Το βασικό πρόβλημα είναι οτι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη από τον κόσμο, στους φορείς που είναι υπεύθυνοι να καθορίσουν τα όρια ασφαλείας, αλλά και στους φορείς που διεξάγουν τις έρευνες. Αυτό δεν αφορά μόνο το θέμα της ακτινοβολίας των ασύρματων δικτύων ή των κινητών, αλλά εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις (διατροφή, χημικά που χρησιμοποιούνται σε ρούχα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης κλπ). Πρόσφατα έγινε ανώνυμη έρευνα στο ερευνητικό προσωπικό μεγάλων ινστιτούτων, πανεπιστημίων κλπ και τα αποτελέσματα έδειξαν οτι στο 70% των περιπτώσεων αποδέχτηκαν παραποίηση αποτελεσμάτων, απόκρυψη ή επιλεκτική παρουσίαση αποτελεσμάτων, που έχει σχέση με τη χρηματοδότηση των ερευνών τους, αλλά και την προσωπική τους καριέρα.
Από αυτή την άποψη είμαστε ανάμεσα στις συμπληγάδες της κινδυνολογίας από τη μια πλευρά και του εφυσηχασμού που προσπαθούν να επιβάλλουν κάποιοι άλλοι. Νομίζω πως η πραγματικότητα θα φανεί στο μέλλον, όταν θα περάσουν αρκετά χρόνια ώστε να έχει μεγαλώσει μια ολόκληρη γενιά με τις νέες αυτές τεχνολογίες. Νομίζω οτι κάπως έτσι πρέπει να είναι η στάση μας και απέναντι στους μαθητές και τους γονείς τους και τις φοβίες που μπορεί να κουβαλάν. Ούτε πρέπει να ενισχύουμε την τρομολάγνεια που μπορεί να έχουν απέναντι στα ασύρματα δίκτυα, ούτε όμως να ενισχύουμε και την αλόγιστη χρήση τους και γενικά μια τάση θεοποίησης των η/υ, και κυρίως των διάφορων δικτυακών υπηρεσιών που προσφέρονται, από τους μαθητές μας.