Επειδή τα μηνύματα ξεφεύγουν από τη θεματολογία του νήματος, εν συντομία μια ανασκόπηση της απαρχής του κλάδου μας στην Εκπαίδευση:
Ο κλάδος της Πληροφορικής ΑΕΙ / ΤΕΙ (ΠΕ19 / ΠΕ20) θεσπίζεται το 1992 με τον Νόμο 2009 (1992). Μέχρι τότε δεν υπήρχε ξεχωριστός κλάδος πληροφορικής και τα μαθήματα της πληροφορικής στα Τεχνικά Λύκεια δίδασκαν καθηγητές άλλων ειδικοτήτων. Με τον ίδιο νόμο δίνεται το δικαίωμα σε εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων να μεταταχθούν στον κλάδο Πληροφορικής εφόσον έχουν ένα από τα ακόλουθα προσόντα: α) διδακτορικό ή μεταπτυχιακό τίτλο στην πληροφορική, β) τουλάχιστον 16 μήνες διδακτική εμπειρία στην πληροφορική ή γ) εμπειρία για αντίστοιχο χρονικό διάστημα στο σχεδιασμό και την παρακολούθηση του προγράμματος της εισαγωγής της πληροφορικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε θέσεις στο Υπουργείο Παιδείας ή το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.
Τα επόμενα χρόνια, και ενώ υπάρχουν απόφοιτοι Πανεπιστημιακών και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων τμημάτων Πληροφορικής, καθώς και θεσπισμένος κλάδος Πληροφορικής που τους περιλαμβάνει, ακολουθεί ένα ομιχλώδες τοπίο. Το Υπουργείο Παιδείας στην ουσία αρνείται να χρησιμοποιήσει τους αποφοίτους των τμημάτων αυτών ως μη παιδαγωγικά επαρκείς, χωρίς όμως να πράττει και οτιδήποτε προς την κατεύθυνση αυτή. Για το σύννομο της πράξης αυτής, με συνεχόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις (Π.Δ. 239/1992, Π.Δ. 377/1992, Π.Δ. 118/1995) δημιουργούνται στην ουσία δύο επετηρίδες σε κάθε κλάδο Πληροφορικής (ΠΕ19 και ΠΕ20): α) η 01 στην οποία εγγράφονται όσοι έχουν πτυχίο καθηγητικής σχολής ή παιδαγωγικό πτυχίο β) η 02 στην οποία εγγράφονται όλοι οι υπόλοιποι (άρα και οι απόφοιτοι Πληροφορικής αφού δεν θεωρούνται απόφοιτοι καθηγητικής σχολής). Στους διορισμούς επιλέγονται οι εγγεγραμμένοι στην 01 και όταν αυτοί εξαντληθούν, τότε και μόνο τότε, διορίζονται άτομα από τη 02. Άρα, είναι ελάχιστοι εκείνοι οι απόφοιτοι τμημάτων Πληροφορικής οι οποίοι μπορούν να διοριστούν, δεδομένων των ελάχιστων θέσεων που προκυρήσουν οι αντίστοιχες ΣΕΛΕΤΕ.
Στους πολλούς έχει περάσει η άποψη ότι την δεκαετία του 90 οι Πληροφορικοί τα έπαιρναν από τις εταιρίες και δεν πλησίαζαν στα σχολεία, οπότε αναγκαστικά καλύφτηκαν οι θέσεις τους από καθηγητές άλλων ειδικοτήτων. Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι και να ήθελαν, ελάχιστοι από αυτούς μπορούσαν να απασχοληθούν στην εκπαίδευση - πολλοί από αυτούς μάλιστα αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε δικαστήρια για να δικαιωθούν - για να μπορέσουν δηλαδή να διεκδικήσουν θέσεις εκπαιδευτικών Πληροφορικής ως πτυχιούχοι Πληροφορικής (παραπάνω στα προηγούμενα μηνύματα υπάρχει και προσωπική μαρτυρία εκπαιδευτικού)!
Από εκεί και πέρα, ποτέ η ΕΠΕ δεν μίλησε για απολύσεις ή εφεδρεία ή οτιδήποτε άλλο. Ο Νόμος δίνει το δικαίωμα σε όποιον θέλει εθελοντικά να ζητήσει τη μετάταξή του σε άλλον κλάδο. Είναι προσωπικό μετά θέμα του καθενός να κινηθεί όπως νομίζει.
Για να τελειώσει αυτό το θέμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι η αντιμετώπιση της Πληροφορικής ως Επιστήμης ή δεξιότητας έχει να κάνει με όλο το φάσμα των κοινωνικών και οικονομικών εκφάνσεων της ζωής. Η αντιμετώπισή της στην εκπαίδευση δεν είναι ξεκομένη από το υπόλοιπο φάσμα δραστηριοτήτων.
Γιατί νομίζετε ότι ένα ολόκληρο κράτος ουσιαστικά ακόμα δεν επενδύει στις Τεχνολογίες (αφήνω επιτέλους το Νέες γιατί τις λέμε έτσι εδώ και κοντά 15-20 χρόνια πλέον...); Γιατί άραγε οι πολυπόθητε διασταυρώσεις στοιχείων στις Εφορίες γίνονται με μεγάλες δυσκολίες; Γιατί δεν έχουμε ενοποιημένα συστήματα στο Δημόσιο; Γιατί τα Νοσοκομεία δεν χρησιμοποιούν σωστά συστήματα για τον έλεγχο των προμηθειών και δαπανών τους;
Γιατί...; Γιατί...;
Μάνος Πουλάκης
Εκπαιδευτικός Πληροφορικής ΠΕ19
