Μετά τη δική τους λύση και την άλλη με την αρχική ανάθεση τιμής προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι η δεύτερη είναι καλύτερη γιατί γενικεύεται για τυχαίο πλήθος αριθμών.
Πέρα από την κλασσική λύση
Διάβασε α,β,γ
max<-α
Αν β>max τότε
max<-β
Τέλος_αν
Αν γ>max τότε
max<-γ
Τέλος_αν
Τους δείχνω και την κάπως πιο στρυφνή:
Διάβασε x
max<-x
********************
Διάβασε x
Αν x> max τότε
max<-x
Τέλος_αν
********************
Διάβασε x
Αν x> max τότε
max<-x
Τέλος_αν
To όφελος δεν είναι βέβαια το ότι γλιτώνουμε 2 μεταβλητές. Το όφελος είναι ότι το τμήμα των εντολών εντός των αστερίσκων επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα από εκεί και κάτω και άρα μπορεί να μπει σε εντολή επανάληψης πχ που ότι είναι μέσα της επαναλαμβάνεται συγκεκριμένο αριθμό φορών. Το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος αλγόριθμος είναι δυνατό να γραφτεί σε αυτή τη μορφή είναι αυτό που τον κάνει να γενικεύεται για τυχαίο πλήθος αριθμών.
Με ενδιαφέρει να καταλάβουν γιατί προτιμάμε αλγορίθμους που γενικεύονται για τυχαίο πλήθος στοιχείων, καθώς και ποια ιδιότητα της κωδικοποίησης είναι κρυμμένη πίσω από αυτό.
Εδώ μπαίνει μια άνω τελεία και η συζήτηση συνεχίζεται στην εύρεση μεγίστου με εντολές επανάληψης.