Συγχωρεμένος Λάμπρο.

Από την μια εσύ κουράζεσαι να διαβάζεις και από την άλλη εγώ κοντεύω να χαρακτηριστώ γραφικός (αν δεν έχω ήδη αποκτήσει τον τίτλο για κάποιους).
Αυτά έχει η Δημοκρατία Λάμπρο. Μπορείς να φιμώσεις τον πολυλογά;
Όχι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μην τον ακούς.
Τέλος πάντων. Εμένα προσωπικά - για να σοβαρευτούμε λίγο- μ΄αρέσει που έστω και έτσι γίνεται κάποιος διάλογος σχετικά με τα υπαρκτά μας προβλήματα που πιστεύω ότι περισσότερο μας ενώνουν και λιγότερο μας χωρίζουν.
Μέσα απο αυτόν τον διάλογο όλο και κάτι θετικό μπορεί να βγεί.
Όλο και κάποιος συνάδελφος θα αρχίσει να προβληματίζεται.
Κάτι είναι και αυτό.
Τώρα ως αναφορά τα όπλα, εδώ επικρατεί αναρχία.
Ο καθένας έχει το όπλο του, του οποίου την χρήση γνωρίζει άριστα και πυροβολεί κατά βούληση. Ένας στρατηγός χρειάζεται για να κατευθύνει τα πυρά εκεί που πρέπει.
Δεν είναι το υπουργείο, δεν είναι οι συνδικαλιστές, δεν είναι η ΠΕΚΑΠ, δεν είναι οι επιστημονικές μας ενώσεις, δεν είναι ο γείτονας και ποιος μας μένει; Το τομάρι μας.
Έτσι λοιπόν πυρ κατά βούληση και ότι πετύχουμε.
Σημ: Δες το κάτι σαν ψυχοθεραπεία Λάμπρο.
