.
να επιτρέπει την δημιουργία/επεξεργασία αρχείων εγγραφών (χρήση δευτερεύουσας μνήμης)
Και πάλι ποια είναι τα γνωστικά οφέλη; Ποια είναι τα νέα προβλήματα που θα λύσουμε εισάγοντας κάτι τέτοιο. Η επεξεργασία αρχείων είναι απλά συντακτικό δεν μαθαίνεις νέα πράγματα ούτε επιλύεις νέα προβλήματα. Η εντολές Δεδομένα και Αποτελέσματα είναι μια χαρά. Αντ' αυτού η εισαγωγή της δυνατότητας αφαίρεσης στα δεδομένα (όπως υπάρχει στις εντολές με τα υποπρογράμματα) είναι κάτι το οποίο θα έχει με το μικρότερο δυνατό κόπο μεγάλο αντίκτυπο στο εύρος αυτών που μπορεί να διδαχθούν και είναι διδακτικός στόχος από μόνο του.
να υποστηρίζει αντικειμενοστρέφεια με μικρό ασκησιολόγιο στην ΓΛΩΣΣΑ και παρουσίαση του απαραίτητου θεωρητικού υπόβαθρου
.
Κάνοντας μια μικρή αναφορά στον τρόπο με τον οποίον διδάσκονται τα υποπρογράμματα νομίζω οι περισσότεροι κάθε χρόνο βλέπουμε ότι οι μαθητές σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να καταλάβουν την χρησιμότητά τους. Σχεδόν όλες οι ασκήσεις που λύνουν λένε ρητά στην εκφώνηση ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί υποπρόγραμμα... γιατί άραγε; Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος για εμβάθυνση στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά και γιατί τα παραδείγματα του βιβλίου είναι τουλάχιστον άστοχα.
Σκοπός είναι τα υποπρογράμματα να βοηθούν στην επίλυση προβλημάτων τα οποία πριν ήταν αδύνατον ή δύσκολο να λυθούν. Αυτός ο σκοπός δεν επιτυγχάνεται από κανέναν. Κανείς μαθητής δεν φτιάχνει από μόνος του υποπρόγραμμα για να διευκολυνθεί στην λύση μιας άσκησης.
Νομίζω η εισαγωγή της αντικειμενοστρέφειας θα είναι ένα τεράστιο παιδαγωγικό λάθος με βάση το υφιστάμενο καθεστώς στο λύκειο. Ο αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός βοηθάει στην επίλυση προβλημάτων με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως το dynamic dispatch, η κληρονομικότητα, ο πολυμορφισμός, η ενθυλάκωση και τα λοιπά. Πραγματικά ποιος πιστεύει ότι αυτά μπορεί να διδαχθούν σωστά με τις υπάρχουσες ώρες. Επίσης αν θέλουμε να διδάξουμε αντικειμενοστρεφή προγραμματισμό θα πρέπει να έχουμε και τα αντίστοιχα case studies όπου η χρήση του διευκολύνει και δεν δυσκολεύει την επίλυση του προβλήματος. Μιλάμε λοιπόν για μεγάλα προβλήματα με μεγάλες εκφωνήσεις, πολλαπλούς ορισμούς και τα λοιπά. Κατά την γνώμη μου ο αντικειμενοστραφής προγραμματισμός πρέπει να είναι ξεχωριστό μάθημα. Δεν γίνεται να μπει σφήνα πουθενά.
Τα παραδείγματα που έχει το βιβλίο είναι πολύ επιφανειακά και γραμμένα προφανώς χωρίς καμία παιδαγωγική χρησιμότητα. Ο αντικειμενοστραφής προγραμματισμός παρουσιάζεται σαν θεωρία τύπου κεφαλαίου 6 σαν τρόπος να φτιάχνεις μενού και να χειρίζεται το κλικ σε κουμπάκια. Επίσης αν είναι να μάθουμε στα παιδιά όλο αυτό το συντακτικό (κλάσεις, μέλη, μέθοδοι, στατικά μέλη κτλ) μόνο και μόνο για να μπορούν να γράψουν
ετικέτα1.ορατό <- Αληθής τότε την ίδια δουλειά μπορούμε να την κάνουμε απλά με την αφαίρεση δεδομένων στην οποία εγώ και ο Παναγιώτης (Γροντάς) αναφερόμαστε.