Εμμμ.... χμμμ... αν κρίνω από την απάντηση... μάλλον πάλι δεν κατάβαλες... Δεν μιλάω καθόλου για πίνακα που θα υπάρχει και στο κύριο πρόγραμμα και στο υποπρόγραμμα.... και που με κάποιο τρόπο θα σχετίζονται μεταξύ τους. Πες ότι στο κύριο πρόγραμμα δεν έχεις καθόλου πίνακα... Το κύριο πρόγραμμα διαβάζει το πλήθος Ν και καλεί το υποπρόγραμμα με παράμετρο Ν. Το υποπρόγραμμα για να κάνει τη δουλειά του χρησιμοποιεί έναν τοπικό πίνακα που δηλώνεται στις μεταβλητές, διαβάζεται στο υποπρόγραμμα, γίνεται επεξεργασία, εμφάνιση αποτελεσμάτων, τα πάντα...
π.χ. το παρακάτω έτσι κι αλλιώς γίνεται (με Ν<=100):
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ μπλαμπλα
ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ
ΑΚΕΡΑΙΕΣ: Ν
ΑΡΧΗ
ΔΙΑΒΑΣΕ Ν
ΚΑΛΕΣΕ αβγ(Ν)
ΤΕΛΟΣ_ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ αβγ(Ν)
ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ
ΑΚΕΡΑΙΕΣ: Α[100], Ν, i
ΑΡΧΗ
ΓΙΑ i ΑΠΟ 1 ΜΕΧΡΙ Ν
ΔΙΑΒΑΣΕ Α[ i ]
....
ΤΕΛΟΣ_ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
ΤΕΛΟΣ_ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ
Εγώ ισχυρίζομαι λοιπόν γιατί να μη γίνεται και το εξής:
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ μπλαμπλα
ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ
ΑΚΕΡΑΙΕΣ: Ν
ΑΡΧΗ
ΔΙΑΒΑΣΕ Ν
ΚΑΛΕΣΕ αβγ(Ν)
ΤΕΛΟΣ_ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ αβγ(Ν)
ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ
ΑΚΕΡΑΙΕΣ: Α[Ν], Ν, i
ΑΡΧΗ
ΓΙΑ i ΑΠΟ 1 ΜΕΧΡΙ Ν
ΔΙΑΒΑΣΕ Α[ i ]
....
ΤΕΛΟΣ_ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
ΤΕΛΟΣ_ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ
Θα το θεωρούσα σωστό και ότι δεν παραβιάζει το βιβλίο αφού έτσι κι αλλιώς ο χώρος στη μνήμη για τις τοπικές μεταβλητές (άρα και τους τοπικούς πίνακες) των υποπρογραμμάτων δεσμεύεται κατά την κλήση και αποδεσμεύεται κατά την επιστροφή δηλαδή κατά την εκτέλεση του προγράμματος....
@merlin: Παρασκευά δεν ισχυρίζομαι κάτι περισσότερο από αυτό που ρωτάω εδώ... Απλά θέλω να ξέρω γιατί να μην ισχύει (βάσει του βιβλίου) το παραπάνω!
Θα σου πω τους λόγους για να μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο:
1) Δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ στο βιβλίο αυτή η δήλωση, άρα εύλογα οι μαθητές θα πουν (μα καλά, αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι λύσεις με το max 100, αφού μπορούμε να τα λύσουμε όλα με Ν και να το κάνουμε πιο γενικό)
2) Μπορώ πιο εύκολα να εξηγήσω στους μαθητές το παρακάτω:
Όταν δεν ξέρω από πριν το μέγεθος του πίνακα (ούτε ένα max πλήθος) ΔΕΝ μπορώ να το υλοποιήσω με πίνακα (με όλα τα διδακτικά πλεονεκτήματα που έχει αυτό, όπως το να αναγκάσουμε τα παιδιά να βρουν ΑΛΛΟ τρόπο λύσης, χωρίς πίνακα).
Δηλαδή, με το παράδειγμα με τις βίδες, εύκολα καταλαβαίνουν ότι το μαγαζί με τις εργαλειοθήκες ΔΕΝ είναι δίπλα τους, έτσι ώστε ανάλογα με το πλήθος από τα σακουλάκια που θα τους έρθει σαν παράμετρος να πάνε και να αγοράσουν (δεσμεύσουν) την κατάλληλη εργαλειοθήκη και να λύσουν το πρόβλημα.