Στο A2 μαθητής μου έκανε το εξής:
k<--1
ΓΙΑ i ΑΠΟ 1 ΜΕΧΡΙ 4
ΓΙΑ j ΑΠΟ 1 ΜΕΧΡΙ 5
ΑΝ Π[i,j]<>0 ΤΟΤΕ
Α[k]<-- i
Α[k+20]<-- j
Α[k+40]<-- Π[i,j]
k<-- k+1
ΤΕΛΟΣ_ΑΝ
ΤΕΛΟΣ_ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
ΤΕΛΟΣ_ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
κι εμένα, ένας από τους καλύτερους μου μαθητές έκανε το ίδιο
εγώ σωστό θα το έλεγα, κατά τη γνώμη μου δικαιολογείται που έκανε τη συγκεκριμένη ερμηνεία της εκφώνησης...
αυτό που δε μου αρέσει και τού εξηγούσα, είναι ότι έτσι, τα όποια κενά μείνουν μέσα στον πίνακα θα είναι μοιρασμένα κάποια στο 1/3 χοντρικά του πίνακα, καποια άλλα στα 2/3 χοντρικά του πίνακα, και κάποια άλλα στο τέλος του πίνακα, πράγμα ελαφρώς άκομψο και πιθανώς πηγή κινδύνου, αν υποθέσουμε ότι στο μέλλον επιθυμούσαμε περαιτέρω επεξεργασία του πίνακα...
πάντως η ίδια η ιδέα της εκφώνησης, του να τοποθετείς σε έναν πίνακα στήλες, γραμμές και τιμές ενός άλλου πίνακα, είναι κατ' εμέ εξ ίσου άκομψη για δύο λόγους:
1. βάζεις στοιχεία σε μονοδιάστατο πίνακα, ενώ σου είναι χρήσιμα ανά τριάδες... ας ήτανε καλύτερα και ο νέος πίνακας δισδιάστατος, με 20 γραμμές και 3 στήλες, αν και ούτε κι αυτό μού αρέσει... νομίζω θα προτιμούσα να τους ζητούσαν να δημιουργήσουν τρεις νέους μονοδιάστατους πίνακες 20 θέσεων, έναν για τις μη-μηδενικές τιμές, έναν για τις στήλες, κι έναν για τις γραμμές
2. σε ένα βαθμό καταστρατηγεί το ότι ένας πίνακας πρέπει-επιτρέπεται να περιέχει ομοειδή στοιχεία... ναι μεν θα μού πείτε ότι είναι ομοειδή αφού είναι αριθμητικά στοιχεία, αλλά προσωπικά το βρίσκω κακή πρακτική και προτιμώ να υπάρχει μια αυστηρότερη λογική συσχέτιση μεταξύ των περιεχομένων ενός πίνακα
αυτά