Είμαι κάπου στη μέση σε σχέση με τα Μαθηματικά και την ΑΕΠΠ, έχοντας φοιτήσει τόσο στο Μαθηματικό της Πάτρας, όσο και στο τμήμα Πληροφορικής του ΤΕΙ Αθήνας. Μάλιστα το 2003 στο 20ο Πανελλήνιο Συνέδριο Μαθηματικής Παιδείας «Η Διαδρομή Του Παιδιού Στα Μαθηματικά Από Την Προσχολική Ηλικία Μέχρι Την Ενηλικίωση» έγραψα μια εργασία με τίτλο "Η σχέση των Μαθηματικών με το μάθημα «Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον" που καυτηριάζω τους μαθηματικούς και αναφέρω ότι λείπει από τη διδασκαλία τους η επίλυση προβλήματος και η αλγοριθμική προσέγγιση των εννοιών που διδάσκουν στους μαθητές.
Από την άλλη, θεωρώ ότι οι αριθμητικές μέθοδοι που τόσο πολύ διδάχτηκα στο πρώτο πανεπιστήμιο είναι χρήσιμες για έναν μαθηματικό, μπορεί και να ακονίζουν το μυαλό του, αλλά δεν νομίζω ότι με βοήθησαν να βελτιώσω την αλγοριθμική μου σκέψη. Τα μαθηματικά είναι συνδεδεμένα με την έννοια του αλγορίθμου, όχι όμως και ο αλγόριθμος με τα μαθηματικά.
Εντόπισα την προηγούμενη εβδομάδα ένα ωραίο βιβλίο με τίτλο Challenging mathematical problems with Basic solutions που γράφτηκε το 1987 στις ΗΠΑ και περιέχει όλα αυτά που αναφέρει ο Γιώργος (άλγεβρα, γεωμετρία, τριγωνομετρία, πιθανότητες, στατιστική, θεωρία αριθμών, μοτίβα, οικονομικά μαθηματικά και μαθηματικά των φυσικών επιστημών) και πολλά ακόμη... Καλό, ωραίο, τράβηξα αρκετά θεματάκια για να δουλέψουν οι μαθητές, αλλά μέχρι εκεί...
Το καίριο ερώτημα για μένα είναι το εξής: Είναι δική μας δουλειά να προετοιμάσουμε αριθμητικοαναλύστες και γενικά ανθρώπους που θα γράφουν κώδικα για προβλήματα μαθηματικά ή έχουμε την υποχρέωση να διδάξουμε και να κατανοήσουν τα παιδιά τις αλγοριθμικές δομές, κάτι που δεν το κατάλαβα εγώ στο Πανεπιστήμιο, γιατί τα προβλήματα που μου δίδασκαν δεν με άγγιζαν; Θυμάμαι χαρακτηριστικά στη γλώσσα C που έκανα στο Μαθηματικό το πρώτο εξάμηνο, το πρώτο μάθημα ήταν η ταξινόμηση φυσαλίδας και περήφανος ο προφέσσορας μας είπε: με το παράδειγμα αυτό θα μάθετε όλες τις εντολές ενός αλγορίθμου. Πραγματικά ο αλγόριθμος περιέχει ακολουθία (εντολές για την αντιμετάθεση), επιλογή, διπλή επανάληψη, πίνακες και θέματα πολυπλοκότητας
Ωστόσο όλα αυτά δεν τα μάθαμε! Απλώς μας τα έκανε... Μην πέφτουμε, λοιπόν, στην παγίδα του τι κάνουμε αλλά του τι μαθαίνουν οι μαθητές μας. Επίσης δεν νομίζω ότι νιώθουν οι μαθητές μας ότι το μάθημα έχει αξία επειδή ακούν την πολυπλοκότητα του τάδε ή του δίνα αλγόριθμου. Νιώθουν ότι το μάθημα είναι καλό γιατί ακονίζουν το μυαλό τους. Σκέφτονται για να αναπτύξουν έναν αλγόριθμο και αυτό είναι που τους αρέσει.
Να πω και κάτι ακόμα. Η άποψή μου είναι ότι δεν πάνε καλά στο μάθημα αυτοί που ξέρουν απλώς καλά μαθηματικά, αλλά αυτοί που μπορούν να γενικεύουν (δηλαδή ξέρουν μαθηματικά) και ταυτόχρονα αυτοί που μπορούν να επικοινωνήσουν αυτό που έχουν γενικεύσει (δηλαδή πάνε καλά στην έκθεση)...
Καταλήγοντας, υποστηρίζω και εγώ ότι οι πανεπιστημιακοί διδάσκουν αυτά που ξέρουν. Άλλα κάνει η Αθήνα, άλλα η Πάτρα, άλλα η Κρήτη. Το 2003 στα 21 τμήματα πληροφορικής ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, το 56% έκανε C, το 24% Pascal, το 10% Java και το 10% Fortran... Εύχομαι να έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα. Κάτι όμως λέει αυτό! Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να διδάσκουμε έναν μαθηματικό αλγόριθμο, όταν δεν μπορούμε να διδάξουμε τις ίδιες αλγοριθμικές έννοιες με πρόβλημα της καθημερινής ζωής. Αν έχουμε και τις δύο επιλογές, αλλά επιλέγουμε το μαθηματικό πρόβλημα, τότε έχουμε λοξοδρομήσει από το σκοπό του μαθήματος...
ΣΔ