και τις περισσότερες φορές είναι κριτική για κάτι που έγινε (ή δεν έγινε) και όχι προτάσεις ή εστω σκέψεις..
Παναγιώτη έχεις δίκιο ότι είναι πολύ πιο εύκολο να κριτικάρεις κάτι παρά να δημιουργείς. Αυτό όμως δεν ακυρώνει ούτε το δικαίωμα στην κριτική, και πολύ περισσότερο την ίδια την άποψη που εκφράζει η κριτική.
Η γνώμη μου στο συγκεκριμένο θέμα είναι η εξής: Λόγω ειδικότητας και χρήσης η συντήρηση του εργαστηρίου πρέπει να είναι μέσα στα καθήκοντα μας. Εφόσον λοιπόν τα καθήκοντα μας δεν θα είναι μόνο διδακτικά θα πρέπει να έχουμε και λιγότερες διδακτικές ώρες (βλ. μείωση ωραρίου - κάτι που δεν συμβαίνει στην Πρωτοβάθμια).
Σχετικά με την στήριξη δευτέρου επιπέδου καθώς και την συντήρηση των υπολογιστών εκτός εργαστηρίου, θεωρώ ότι τα ΚΕΠΛΗΝΕΤ έκαναν πολύ καλή δουλειά και έπρεπε να ενισχυθούν με περισσότερο και μόνιμο προσωπικό (εννοώ οργανικές σε ΚΕΠΛΗΝΕΤ με μετάταξη), αντί να καταργηθούν. Με βρίσκει κάθετα αντίθετο αυτό που λέγεται περί υπεύθυνου ομάδας σχολείου, γιατί τον φαντάζομαι ως τον Βέγγο που θα τρέχει από εδώ και από εκεί χωρίς την διοικητική υποστήριξη που είχαν τα ΚΕΠΛΗΝΕΤ.
Σχετικά με την γραμματειακή υποστήριξη θεωρώ ότι τα τμήματα της πρέπει να είναι μία από τις εξωδιδακτικές δραστηριότητες που ανατίθεται στην αρχή της χρονιάς σε όλους τους καθηγητές.
Έχω όμως και μια απορία προς τον Βαγγέλη (ως τον μόνο σύμβουλο που είναι παρών στο Στέκι):
Από τα λεγόμενα του εδώ φαίνεται ότι υποστηρίζει την μείωση ωραρίου για τον υπεύθυνο εργαστηρίου (και όχι μόνο μάλιστα). Για ποιον λόγο τότε υπογράφει το κείμενο για τα εργαστήρια της Πρωτοβάθμιας, όπου δεν προβλέπεται μείωση; Εκτός του ότι αποτελεί αντίφαση, με το κείμενο αυτό είναι σαν να εισηγούνται οι σύμβουλοι στο υπουργείο να μην δωθεί. Αυτή είναι η επίσημη επιστημονική του γνώμη; Αν δεν είναι και διαφωνεί (μαζί με τους υπόλοιπους) και έπρεπε το υπουργείο με το έτσι θέλω να περάσει την συγκεκριμένη θέση, γιατί δεν αρνήθηκαν να συμμετέχουν, ώστε το έγγραφο να υπογράψει μόνο ο γραμματέας; Αυτό που έγινε θεωρώ ότι είναι τεράστιο λάθος γιατί δίνει επιστημονική/θεσμική υπόσταση στο να μην δωθεί μείωση, πράγμα που θα βρεθεί μπροστά μας σε οποιαδήποτε προσπάθεια αντίδρασης.