Θα ξεκινήσω, λέγοντας πως στο παρελθόν (έχουν περάσει πολλά χρόνια πλέον) έχω διδάξει σε ολοήμερο σχολείο και ήταν υπέροχη εμπειρία για μένα. Θα συνεχίσω προσθέτοντας τα εξής. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα στάδια της ανάπτυξης (τα κοινά αποδεκτά από όλες τις σχολές τις ψυχολογίας) η ηλικία μετά την νηπιακή (γύρω στα 5 δηλαδή) μέχρι και τα 12 χρόνια του ανθρώπου είναι αυτή που έχει ως κυρίαρχη δραστηριότητα τη μάθηση. Υπάρχουν δηλαδή εσωτερικές δυνάμεις που σπρώχνουν τον άνθρωπο προς τη μάθηση (ξεκινώντας από τα ατελείωτα γιατί που αντιμετωπίζουν οι γονείς από τα παιδιά τους). Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο οτι το δημοτικό, η πρωτοβάθμια εκπαίδευση δηλαδή στις περισσότερες χώρες απλώνεται σε όλη αυτή την ηλικία.
Από την εμφάνιση της εφηβείας και μετά (γύρω στα 12) η κυρίαρχη δραστηριότητα του ανθρώπου είναι άλλη (η σεξουαλική ωρίμανση) και αυτός είναι ένας λόγος που αντιμετωπίζουμε και προβλήματα στο να κινητοποιήσουμε τα παιδιά να ενδιαφερθούν για τη μάθηση. Γι' αυτό το λόγο είναι πολύ σημαντικός ο δεσμός που αναπτύσσει ο μαθητής με την διαδικασία της μάθησης στο δημοτικό. Όχι δηλαδή αν ξέρει να μιλάει αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και να χειρίζεται τον υπολογιστή, αλλά η σχέση αγάπης ή αποστροφής που αναπτύσσει για τη μάθηση, θα τον συντροφεύει για την υπόλοιπη ζωή του. Είναι η ηλικία που ο άνθρωπος θα αγαπήσει ή θα μισήσει το να μαθαίνει και θα μάθει ή δεν θα μάθει να μαθαίνει. Οι γνώσεις που θα πρέπει να αποκτήσει στο δημοτικό είναι ο πυρήνας αυτών των γνώσεων που θα του επιτρέψει να συνεχίσει να μαθαίνει στο Γυμνάσιο και το δημοτικό. Δηλαδή, ανάγνωση, γραφή, βασικά μαθηματικά (πράξεις, κλάσματα, απλές επιλύσεις προβλημάτων κλπ) και ο,τι άλλο διδάσκεται μέχρι σήμερα και ναι πιστεύω και να μάθει κάποια βασικά για του Η/Υ, να τους βλέπει ως εργαλείο μάθησης στην αίθουσα. Όχι να διδάσκεται πληροφορική, αλλά να χρησιμοποιεί τον Η/Υ όπως χρησιμοποιούσε μέχρι σήμερα το τετράδιο και το μπλοκ της ζωγραφικής
Επίσης, λόγω άλλων χαρακτηριστικών του συγκεκριμένου στάδιου της ανθρώπινης ανάπτυξης, η διαδικασία της μάθησης δεν πρέπει να περιλαμβάνει πολλούς δασκάλους. Ο ένας δάσκαλος είναι η ιδανικότερη περίπτωση. Υπάρχουν αρκετές διεθνείς μελέτες που ουν δείξει αυτό το συμπέρασμα και δεν γνωρίζω καμία που να έχει καταλήξει στο αντίθετο συμπέρασμα. Αν αυτό σημαίνει οτι οι απαιτήσεις από τον σύγχρονο δάσκαλο σε γνώσεις πρέπει να είναι μεγαλύτερες, ας είναι. Ας αυξηθούν οι απαιτήσεις στις παιδαγωγικές σχολές και ας επιμορφώσουν ουσιαστικά τους παλιούς. Τα πανεπιστήμια ξέρουν να οργανώνουν σεμινάρια και επιμορφώσεις με 2.000 και 3.000 ευρώ δίδακτρα, ας αξιοποιηθούν να προσφέρουν και κάτι χρήσιμο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Το γεγονός οτι πολλές ειδικότητες πιέζουν (ανάμεσά τους και εμείς) για εισαγωγή αντικειμένων στο δημοτικό, έχει να κάνει με τις προσλήψεις και όχι με παιδαγωγικά κριτήρια, το γεγονός οτι κάποιες από αυτές τις πιέσεις βρίσκουν έδαφος στο υπουργείο και υλοποιούνται, έχει να κάνει με τις ψήφους (έτσι κι αλλιως οι δάσκαλοι διορίζονται, άρα δεν θα γκρινιάζουν) και όχι με παιδαγωγικά κριτήρια.
Φυσικά καταλαβαίνω την ανθρώπινη ανάγκη και το κηνύγι των νέων συναδέλφων, να εξασφαλίσουν εισόδημα και ασφάλιση, γιατί όπως οι περισσότεροι εδώ μέσα έχω περάσει και εγώ από αυτό το στάδιο. Από το στάδιο της αγωνίας, του άγχους, του καθημερινού τρεξίματος, για αιτήσεις στο υπουργείο, για συνεντεύξεις σε εταιρείες και οπουδήποτε αλλού, απλά δυσκολεύομαι να τους "στηρίξω" σε κάτι που ναι μεν είναι υπέρ του κλάδου μου, αλλά όχι υπέρ της αναβάθμισης της παιδείας.