Θέμα: Ένα αλληγορικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά

[Λευτέρης Δουκέρης]

γίνεται διαδραστικό και ο καθένας επιλέγει το δικό τους τέλος: Θα τα καταφέρουν μόνοι τους οι σκέτο κίτρινοι? Ή θα τα καταφέρουν όλες οι φυλές μαζί?

Πρέπει τελικά τα παραμύθια να έχουν ένα τέλος ; Δεν είναι καλύτερο ο καθένας μας να παίρνει το παραμύθι από εκεί που το άφησε ο άλλος και να το συνεχίζει;
Δεν είναι καλύτερο ο καθένας μας πρώτα να ψάξει τον δικό του "παραμυθά - αφηγητή " που θα τον πάει σε μια νέα ενότητα – σε μια νέα ιστορία; Και πρέπει να αφήνουμε τον «παραμυθά - αφηγητή» επι μακρόν να συνεχίζει αυτός ; H θα πρέπει εμείς να γίνουμε κάποτε οι «παραμυθάδες αφηγητές» που θα δώσουν , την εκδοχή τους ώστε κάποιοι νεότεροι απο μας ,να είναι οι "συνεχιστές του παραμυθιού που μας έτυχε να ακούμε ";

[mao-che-nig]

Μια που μας αρέσουν τα παραμύθια, έχω κι εγώ ένα να σας πω:

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν ένας δάσκαλος, συνεπής, δουλευτής που αγαπούσε τα παιδιά και το σχολείο του και ήταν πολύ ευτυχισμένος γιατί και όλοι οι άλλοι δάσκαλοι ήταν σαν κι αυτόν. Κανείς δε λούφαρε, δεν υπήρχαν ποτέ πισώπλατα μαχαιρώματα, κανείς δεν ασχολούνταν με θέματα όπως "πόσα κενά έχω εγώ και πόσα εσύ" ή "ας μετρήσουμε τα εφτάωρα γατί είμαι παλιός και πρέπει να κάνω λιγότερα".  Εκφράσεις  δε όπως "και τι με νοιάζει που ο τάδε συνάδελφος έχει μικρά παιδιά ή ο δείνα συνάδελφος είναι καρκινοπαθής, το θέμα είναι πώς θα βγουν οι εφημερίες ή οι δουλειές χωρίς να κάνω εγώ τίποτα" δεν ακουγόντουσαν ποτέ.

Όλα κυλούσαν μέσα σε πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας στο σχολείο και ο καθένας πρόσφερε τον καλύτερο εαυτό του.

Αλλά και το κράτος φρόντιζε τα σχολεία να έχουν βιβλία, θέρμανση, φύλαξη, βιβλιοθήκες και εργαστήρια. Να είναι βαμμένα, να υπάρχουν κουρτίνες και εποπτικό υλικό άφθονο.

Τα πάντα λειτουργούσαν όχι τέλεια, πάντα υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση άλλωστε, αλλά μετά από συννενόηση. Τα προγράμματα σπουδών και τα βιβλία φτιαχνόντουσαν λαμβάνοντας υπόψη τις γνώμες των δασκάλων, οι γονείς ένοιωθαν ότι το σχολείο είναι οργανικό κομμάτι της ζωής των παιδιών τους άρα και της δικής τους και ασχολούνταν με όλα τα θέματα αφορούσαν στην καλή λειτουργία του και όχι μόνο με το "γιατί πήρε οκτώ στο τρίμηνο ο γιος μου αφού το παιδί διαβάζει όλη μέρα."

Ο δάσκαλός μας λοιπόν έπαιρνε και ένα μισθό που αν μη τι άλλο του έφτανε να ζει με αξιοπρέπεια, να είναι συγκεντρωμένος στη δουλειά του, να έχει κι ένα αυτοκινητάκι, και να πηγαίνει και καμιά εκδρομούλα που και που. Εντάξει δεν είχε βίλες και κότερα, πισίνες και καταθέσεις στην Ελβετία αλλά είχε την αγάπη και την εκτίμηση της Κοινωνίας και της Πολιτείας γιατί όλοι αναγνώριζαν ότι και η δουλειά του έχει αξία και ότι την έκανε καλά.....

Να συνεχίσω;
Μπα καλύτερα όχι γιατί κάτι τέτοια ούτε στα παραμύθια δε συμβαίνουν. 

[Λάμπρος Μπουκουβάλας]

Εγώ θα έλεγα για όλα όσα δημοσιεύτηκαν σε αυτό το θέμα: ας κάνουμε τη ζωή μας ένα όνειρο, με τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπούμε! Όχι παραμύθι, αλλά όνειρο! Ακόμη κι αν μας κόψουν το ψωμί που τρώμε, έχουμε πολλά να δώσουμε στους αγαπημένους μας! Εκεί έχουμε αμέτρητες καταθέσεις, αφορολόγητες και με υπερυψηλή απόδοση!

Όσο για τους "πολιτικούς" και την "πολιτική" (επάγγελμα: πολιτευτής, που ασκεί ... πολιτική...), οι οποίοι μας ώθησαν να γράψουμε πολλές απόψεις, είναι επισήμως εχθροί μου! Απολαμβάνουν την αντιπάθειά μου και την αποστροφή μου, κι ας πάνε στο καλό... δε με ενδιαφέρουν, όποιο χρώμα κι αν έχουν στη φανέλα τους. Δεν αξίζουν ούτε να τους αναφέρω σε παραμύθι, αυτούς και τα "έργα" τους...

[lykos]

...
Όσο για τους "πολιτικούς" και την "πολιτική" (επάγγελμα: πολιτευτής, που ασκεί ... πολιτική...), οι οποίοι μας ώθησαν να γράψουμε πολλές απόψεις, είναι επισήμως εχθροί μου! Απολαμβάνουν την αντιπάθειά μου και την αποστροφή μου, κι ας πάνε στο καλό... δε με ενδιαφέρουν, όποιο χρώμα κι αν έχουν στη φανέλα τους. Δεν αξίζουν ούτε να τους αναφέρω σε παραμύθι, αυτούς και τα "έργα" τους...

Δεν τους ενοχλεί καθόλου αυτό...
Αρκεί να τους ψηφίζεις!

[P.Tsiotakis]

https://alkisg.mysch.gr/steki/index.php?topic=3950.msg45093#msg45093

για να τελειώνουν κάποια στιγμή τα παραμύθια

[nektar]

Μπράβο στον πρωτοχορευτή και στσ' άλλους π' ακλουθούνε
χορό με μύθους σέρνουνε κι όλα τα εξηγούνε.
 
Έμμετρα θα διηγηθώ την ιστορία εκείνη,
... η μαντινάδα πάντοτε τη βοηθά τη μνήμη, ...
 
... που ακούγαμε μικρά παιδιά και θέλουμε να γίνει
απτή πραγματικότητα και ψέμα να μη μείνει.
 
----------------------------------------
 
Ήτανε λέει μια φορά κι έναν καιρό μια νέα
με φρόνηση, περίσκεψη, στο πρόσωπο ωραία.
 
Όλοι επολεμούσανε ποιος θα την πρωτοκλέψει,
μ' αυτή δεν αποφάσιζε κι είχανε αγριέψει.
 
Άλλες κοπέλες στο χωριό τση παντρειάς χιλιάδες
που άδικα περιμένανε να βάλουνε χαλκάδες.
 
Ούλοι την κόρη θέλανε κι οι άλλες στο καρτέρι
κανείς γαμπρός δεν σίμωνε για να ζητήσει χέρι.
 
Ο κίνδυνος μεγάλωνε οι γέροι αφήναν χρόνους
κι οι νέοι μεγαλώνανε με δίχως απογόνους.
 
Σκέφτεται η κόρη σκέφτεται και έχει μιαν ιδέα
καλεί όλες τις φίλες της, αργά μιλεί κι ωραία:
 
- Φίλες καλές μου μπιστικές, έχω μεγάλο πόνο
  όλοι οι άντρες του χωριού εμένα θέλουν μόνο.
 
  Κι εγώ δεν βρίσκω άνθρωπο με ταιριαστή τη φύση
  και θέλω να ξενητευτώ για να βρεθεί μια λύση.
 
- Μη φύγεις φίλη μας καλή, μη 'φήνεις τα λημέρια,
  τόσα μας δίνει όμορφα που φτιάχνεις με τα χέρια.
 
- Θα φύγω πρέπει κάποτε να γίνει κάτι άλλο
  να βρείτε σύντροφο κι εσείς να βρω κι εγώ ένα άλλο.
 
Έφυγε ξενιτεύτηκε, και σε πέντ' έξι χρόνια, 
μαμά μπαμπά γιαγιά παππού άκουγες στα αλώνια.
 
Μια μέρα εγιορτάζανε μεγάλο πανηγύρι
κι είχανε όλοι μαζευτεί γύρω απ' το πατητήρι.
 
Και τότε εμφανίζεται η κόρη η ωραία
μαζί με οικογένεια και μια καλή παρέα.
 
Κι εφάγανε και ήπιανε μαζί με τα παιδιά τους
κι αυτοί περάσανε καλά κι εμείς καλύτερά τους.
 
--------------------------------------------
 
Είπα λοιπόν κι εγώ αυτή την όμορφη ιστορία
κι όποιος μπορεί κατάλαβε και λόγο και αιτία
 
Μόνο μια χάρη σας ζητώ, σχόλια να μη λάβω
πεζά γιατί το λυρατζή τρέχω για να προλάβω.

[nektar]

Τραγούδι στέλνω απ' τα παλιά που λέει την αλήθεια
να πω την καλημέρα μου με νέα παραμύθια:

http://youtu.be/O4Di4RwgfDs

Η τέχνη έχει μέθοδο να λέει την αλήθεια
με το τραγούδι το χορό και με τα παραμύθια.

Εκείνη τη διχόνοια αλλάζει σε φιλία
χωρίς να αισθάνεται κανείς πως κάνει αβαρία.

Το καθαρίζει το μυαλό προβλήματα να λύσει
τα δύσκολα σε εύκολα να μετασχηματίσει.

[fof]

Ένα παραμύθι ….

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό δίνοντας χαρά σε οποιονδήποτε το παρατηρούσε!  Μια μέρα μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε, έμεινε να κοιτάζει το πέταγμά του με το στόμα ανοιχτό από την σαστισμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί, αλλά τότε σκέφτηκε: ‘μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά’ και η γυναίκα αισθάνθηκε ΦΟΒΟ, φόβο μη το ξανανιώσει αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο, για την ικανότητά του να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά. Και σκέφτηκε: ‘θα στήσω μια παγίδα, την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δεν θα ξαναφύγει’. Το πουλί που ήταν κι αυτό ερωτευμένο επέστρεψε την άλλη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί. Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί, ήταν αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα». Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση, αφού είχε δικό της το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κατακτήσει , έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει και η γυναίκα δεν του έδειχνε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και έφτιαχνε το κλουβί του. Μια ωραία μέρα το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια, αλλά δεν θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο την μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα. Αν παρατηρούσε τον εαυτό της θα ανακάλυπτε ότι αυτό που την συγκινούσε περισσότερο ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα. Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. «Γιατί ήρθες;» ρώτησε τον θάνατο. «Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες περισσότερο. Τώρα όμως  χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς».

Απόσπασμα από τo «έντεκα λεπτά»
Του Πάουλο Κοέλο

[fof]

Φτιάξε Καρδιά μου το δικό σου παραμύθι!!

[Vangelis]

Θα τα κατάφερουν ακόμα και αν χρειαστεί να γραφτούν στην Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών.

Χαιρετίζουμε τον Crazy_Waters στην Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών και στις εκλογές της. 
Θα έχουμε την ευκαιρία απο κοντά να μας εξηγήσει σε ποια κατηγορία εκπαιδευτικών ανήκουμε εμείς και σε ποια αυτός.

[Crazy_Waters]

Καλώς σας βρήκα! Vangelis, νόμιζα ότι δεν θέλεις ταυτοποίηση μεταξύ του user name στο Στέκι και της πραγματικής μας ταυτότητας, αλλά έμμεσα  αυτό κάνεις. Δεν με πειράζει, όπως δεν θα με πειράξει αν δε με ψηφίσεις (ούτε εγώ μάλλον  ).

Τέλος οι απόψεις που εκφράζω εδώ στιο στέκι είναι του Vangelis o οποίος είναι εκπαιδευτικός κλάδου ΠΕ19 και ιδρυτικό μέλος της ΠΕΚΑΠ τίποτα άλλο.

Οι απόψεις που εκφράζω στο Στέκι είναι του Crazy_Waters που είναι εκπαιδευτικός κλάδου ΠΕ19, μέλος της ΕΠΕ και πλέον μέλος της ΠΕΚΑΠ.

Όταν βρεθούμε από κοντά προτιμώ να συζητήσουμε για ζητήματα όπως αυτό https://alkisg.mysch.gr/steki/index.php?topic=3260.msg45674#msg45674

[Vangelis]

Συνάδελφε όπως είδες δεν έγραψα το όνομά σου και υπάρχουν πάνω από 25 υποψήφιοι για το ΔΣ της ΠΕΚΑΠ άρα δεν κάνω ταυτοποίηση.  Άλλωστε και εσύ ξέρεις πολύ καλά το δικό μου.  Πέρα από  αυτό η αναφορά μου ήταν σε αυτό που έχεις πει στο στέκι και όχι σε άλλους φορείς.

Σε καλωσορίζω ως μέλος της ΠΕΚΑΠ και νομίζω ότι είναι θετικό γεγονός, αφού θα διαπιστώσεις ότι δεν αποτελούμε διαφορετικό είδος, έχουμε τις ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες με εσένα και απλά θεωρούμε ότι ο κανιβαλισμός  ανάμεσά μας δεν είναι η καλύτερη λύση. 

Συμφωνώ και εγώ να συζητάμε για τα προβλήματα της πληροφορικής και του κλάδου μας αλλά δεν είμαστε εμείς που θέτουμε άλλα ζητήματα σε βάρος συναδέλφων. 

Ευχαριστώ που αφήνεις έστω και μια μικρή πιθανότητα να με ψηφίσεις!!!.  Εγώ στους  συναδέλφους (που έρχομαι σε επαφή) προτείνω να ψηφίσουν όχι εμένα αλλά νέους συναδέλφους με διάθεση για προσφορά.

Χαιρετισμούς και στα άλλα μέλη της ΕΠΕ που έβαλαν υποψηφιότητα για το ΔΣ της ΠΕΚΑΠ.  Ελπίζω να είναι ένα πρώτο βήμα προς την σύγκλιση των απόψεων και όχι ένα βήμα προς την κατεύθυνση "να βγάλει ό ένας τα μάτια του άλλου"

[Keep Growing]

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=XmBy36TEhhw

"Η Φάρμα των Ζώων είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ (προηγείται 4 χρόνια του 1984 και κυκλοφόρησε το 1945). Αναφέρεται σε μία δυστοπική ιστορία κατά την οποία τα ζώα μιας φάρμας μη ανεχόμενα την σκληρή αντιμετώπιση του ανθρώπου-αφέντη επαναστατούν. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στα τεκταινόμενα μετά την Επανάσταση και τη διαμόρφωση της κοινωνίας των ζώων της φάρμας κατά την ανεξαρτησία τους από τους ανθρώπους."

[spantoulis]

Ωραία τα παραμύθια αλλά επειδή μιλάνε για βαμμένους και μη κόκκινους και επειδή και τα μη παραμύθια για αυτούς μιλάνε εδώ μέσα πολύ συχνά εγώ έχω την εξής απορία. Είναι άραγε τόσοι πολλοί αυτοί οι βαμμένοι και γίνεται τόση πολύ κουβέντα; Θα ήθελα, αν γνωρίζει κάποιος,μια απάντηση με αριθμό ή έστω με ποσοστό και όχι απαντήσεις του στυλ "πιο πολλοί από όσοι φαντάζεσαι!". Πραγματικά το έχω απορία γιατί προσωπικά δεν έχω συναντήσει κανέναν νυν βαμμένο. Δύο πρώην βαμμένους έχω συναντήσει  οι οποίοι, όταν τους συνάντησα, είχαν ήδη ξεβαφτεί και είχαν το κανονικό τους χρώμα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[jtsop]

2000~2500