"Αδόμητα ονομάζονται τα προβλήματα των οποίων η διαδικασία επίλυσης δεν είναι αυτοματοποιημένη επειδή οι δυνατές λύσεις είναι πρακτικά απεριόριστες."
Το βιβλίο δεν το αναφέρει έτσι άμεσα, αλλά κατά τη δική μου κρίση είναι σωστό. π.χ. "επιλογή μέρους που μπορεί να πάει κανείς διακοπές". Εσείς τι λέτε;;;
Θα σου γράψω την άποψή μου με την οποία σίγουρα πολλοί θα διαφωνήσουν:
Τέτοια ερωτήματα δε μου αρέσουν καθόλου. Το βιβλίο είναι αρκετά ασαφές σε αυτό το σημείο. Πχ τίποτα άπειρο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Αν κάτσεις και απαριθμήσεις όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να λύσεις ένα αδόμητο πρόβλημα, θα δεις ότι μπορεί να είναι πολλοί αλλά δεν είναι άπειροι.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: ποιο είναι το πλήθος των πιθανών περιπτώσεων ώστε το πρόβλημα να είναι αδόμητο και όχι ημιδομημένο; Αν δεν ξεκαθαριστεί αυτό, μπορώ εγώ να βομβαρδίζω με ερωτήσεις που είναι πάνω στο όριο και να δημιουργήσω μπάχαλο. Ανάλογες απορίες μπορεί να προκύψουν στο διαχωρισμό μεταξύ δομημένου και ημιδομημένου.
Εγώ θα ήθελα επίσης να μάθω πως στηρίζεται βιβλιογραφικά ο διαχωρισμός μεταξύ δομημένου. ημιδομημένου και αδόμητου. Μπορεί κάποιος να δώσει ένα reference;
Στο συγκεκριμένο θέμα έχει δημιουργηθεί η εξής κατάσταση: υπάρχει κάτι γραμμένο μέσα στο βιβλίο. Κάποιος το διαβάζει και καταλαβαίνει κάτι. Μετά αρχίζουν οι ερωτήσεις Σ-Λ πάνω σε αυτό ανάλογα με το τι κατάλαβε ο καθένας. Και τελικά το μάθημα στρέφεται από την κατασκευή αλγορίθμου που είναι η ουσία του στα ανούσια ΣΛ που αποτελούν φιλολογικού τύπου εξέταση.
Τελικά απαντάμε τέτοιου είδους ερωτήματα μαντεύοντας τι θα ήθελε να ακούσει ο εξεταστής. Η συγκεκριμένη δείχνει να είναι Σ
Κι εγώ σωστή νόμιζα ότι είναι, όμως το βοηθητικό τη δείχνει λανθασμένη... :-\ Και δε μπορώ να καταλάβω το λόγο...
Θα μπορούσε πχ να σου πει: "Αδόμητα ονομάζονται τα προβλήματα των οποίων η διαδικασία της δεν είναι αυτοματοποιημένη αλλά όχι επειδή οι λύσεις είναι πρακτικά απεριόριστες, αλλά επειδή δεν έχει διερευνηθεί σε βάθος η δυνατότητα δόμησης τους". :D
Κλασσική συνταγή για να φτιάχνεις ερωτήσεις ΣΛ εκ του ασφαλούς και χωρίς κόπο: παίρνεις μια φράση μέσα από το βιβλίο. Αν έχεις κάνει την πρόταση copy paste τότε η απάντηση είναι Σ. Αν δεν την έχεις κάνει copy paste και την έχεις αλλάξει λίγο τότε η απάντηση είναι Λ.
Και κάπως έτσι το μάθημα των αλγορίθμων γίνεται ΑΟΔΕ. Εκεί ο βαθμολογητής βάζει δίπλα δίπλα την κόλλα και το βιβλίο και κάνει string matching. Όπου υπάρχει διαφορά κόβει βαθμό.
XAXAAAAAAA!!!! ;D Πώς φαίνεται ότι τα έχεις πάρει με αυτές τις ερωτήσεις!!! Δεν έχεις και άδικο!!! :) Πάντως θα μπορούσαν να μπουν ερωτήσεις σωστού-λάθους που να θέλουν και λίγο κριτική σκέψη! Π.χ. Στην ερώτηση αυτή που έβαλα νομίζω ότι οι λύσεις των αδόμητων προβλημάτων πρακτικά είναι απεριόριστες. Το απεριόριστες βέβαια είναι ένα θέμα, όπως είπες κι εσύ! Είναι πράγματι απεριόριστες ή απλά τόσες πολλές ώστε να μη μπορούν να δομηθούν;;; Θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις! Προς το παρόν πάω να φτιάξω καφέ γιατί ζαλίστηκα! :D
Κατά τη γνώμη μου δεν αξίζει τον κόπο να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία. Αυτά που λέει το βιβλίο στη συγκεκριμένη παράγραφο δεν έχουν και πολύ νόημα. Πχ ποια είναι η διαφορά μεταξύ δομημένου και ημιδομημένου;
Στο δομημένο η λύση προκύπτει από μια αυτοματοποιημένη διαδικασία. Στο ημιδομημένο έχουμε ένα αριθμό πιθανών περιπτώσεων.
Και ρωτάω εγώ: γιατί όταν έχουμε ένα πλήθος πιθανών περιπτώσεων η λύση δεν προέρχεται από αυτοματοποιημένη διαδικασία; Δεν είναι αυτοματοποίηση το να πάρεις μια προς μια όλες τις πιθανές περιπτώσεις και να τις ελέγξεις; Πχ όταν ένας αλγόριθμος περιέχει εντολές πολλαπλής επιλογής (δηλαδή διακρίνει μεταξύ κάποιων περιπτώσεων) παύει να είναι αυτοματοποιημένη διαδικασία; Δεν καταλαβαίνω δηλαδή γιατί η διάκριση περιπτώσεων έρχεται σε αντίθεση με την αυτοματοποίηση. Δεν μπορεί αυτή η διάκριση να γίνει αυτοματοποιημένα;
ΑΥτό που με ενοχλεί πραγματικά είναι το να δίνουμε αξία σε θέματα που δεν την έχουν. Έγραψε κάτι το βιβλίο που δεν έχει και πολύ νόημα. Και εμείς μην μπορώντας να δούμε την ουσία του μαθήματος (που είναι η κατασκευή αλγορίθμου) φτιάχνουμε θέματα ΣΛ πάνω σε κάθε πρόταση που υπάρχει στο βιβλίο στηριζόμενοι στο αν έγινε ακριβές copypaste ή όχι. Αντιμετωπίζουμε το βιβλίο σαν την αγία γραφή που είναι πάντα σωστή και άρα αν δεν καταλαβαίνουμε φταίμε εμείς.
Είναι τυχαίο ότι σε αυτού του είδους τα ερωτήματα διαφορετικοί καθηγητές δίνουν διαφορετικές απαντήσεις; Αν εμείς οι ίδιοι δεν απαντάμε με μοναδικό τρόπο όλα αυτά τα ερωτήματα, τι νόημα έχει να τα βάζουμε στους μαθητές;
Άλλο πρόβλημα επίσης είναι ότι ο χρόνος δεν είναι άπειρος. Αν ασχολείσαι με τέτοια δεν ασχολείσαι με αυτά που πρέπει.
Όσον αφορά εμένα, φυσικά ασχολούμαι και με αυτά που "πρέπει" και φυσικά δίνω πολύ μεγαλύτερη έμφαση!Και προτρέπω τους μαθητές να κάνουν το ίδιο. :) Όταν όμως ξεκινάς να διδάσκεις ένα μάθημα από την αρχή, δεν μπορείς να αφήσεις εντελώς το κεφάλαιο 1 για να μπεις αμέσως στην ουσία! Ο μαθητής που διαβάζει, κατά τη γνώμη μου, είναι κρίμα να χάσει "τσάμπα" μονάδες (έστω και λίγες) στο τέλος που είναι καθαρά θεωρητικές! Επιπλέον, είδαμε ότι ειδικά στα παλιότερα θέματα στις Πανελλήνιες, υπήρχαν ερωτήσεις του πρώτου κεφαλαίου. Από "Γράψτε τον ορισμό τάδε" μέχρι και άλλες ερωτήσεις ανάπτυξης και αντίστοιχες ερωτήσεις σωστού-λάθους. Για τον λόγο αυτό λοιπόν και άνοιξα το θέμα αυτό.
Προφανώς και πρέπει να μιλήσουμε για το κεφάλαιο 1. Υπάρχουν και θέματα που έχουν ενδιαφέρον όπως πχ τα επιλύσιμα, άλυτα και ανοιχτά. Η ένστασή μου είναι στα ΣΛ πάνω σε ασαφείς περιοχές που ο καθένας τα ερμηνεύει όπως θέλει και φυσικά στα ΣΛ που είναι copypaste από το βιβλίο. Σε αυτά δεν αξίζει να φάμε χρόνο. Δεν έχει νόημα.
Πάντως οι λύσεις σε ένα αδόμητο πρόβλημα, όπως το θέτει το βιβλίο πάντα, δεν είναι απεριόριστες
ακόμη και για το παράδειγμα το διακοπών ή του εφηβικού πάρτυ οι επιλογές είναι πεπερασμένες (όπως και η ζωή του ανθρώπου)
κατά τα άλλα θα συμφωνήσω με το Γιώργο
όσο με βοηθάει το γηρασμένο μυαλό μου, δεν έχω γράψει ένα τέτοιο ΣΛ, απλά όταν φτιάχνεις 600+ ΣΛ κάποια θα είναι μάπα, είναι σίγουρο αυτό...
Για να γλυτώσουμε από αυτά -όσο γίνεται- και να γίνει φυγή προς τα εμπρός πρέπει να ανανεωθεί το μάθημα (σε ώρες και φιλοσοφία)