...πριν λίγο δημοσιεύσαμε τις προτεινόμενες λύσεις μαζί με τον σχολιασμό των θεμάτων στην σελίδα μας.
το θέμα της "περιττής χρήσης πινάκων" όπως και της πλήρους ταξινόμησης για την εύρεση του μέγιστου που γράφεις συνάδελφε έχει πολύ συζήτηση. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι μια λύση που δίνεται σε αυτό το επίπεδο γνώσης (μαθητικό περιβάλλον) πρέπει να κρίνεται "εκ του αποτελέσματος". Αν ο μαθητής προλάβει (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δεύτερη λύση με την χρήση πινάκων του Γ΄ θέματος των σημερινών εξετάσεων) με τέτοιο σκεπτικό, να δώσει λύση μέσα στο χρόνο που του διατίθεται θα έλεγα ότι είναι εντάξει, αφού στόχος είναι να διατυπώσει μια αλγοριθμική σκέψη για την προτεινόμενη άσκηση.
Μπορεί να είναι δαιδαλώδης αλλά είναι μια σκέψη που καταλήγει σε αποτέλεσμα.
Αυτός, ο διδακτικός λόγος, είναι που μας έκανε να δημοσιεύσουμε και τέτοια λύση στις "προτεινόμενες λύσεις".
Αντίθετα σε άλλο περιβάλλον (επαγγελματικό, φοιτητικό, ολυμπιάδων) τέτοιες λύσεις είναι απαράδεκτες και ίσως αναποτελεσματικές (κατασπατάληση πόρων, περισσότερος χρόνος εκτέλεσης, κ.ά).
Σημείωσε ότι οι παραπάνω κατηγορίες (ε, φ, ο) είναι εντελώς διαφορετικές από το μαθητικό περιβάλλον ενώ διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.
Νέστωρ Ιωαννίδης
Συμφωνούμε στο οτι η λύση δεν είναι καλή. Η διαφωνία είναι στο αν στο επίπεδο του μαθήματος πρέπει να τη δεχόμαστε. Εγώ λέω όχι και λόγος έχει να κάνει με το πνεύμα του μαθήματος.
Στο μαθήμα αυτό που είναι ένα εισαγωγικό μαθήματος αλγοριθμικής, ο μαθητής δεν καλείται να ανακαλύψει αλγορίθμους καινούργιους. Τα προβλήματα για τα οποία καλείται να γραψει αλγορίθμους μπορεί να τα λύσει με το χέρι. Αυτό σημαίνει ότι ξέρει να εκτελεί τους αλγορίθμους. Τα ερώτημα είναι αν μπορεί να καταλάβει ποια είναι ακριβώς τα βήματα που εκτελεί μηχανικά ο εγκέφαλος του και να τα αποτυπώσει σε ψευδογλωσσα. Μιλώντας μεταφορικά θα έλεγα ότι μέσα στον εγκέφαλο του ήδη βρίσκεται το exe αρχείο και του ζητάμε να «μιλήσει» με τον εαυτό του και να μας βρει το source. Δεν του ζητάμε να ανακαλύψει έναν αλγορίθμο που δεν μπορεί να εκτελέσει μηχανικά με το χέρι (πως πχ είναι αλγόριθμος του Ευκλείδη για το ΜΚΔ).
Έχει σημασία για μένα να γράψει τον κώδικα που είναι ίδιος με αυτόν που εκτελεί μηχανικά με το χέρι. Αυτός είναι και ο λόγος που δε συμφωνώ με την επιλογή της φυσαλίδας ως του πρώτου αλγορίθμους ταξινόμησης που θα διδαχτεί ο μαθητής. Αν του δώσεις να ταξινομήσει μια λίστα αριθμών θα εκτελέσει μηχανικά την ταξινομηση επιλογής και άρα αυτή θα έπρεπε να διδάσκεται πρώτα.
Κάποιος που κάνει εύρεση μεγίστου με πλήρη ταξινόμηση είναι φανερό ότι δεν καταλαβαίνει τι κάνει η ταξινόμηση. Δεν καταλαβαίνει ότι ουσιαστικά η φυσαλίδα κάνει διαδοχικές ευρέσεις μεγίστου (ανεβάζει πάνω το μεγίστο) μιας όσο πάει και μικρότερης λίστας μέχρι τα μέγεθος της να γίνει 1. Έτσι δεν έχει νόημα να μη σταματήσει με την πρώτη εύρεση μεγίστου να συνεχίζει και με τις υπόλοιπες.
Το προβλήμα με αυτό το μαθητή είναι τι δεν καταλαβαίνει τι κάνει. Έχει μάθει απέξω ένα κώδικα και απλά τον γράφει χωρίς κατανόηση. Είναι έξω από τον σκοπό του μαθήματος.
Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι
θέλω το μάθημα να έχει ίδιες αρχές (όχι επίπεδο δυσκολίας) με το πανεπιστήμιο έτσι ώστε να έχει η παιδεία μια συνέχεια. Δε θέλω να πάει στο πανεπιστήμιο και να του πει καθηγητής «ξέχασε αυτά που ξέρεις, τώρα θα τα μάθεις σωστά». Κάτι τέτοιο θιγεί το θεσμό της δευτεροβάθμιας και με προσβάλει σαν καθηγητή.
Για μένα λοιπόν πρέπει ο μαθητής να παίρνει αποτυπώσει τώρα σωστές αρχές. Να μη χρειαστεί να «ξεμάθει» στο μέλλον κάτι, αλλά αντιθέτως να χτισθεί πάνω σε ένα υπάρχον στερεό έδαφος.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω ότι
διαφωνώ με την κριτική της ΕΠΥ στο θέμα Α3. στόχος του θέματος είναι να καταλάβει μαθητής τι κάνει ένα κομμάτι κώδικα, κάτι που είναι σαφώς πιο ποιοτικό από το να εκτελεί κώδικα στο θέμα 2. Αν τα ονόματα των μεταβλητών ήταν τα «ενδεδειγμένα» τότε θα μαρτυρούσαν το ρόλο των μεταβλητών και άρα δε θα είχε νόημα το ερώτημα αφού η απάντηση θα ήταν προφανής. Για μένα το Α3 ήταν από τα καλύτερα για την κατανόηση των βασικών εννοιών.
Ψηφοφορία