Ένα αλληγορικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά

[Crazy_Waters]

Μια φορά και έναν καιρό, στο μακρινό Καφριστάν, οι κάτοικοι χωρίζονταν σε φυλές και είχαν διάφορα χρώματα στο δέρμα τους (πράσινο, μπλε, μοβ, κόκκινο, μοβ, κίτρινο κτλ.). Ο Βασιλιάς του Καφριστάν αποφάσισε να δώσει καινούρια σπίτια στους υπηκόους του ανάλογα με το χρώμα τους, οπότε έδωσε πράσινα σπίτια στους Πράσινους, μπλε στους Μπλε, κίτρινα στους Κίτρινους κ.ο.κ. Οι Κόκκινοι όμως, όταν έδωσε ο Βασιλιάς τα σπίτια ήταν λίγοι, πολλοί από αυτούς λείπανε σε άλλες χώρες και άλλοι ήταν πολύ μικροί σε ηλικία. Έτσι τα περισσότερα κόκκινα σπίτια τα πήρανε διάφοροι από τις άλλες φυλές που δεν είχανε πάρει σπίτι μαζί με τις φυλές τους. Για να μην είναι φανερή η παρανομία τους φρόντισαν και σε 400 ώρες βάφτηκαν κόκκινοι με μπογιές και μετά εγκαταστάθηκαν στα κόκκινα σπίτια.
Τα χρόνια περάσαν, οι Κόκκινοι πληθύναν, μεγάλωσαν σε ηλικία και αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα κόκκινα σπίτια. Ζήτησαν λοιπόν από το βασιλιά  να τους δώσει τα κόκκινα σπίτια για να μείνουν. Ο Βασιλιάς σκέφτηκε ότι δεν μπορεί να τους διώξει μετά από τόσα χρόνια που έμεναν στα κόκκινα σπίτια. Τα σπίτια δεν ήταν βέβαια σε καλή κατάσταση αλλά αυτό δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα. Άσε που δεν είχε να δώσει στους "βαμμένους" πράσινα, μπλε, κίτρινα σπίτια και οι κανονικές φυλές τους θα αντιδρούσαν. "Και ποιος κάθεται τώρα να τους ξεβάφει να δει τι σπίτι έπρεπε να πάρει κανονικά ο καθένας τους" σκέφτηκε ο Βασιλιάς και αποφάσισε ότι οι Κόκκινοι θα έμεναν στα ίδια σπίτια με τους "βαμμένους". Βέβαια αυτοί είχαν ήδη προλάβει τα καλύτερα δωμάτια, οπότε οι Κόκκινοι έμεναν σε ταράτσες, υπόγεια και όπου αλλού έβρισκαν. Κάποιοι Κόκκινοι έλεγαν να ζητήσουν από το Βασιλιά να διώξει τους "βαμμένους" αλλά γενικά οι Κόκκινοι ήταν αγαθοί και φιλήσυχοι, δεν ήθελαν να μαλώνουν και βέβαια μετά από χρόνια χωρίς σπίτι ακόμα και τα υπόγεια τους φαίνονταν παλάτια. Έτσι μείνανε όλοι μαζί στα κόκκινα σπίτια. Οι "βαμμένοι" είχανε φτιάξει και σύλλογο, την Πανκαφρική Ένωση Κόκκινων Άνετων Πολιτών και λέγανε και στους Κόκκινους να γραφτούνε για να ζητάνε όλοι μαζί από το Βασιλιά διάφορα καινούρια σπιτάκια και αυλές, ποτέ σε σύγκρουση όμως με τις φυλές από τις οποίες προέρχονταν ο καθένας τους. Πολλοί "βαμμένοι" ήταν στην αυλή του Βασιλιά και είχαν καλές σχέσεις μαζί του οπότε το να γραφτείς στην Πανκαφρική Ένωση ήταν καλή κίνηση. Αντίθετα ο σύλλογος που είχαν φτιάξει οι Κόκκινοι τα χρόνια που δεν είχανε ακόμα σπίτια, η Ένωση Πολιτών Ερυθρόδερμων, σπάνια γινόταν δεκτός σε ακρόαση από το Βασιλιά, άσε που ζητούσε από τα μέλη του να πλυθούν για να φανεί το πραγματικό χρώμα τους.
Η συμβίωση αυτή κράτησε χρόνια, χωρίς πολλά προβλήματα. Άλλωστε οι Κόκκινοι σπάνια βγαίνανε από τα υπόγεια και τις ταράτσες τους για να πάνε στο σαλόνι και οι "βαμμένοι" το ανάποδο, οπότε δεν συναντιούνταν συχνά. Για κακή τους τύχη όμως μετά από χρόνια ο Βασιλιάς δεχόταν πιέσεις από τους σκληρούς βασιλιάδες του Βορρά να αδειάσει τα σπίτια που είχε δώσει στο λαό του, για να τα αγοράσουν ρημαγμένα μετά οι Βόρειοι για ένα κομμάτι ψωμί. Οι "βαμμένοι" ανησύχησαν και η Πανκαφρική Ένωση ζήτησε ακρόαση από το Βασιλιά. Τον παρακάλεσαν να τους αφήσει να μείνουν στα κόκκινα σπίτια και σε αντάλλαγμα θα φρόντιζαν τους κήπους όλων των σπιτιών και θα βοηθούσαν και τις κανονικές φυλές τους (Πράσινους, Κίτρινους, Μπλε) στις δουλειές τους. Η Ένωση Ερυθρόδερμων πρότεινε άλλα πράγματα (να πλυθούν οι "βαμμένοι" και να πάρουν άλλο χρώμα σπίτια) αλλά ο Βασιλιάς σκέφτηκε ότι έτσι δε θα ελευθερωθούν αρκετά σπίτια όπως ζητούσαν οι Βόρειοι. Ο Βασιλιάς δεν ήταν χαζός να αρνηθεί την πρώτη πρόταση  άλλωστε όπως του είπαν οι "βαμμένοι", τα υπόγεια και οι ταράτσες αδειάζουν πιο εύκολα και οι Κόκκινοι θα έφευγαν εύκολα.
Έτσι αποφάσισε να βάζει πολλούς Κόκκινους μαζί στα υπόγεια (που τα ονόμασε "Διάθεση ΠΥΣΔΕ" για να ακούγεται πιο ωραία), ώστε  να μη χωράνε και να πεθάνουν από ασφυξία. Έτσι οι Κόκκινοι σιγά σιγά εξολοθρεύθηκαν, τα κόκκινα σπίτια άδειασαν, ενώ οι "βαμμένοι" βρήκαν καταφύγιο σε κίτρινα, πράσινα, μπλε κτλ. σπίτια όταν οι Βόρειοι αγρίεψαν, και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...................

Ή μήπως όχι???

Σημείωση: Στα Δημοτικά που εργάζομαι πλέον αφού είμαι υπεράριθμος τα παιδάκια θέλουν να ακούνε παραμύθια, οι μεγάλοι απλά τα συνηθίζουν.
Οποαδήποτε ομοιότητα με αληθινές καταστάσεις ΔΕΝ είναι τυχαία..........

[P.Tsiotakis]

Στα παραμύθια υπάρχουν ρόλοι: ο κακός, ο καλός, η μάγισσα, η νεράιδα κτλ. Όλα είναι άσπρο ή μαύρο και μάλιστα πολλές φορές στον υπερθετικό βαθμό. Τα παραμύθια έχουν πολλές φορές σκοπό να διδάξουν το μικρό παιδί ή ακόμη και να το χειραγωγήσουν.

Όταν όμως το παιδί μεγαλώσει, έχει την ικανότητα να κρίνει και από μόνο του και να αποφασίζει π.χ. αν θέλει να ταυτίζεται με το λαγό ή τη χελώνα, με την κοκκινοσκουφίτσα ή με κάποιο από τα τρία γουρουνάκια. Γενικώς, έχει τη δική του βούληση και βλέπει τα παραμύθια με άλλο μάτι.
Και ενδεχομένως, να μπορέσει μεγαλώνοντας να βλέπει τα πράγματα σφαιρικά έξω από το μικρόκοσμό του, ίσως ακόμη και να συζητάει και να καταλήγει σε κοινές θέσεις και αιτήματα.

Και να αντιλαμβάνεται, πως σε δύσκολες περιόδους έχουν όλοι ευθύνη (κάποιοι μεγαλύτερη και κάποιοι μικρότερη) και κανένας δεν είναι αμέτοχος. Ευθύνη και για ό,τι δεν κάνουν αλλά και για ό,τι κάνουν. Ενέργειες που πιστώνονται αλλά και χρεώνονται, γιατί στη νεραϊδοχώρα, αργά ή γρήγορα μαθαίνονται τα νέα σε όλους τους υπηκόους.

[Keep Growing]

Αυτό είναι το λάθος μας. Πιστεύουμε πως η ζωή είναι ένα παραμύθι και πρέπει ντε και καλά να ταυτιστούμε με κάποιους ρόλους γνωστών παραμυθιών.
Δυστυχώς, μεγαλώσαμε( ; ) ακούγοντας διαρκώς παραμύθια. Παραμύθια χιλιοειπωμένα, με το ίδιο μονότονο, καταθλιπτικό, υπνωτικό φινάλε: "...  και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα."

[lykos]

"...Όταν όμως το παιδί μεγαλώσει, έχει την ικανότητα να κρίνει και από μόνο του και να αποφασίζει π.χ. αν θέλει..."
Να προσθέσω μια λέξη (με κεφαλαία) στο παραπάνω απόσπασμα:
"Όταν όμως το παιδί μεγαλώσει, ΙΣΩΣ έχει την ικανότητα να κρίνει και από μόνο του και να αποφασίζει π.χ. αν θέλει..."
Αυτό εξαρτάται απ' την κοινωνία, το σχολείο, την οικογένεια (ίσως κι' απ' τα γονίδιά του, αλλά αυτά δεν επιτρέπεται - ακόμα - να τα "πειράξουμε").

[P.Tsiotakis]

"...Όταν όμως το παιδί μεγαλώσει, έχει την ικανότητα να κρίνει και από μόνο του και να αποφασίζει π.χ. αν θέλει..."
Να προσθέσω μια λέξη (με κεφαλαία) στο παραπάνω απόσπασμα:
"Όταν όμως το παιδί μεγαλώσει, ΙΣΩΣ έχει την ικανότητα να κρίνει και από μόνο του και να αποφασίζει π.χ. αν θέλει..."
Αυτό εξαρτάται απ' την κοινωνία, το σχολείο, την οικογένεια (ίσως κι' απ' τα γονίδιά του, αλλά αυτά δεν επιτρέπεται - ακόμα - να τα "πειράξουμε").

φυσικά.
άλλη μια πιθανότητα είναι να πιστεύει ακόμη στα παραμύθια από επιλογή του

[Crazy_Waters]

Και να αντιλαμβάνεται, πως σε δύσκολες περιόδους έχουν όλοι ευθύνη (κάποιοι μεγαλύτερη και κάποιοι μικρότερη) και κανένας δεν είναι αμέτοχος. Ευθύνη και για ό,τι δεν κάνουν αλλά και για ό,τι κάνουν. Ενέργειες που πιστώνονται αλλά και χρεώνονται, γιατί στη νεραϊδοχώρα, αργά ή γρήγορα μαθαίνονται τα νέα σε όλους τους υπηκόους.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

'Ενας από τους λόγους που τα παραμύθια αρέσουν τόσο πολύ σε παιδιά από 3-93 ετών είναι ότι στο τέλος η αδικία αποκαθίσταται (και κάποιες φορές τιμωρείται) με "θεία παρέμβαση". Στην κανονική ζωή πρέπει να αγωνιστείς για να αποκατασταθούν οι αδικίες και να μην περιμένεις τη Θεία Δίκη. Τώρα στα πολιτικά ορθά παραμύθια ίσως στο τέλος φεύγουν όλοι, δίκαιοι και άδικοι, αγαπημένοι (η Σταχτοπούτα μοιράζεται τον Πρίγκιπα με τις αδερφές της σε κουαρτέτο, ο Λύκος ζει μαζί με τα 3 γουρουνάκια κτλ.) αλλά εγώ προσωπικά δε θα έλεγα τέτοιο παραμύθι σε κανένα παιδάκι.

[Vangelis]

...η Σταχτοπούτα μοιράζεται τον Πρίγκιπα με τις αδερφές της σε κουαρτέτο....

Αυτό είναι παραμύθι για πολύ μεγάλα παιδάκια (ιδιαίτερα αν είναι εικονογραφημένο) !!!!

[skananitos]

Στα παραμύθια συνήθως εμφανίζεται ο "απομηχανής θεός" εκεί που δε το περιμένεις! στη πραγματική ζωή μας όχι.... 

[kokgeo]

Πολλές φορές τα παραμύθια μας έχουν κάνει να μισήσουμε ζώα (ή χαρακτήρες) τα οποία είναι χρήσιμα στο οικοσύστημά μας. 

[Katsadouros_Dhm]

Πολλές φορές τα παραμύθια μας έχουν κάνει να μισήσουμε ζώα (ή χαρακτήρες) τα οποία είναι χρήσιμα στο οικοσύστημά μας. 

Σύμφωνα με μερικούς η χρησιμότητα ή μη μερικών ζώων προκύπτει μόνο από το χρώμα τους (και όχι από το χαρακτήρα ή τις πράξεις τους).

[Crazy_Waters]

Πολλές φορές τα παραμύθια μας έχουν κάνει να μισήσουμε ζώα (ή χαρακτήρες) τα οποία είναι χρήσιμα στο οικοσύστημά μας. 

Αρκεί να μην τρέφονται με τα ίδια θηράματα (ή φυτά) με μας....

Σύμφωνα με μερικούς η χρησιμότητα ή μη μερικών ζώων προκύπτει μόνο από το χρώμα τους (και όχι από το χαρακτήρα ή τις πράξεις τους).

Δεν ξέρω για άλλα παραμύθια, στο δικό μου έλεγε ότι υπάρχουν σπίτια για όλα τα χρώματα......

[oldhans11]

Καλό το παραμύθι, αλλά ο μεγάλος παραμυθάς ξέχασε ή δεν ήξερε να πει μερικές ακόμα εκδοχές που θα το κάνουν πιο αληθινό. Να λοιπόν μια άλλη αφήγηση, προσαρμοσμένη στους συμβολισμούς του νεροκουβαλητή, όπως  μου την αφηγήθηκε ένας παππούς, παλιός πολίτης του μακρινού Καφριστάν που τώρα ζει μόνος του και τα ήξερε όλα από πρώτο χέρι!

Ο Βασιλιάς του Καφριστάν στην αρχή δεν είχε καμιά όρεξη για κόκκινα σπίτια, ούτε που ήξερε ότι θα υπάρξει φυλή με κόκκινο χρώμα και σαν βασιλιάς δεν ήταν και τόσο καλός για να δίνει νέα σπίτια στους υπηκόους του. Κοίταγε πάντα να μην υπάρχει δημοσιονομικό έλλειμμα, χρέος δηλαδή, και να υπάρχουν λεφτά για να περνά καλά αυτός και οι αυλικοί του και κάποιοι φίλοι του που τον έφερναν το λάδι.
Κάποιοι τρελοί όμως, από τις άλλες δύο βασικές και μεγάλες φυλές, αν και είχαν σπίτι δικό τους και μάλιστα γωνιακό, με αυλή και λουλούδια και λαχανόκηπο, επειδή τους άρεσε το κόκκινο, τι τους άρεσε δηλ. τους είχε τρελάνει,  σχεδόν στη ζούλα, παράνομα έχτισαν τα πρώτα μικρά αυθαίρετα κόκκινα σπίτια και έμειναν εκεί για λίγα χρόνια, αφήνοντας τα πλούτη και τα μεγαλεία των δικών τους σπιτιών και την ησυχία που θα είχαν για μια ζωή.
Κάποια στιγμή όμως άρχισαν να φωνάζουν για να νομιμοποιήσει ο βασιλιάς τα κόκκινα και να χτίσει και άλλα, νόμιμα, γιατί είδαν ότι με αυτό τον τρόπο ίσως το βασίλειο από Καφριστάν γινόταν Ευδαιμονιστάν.
Οπότε είδε και αποείδε ο βασιλιάς και παρότι οι ντόπιοι και ξένοι σύμβουλοί του λέγανε ότι στις άλλες χώρες δεν υπάρχουν ούτε κόκκινα σπίτια, ούτε χρειάζεται καμιά κόκκινη φυλή, αποφάσισε να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα κόκκινα σπίτια και για να ευχαριστήσει αυτούς που τα έκτισαν τους άφησε να μείνουν μέσα.
Αυτοί όμως, ήταν τρελοί λέμε οι άνθρωποι, έκτισαν και άλλα πολλά, κόκκινα σπιτάκια και είπαν του βασιλιά να τα δώσει στους κόκκινους που μόλις είχαν αρχίσει να έρχονται από τα Ανω Επίπεδα Ιερά και τα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά, όπου τους είχαν μεγαλώσει άλλοι βαμμένοι κόκκινα, δηλ μέλη των άλλων φυλών, που όμως είχαν την ίδια τρέλα με τους βαμμένους κόκκινους της ιστορίας μας. Μάλιστα οι περισσότεροι απ' αυτούς που τους μεγάλωσαν είναι ακόμα εκεί, στα Ανω Επίπεδα Ιερά και στα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά! Και μεγαλώνουν συνεχώς νέους κόκκινους, ακόμα!
Έλα όμως που οι μικροί κανονικοί κόκκινοι δεν ήθελαν τα μικρά κόκκινα σπιτάκια, αφού τους έδιναν κάποιοι, που πουλούσαν Κόκαλλα και Μίζες και Μετοχές, πολύ μεγαλύτερα και πολυτελή σπίτια. Βλέποντας τον κίνδυνο να μείνουν άδεια τα νέα μικρά κόκκινα σπίτια, ο Βασιλιάς αντί να μεγαλώσει τα κόκκινα σπιτάκια για να έλθουν οι κανονικά κόκκινοι, είπε στην αρχή να βάψει και άλλους κόκκινους από τις άλλες φυλές που δεν είχαν καθόλου σπίτια μέχρι τότε. Έτσι για λίγα χρόνια συνέχισε αυτή η ιστορία.
Κάποια στιγμή όμως, αυτοί που πουλούσαν Κόκαλλα και Μίζες και Μετοχές, είδαν ότι είχαν έλθει πολλοί κόκκινοι από τα Ανω Επίπεδα Ιερά και τα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά και αφού δεν τους είχαν μεγάλη ανάγκη, άρχισαν να τους παίρνουν τα μεγάλα σπίτια και να τους δίνουν ακόμα πιο μικρά από τα μικρά κόκκινα που δεν τα ήθελαν ως τότε. Οι κανονικοί κόκκινοι φώναξαν με το δίκιο τους ότι πρέπει να πάρουν τα μικρά κόκκινα σπιτάκια, και έτσι ο βασιλιάς άλλαξε απόφαση και οι κόκκινοι άρχισαν να παίρνουν τα κενά σπίτια που τους είχαν χτίσει και έχτιζαν συνέχεια οι πρώτοι βαμμένοι κόκκινα!
Και όλοι μαζί, κόκκινοι και βαμμένοι κόκκινοι έφτιαξαν την Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών, δεν την έφτιαξαν δηλ. μόνο οι βαμμένοι κόκκινα.
Υπήρχαν όμως μερικοί κόκκινοι που επειδή είχαν ζήσει κοντά στην έρημο, είχαν γίνει κιτρινοκόκκινοι. Και αυτοί έφτιαξαν την Ένωση Πανκάφρων Εριστικών γιατί δεν ήθελαν ούτε να βλέπουν τους βαμμένους κόκκινα. Μάλιστα αυτοί οι κιτρινοκόκκινοι δεν έβαλαν στην ένωσή τους μόνο τους κατοίκους των μικρών κόκκινων σπιτιών αλλά και όσους ήταν από τα Ανω Επίπεδα Ιερά ακόμα και αν έμεναν σε βίλλες, ήταν βιομήχανοι, έμποροι και εφοπλιστές. Αταξική κοινωνία δηλαδή! Και επειδή ήταν και πολύ αριστοκράτες και έβλεπαν τους άλλους σαν κουνούπια, δεν έβαζαν στην Ένωσή τους, τους προερχόμενους από  τα Τρομακτικά Επίπεδα Ιερά. Και όχι μόνο αυτούς. Δεν έβαζαν στην Ένωση τους ούτε και αυτούς που δεν χώνευαν και ήταν από άλλες γειτονιές των Ανω Επίπεδων Ιερών. Τους μετρούσαν το μπόι και σαν τον Προκρούστη τους έκοβαν.
Αυτό, πέρασαν πολλά - πολλά χρόνια για να το αλλάξουν, όταν οι περισσότεροι κανονικοί κόκκινοι τους γύρισαν την πλάτη και είδαν ότι έχουν μείνει τόσο λίγοι που θα μπορούσαν όλοι να μείνουν σε ένα σπίτι. Βέβαια δεν μαζεύτηκαν όσοι χρειάζονταν για να αποφασίσουν με βάση αυτά που έλεγαν οι γραφές τους και έκαναν κάποιες αλχημείες με τη βοήθεια του Νέου Μάγου της φυλής των κιτρινοκόκκινων που και αυτός όμως δεν έμενε σε κόκκινο σπίτι. Είχε διαλέξει ένα γωνιακό στα Ανω Επίπεδα Ιερά.
Εν τω μεταξύ οι κόκκινοι, βαμμένοι και κανονικοί, δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους, γιατί και οι περισσότεροι βαμμένοι κόκκινα δούλεψαν και πήραν ΔΕΥΤΕΡΟ δέρμα –κόκκινο- και αντικατέστησαν το πρώτο. -Αυτό που έκανε και ο πρόεδρος της Ένωσης Πανκάφρων Εριστικών δηλ., αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι!
Και προσπαθούσαν και όλο έφτιαχναν νέα σπιτάκια που τα έπαιρναν πλέον μόνο κανονικοί κόκκινοι. Είχαν ξεκινήσει στην αρχή από την γειτονιά των ΤΕΛεφερίκ (ΕΠΑΛάκα το λένε τώρα), πήγαν μετά στην περιοχή του ΓΥΜΝΑΣτήριου, επεκτάθηκαν στο ΓΕΛόφο και τελευταία άρχισαν να κάνουν χωματουργικές εργασίες και να στρώνουν το έδαφος και στην περιοχή των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ Λουτρών. Α! πήραν και νόμιμη άδεια και μεγάλωσαν τα παλιά σπίτια που είχαν χτίσει στο  ΓΥΜΝΑΣτήριο
Όλο αυτό τον καιρό οι λίγοι κιτρινοκόκκινοι που έμειναν στην Ένωση Πανκάφρων Εριστικών το μόνο που έκανα ήταν να διαβάλλουν την άλλη ένωση και να έχουν γεμίσει τον κόσμο με ψέματα και με χαρτιά, ούτε καν για το περιβάλλον δεν φρόντιζαν. Στο τέλος βέβαια, που δεν τους πίστευε κανείς, όλο και θύμωναν περισσότερο, ειδικά όταν έβλεπαν την άλλη ένωση να μεγαλώνει και να δημιουργεί, τόσο μεγάλωνε η εριστικότητα τους, σκέτο κίτρινοι κατάντησαν στο τέλος.
Κάποτε που ήλθαν οι ξένοι, τότε που θα έπρεπε  να παλέψουν όλοι μαζί, κόκκινοι, βαμμένοι κόκκινοι, κιτρινοκόκκινοι, μπλε, άσπροι, μαύροι, πράσινοι, καφέ για να διώξουν τους ξένους, οι σκέτο κίτρινοι νόμιζαν ότι με τακτική του Παμε Αντι Μαζί, Εκεί, θα έδιωχναν το κακό μόνοι τους, από το κεφάλι τους δηλαδή, νομίζοντας ότι αν διώξουν τους βαμμένους κόκκινους θα σωθούν αυτοί.

Εδώ τώρα το παραμύθι ακουμπά στις νέες τεχνολογίες, γίνεται διαδραστικό και ο καθένας επιλέγει το δικό τους τέλος: Θα τα καταφέρουν μόνοι τους οι σκέτο κίτρινοι? Ή θα τα καταφέρουν όλες οι φυλές μαζί?

Διαλέγετε και παίρνετε αγαπητά μου παιδιά!

[P.Tsiotakis]

με τον Hans Christian Andersen
απλή συνωνυμία;

[Keep Growing]

Είναι παρήγορο που μπορούμε να φτιάχνουμε τα δικά μας παραμύθια.
Έστω και για να διασκεδάσουμε την πραγματικότητα.
Μπράβο συνάδελφοι! Εντυπωσιάστηκα!
Υπάρχει ελπίδα, τελικά.

[Crazy_Waters]

Φοβερό το παραμύθι σου oldhans11!!! Αλήθεια χαίρομαι που μπορούμε να φτιάχνουμε τα δικά μας παραμύθια, αντί να μιλάμε κυριολεκτικά και να μαλώνουμε.
Απλά ο παππούς από το Καφριστάν, μάλλον λόγω ηλικίας, έκανε κάποια λάθη στην αφήγηση που μεταφέρεις.

Κάποιοι τρελοί όμως, από τις άλλες δύο βασικές και μεγάλες φυλές, αν και είχαν σπίτι δικό τους και μάλιστα γωνιακό, με αυλή και λουλούδια και λαχανόκηπο, επειδή τους άρεσε το κόκκινο, τι τους άρεσε δηλ. τους είχε τρελάνει,  σχεδόν στη ζούλα, παράνομα έχτισαν τα πρώτα μικρά αυθαίρετα κόκκινα σπίτια και έμειναν εκεί για λίγα χρόνια, αφήνοντας τα πλούτη και τα μεγαλεία των δικών τους σπιτιών και την ησυχία που θα είχαν για μια ζωή.

Το γωνιακό τους σπίτι (όσοι είχαν) πολλές φορές ήταν στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του Καφριστάν, ενώ τα κόκκινα τα χτίζανε στην καλύτερη συνοικία της πρωτεύουσας.

Βλέποντας τον κίνδυνο να μείνουν άδεια τα νέα μικρά κόκκινα σπίτια, ο Βασιλιάς αντί να μεγαλώσει τα κόκκινα σπιτάκια για να έλθουν οι κανονικά κόκκινοι, είπε στην αρχή να βάψει και άλλους κόκκινους από τις άλλες φυλές που δεν είχαν καθόλου σπίτια μέχρι τότε. 

Δεν το αποφάσισε μόνος του ο Βασιλιάς, τον συμβούλεψαν οι βαμμένοι αυλικοί του.

Οι κανονικοί κόκκινοι φώναξαν με το δίκιο τους ότι πρέπει να πάρουν τα μικρά κόκκινα σπιτάκια, και έτσι ο βασιλιάς άλλαξε απόφαση και οι κόκκινοι άρχισαν να παίρνουν τα κενά σπίτια που τους είχαν χτίσει και έχτιζαν συνέχεια οι πρώτοι βαμμένοι κόκκινα!

Ο Βασιλιάς δεν άλλαξε μόνος του απόφαση, τον πίεσαν οι κόκκινοι, παρά τις προσπάθειες των βαμμένων αυλικών. Και βέβαια οι βαμμένοι τα σπίτια τα έχτιζαν για λογαριασμό τους (είχαν το μαγικό ξόρκι "Παιδαγωγική Επάρκεια") και όχι για τους  κόκκινους.

Εν τω μεταξύ οι κόκκινοι, βαμμένοι και κανονικοί, δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους, γιατί και οι περισσότεροι βαμμένοι κόκκινα δούλεψαν και πήραν ΔΕΥΤΕΡΟ δέρμα –κόκκινο- και αντικατέστησαν το πρώτο.

Ε όχι και οι περισσότεροι, ο παππούς ήξερε 2-3 και νόμιζε πως όλοι γίνανε κόκκινοι με ΔΕΥΤΕΡΟ δέρμα. Ίσα ίσα που οι περισσότεροι με τον καιρό χάσανε και το λίγο κόκκινο χρώμα που είχανε στην αρχή.

Εδώ τώρα το παραμύθι ακουμπά στις νέες τεχνολογίες, γίνεται διαδραστικό και ο καθένας επιλέγει το δικό τους τέλος: Θα τα καταφέρουν μόνοι τους οι σκέτο κίτρινοι? Ή θα τα καταφέρουν όλες οι φυλές μαζί?

Θα τα κατάφερουν ακόμα και αν χρειαστεί να γραφτούν στην Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών.

[Λευτέρης Δουκέρης]

γίνεται διαδραστικό και ο καθένας επιλέγει το δικό τους τέλος: Θα τα καταφέρουν μόνοι τους οι σκέτο κίτρινοι? Ή θα τα καταφέρουν όλες οι φυλές μαζί?

Πρέπει τελικά τα παραμύθια να έχουν ένα τέλος ; Δεν είναι καλύτερο ο καθένας μας να παίρνει το παραμύθι από εκεί που το άφησε ο άλλος και να το συνεχίζει;
Δεν είναι καλύτερο ο καθένας μας πρώτα να ψάξει τον δικό του "παραμυθά - αφηγητή " που θα τον πάει σε μια νέα ενότητα – σε μια νέα ιστορία; Και πρέπει να αφήνουμε τον «παραμυθά - αφηγητή» επι μακρόν να συνεχίζει αυτός ; H θα πρέπει εμείς να γίνουμε κάποτε οι «παραμυθάδες αφηγητές» που θα δώσουν , την εκδοχή τους ώστε κάποιοι νεότεροι απο μας ,να είναι οι "συνεχιστές του παραμυθιού που μας έτυχε να ακούμε ";

[mao-che-nig]

Μια που μας αρέσουν τα παραμύθια, έχω κι εγώ ένα να σας πω:

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν ένας δάσκαλος, συνεπής, δουλευτής που αγαπούσε τα παιδιά και το σχολείο του και ήταν πολύ ευτυχισμένος γιατί και όλοι οι άλλοι δάσκαλοι ήταν σαν κι αυτόν. Κανείς δε λούφαρε, δεν υπήρχαν ποτέ πισώπλατα μαχαιρώματα, κανείς δεν ασχολούνταν με θέματα όπως "πόσα κενά έχω εγώ και πόσα εσύ" ή "ας μετρήσουμε τα εφτάωρα γατί είμαι παλιός και πρέπει να κάνω λιγότερα".  Εκφράσεις  δε όπως "και τι με νοιάζει που ο τάδε συνάδελφος έχει μικρά παιδιά ή ο δείνα συνάδελφος είναι καρκινοπαθής, το θέμα είναι πώς θα βγουν οι εφημερίες ή οι δουλειές χωρίς να κάνω εγώ τίποτα" δεν ακουγόντουσαν ποτέ.

Όλα κυλούσαν μέσα σε πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας στο σχολείο και ο καθένας πρόσφερε τον καλύτερο εαυτό του.

Αλλά και το κράτος φρόντιζε τα σχολεία να έχουν βιβλία, θέρμανση, φύλαξη, βιβλιοθήκες και εργαστήρια. Να είναι βαμμένα, να υπάρχουν κουρτίνες και εποπτικό υλικό άφθονο.

Τα πάντα λειτουργούσαν όχι τέλεια, πάντα υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση άλλωστε, αλλά μετά από συννενόηση. Τα προγράμματα σπουδών και τα βιβλία φτιαχνόντουσαν λαμβάνοντας υπόψη τις γνώμες των δασκάλων, οι γονείς ένοιωθαν ότι το σχολείο είναι οργανικό κομμάτι της ζωής των παιδιών τους άρα και της δικής τους και ασχολούνταν με όλα τα θέματα αφορούσαν στην καλή λειτουργία του και όχι μόνο με το "γιατί πήρε οκτώ στο τρίμηνο ο γιος μου αφού το παιδί διαβάζει όλη μέρα."

Ο δάσκαλός μας λοιπόν έπαιρνε και ένα μισθό που αν μη τι άλλο του έφτανε να ζει με αξιοπρέπεια, να είναι συγκεντρωμένος στη δουλειά του, να έχει κι ένα αυτοκινητάκι, και να πηγαίνει και καμιά εκδρομούλα που και που. Εντάξει δεν είχε βίλες και κότερα, πισίνες και καταθέσεις στην Ελβετία αλλά είχε την αγάπη και την εκτίμηση της Κοινωνίας και της Πολιτείας γιατί όλοι αναγνώριζαν ότι και η δουλειά του έχει αξία και ότι την έκανε καλά.....

Να συνεχίσω;
Μπα καλύτερα όχι γιατί κάτι τέτοια ούτε στα παραμύθια δε συμβαίνουν. 

[Λάμπρος Μπουκουβάλας]

Εγώ θα έλεγα για όλα όσα δημοσιεύτηκαν σε αυτό το θέμα: ας κάνουμε τη ζωή μας ένα όνειρο, με τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπούμε! Όχι παραμύθι, αλλά όνειρο! Ακόμη κι αν μας κόψουν το ψωμί που τρώμε, έχουμε πολλά να δώσουμε στους αγαπημένους μας! Εκεί έχουμε αμέτρητες καταθέσεις, αφορολόγητες και με υπερυψηλή απόδοση!

Όσο για τους "πολιτικούς" και την "πολιτική" (επάγγελμα: πολιτευτής, που ασκεί ... πολιτική...), οι οποίοι μας ώθησαν να γράψουμε πολλές απόψεις, είναι επισήμως εχθροί μου! Απολαμβάνουν την αντιπάθειά μου και την αποστροφή μου, κι ας πάνε στο καλό... δε με ενδιαφέρουν, όποιο χρώμα κι αν έχουν στη φανέλα τους. Δεν αξίζουν ούτε να τους αναφέρω σε παραμύθι, αυτούς και τα "έργα" τους...

[lykos]

...
Όσο για τους "πολιτικούς" και την "πολιτική" (επάγγελμα: πολιτευτής, που ασκεί ... πολιτική...), οι οποίοι μας ώθησαν να γράψουμε πολλές απόψεις, είναι επισήμως εχθροί μου! Απολαμβάνουν την αντιπάθειά μου και την αποστροφή μου, κι ας πάνε στο καλό... δε με ενδιαφέρουν, όποιο χρώμα κι αν έχουν στη φανέλα τους. Δεν αξίζουν ούτε να τους αναφέρω σε παραμύθι, αυτούς και τα "έργα" τους...

Δεν τους ενοχλεί καθόλου αυτό...
Αρκεί να τους ψηφίζεις!

[P.Tsiotakis]

https://alkisg.mysch.gr/steki/index.php?topic=3950.msg45093#msg45093

για να τελειώνουν κάποια στιγμή τα παραμύθια

[nektar]

Μπράβο στον πρωτοχορευτή και στσ' άλλους π' ακλουθούνε
χορό με μύθους σέρνουνε κι όλα τα εξηγούνε.

Έμμετρα θα διηγηθώ την ιστορία εκείνη,
... η μαντινάδα πάντοτε τη βοηθά τη μνήμη, ...

... που ακούγαμε μικρά παιδιά και θέλουμε να γίνει
απτή πραγματικότητα και ψέμα να μη μείνει.

----------------------------------------

Ήτανε λέει μια φορά κι έναν καιρό μια νέα
με φρόνηση, περίσκεψη, στο πρόσωπο ωραία.

Όλοι επολεμούσανε ποιος θα την πρωτοκλέψει,
μ' αυτή δεν αποφάσιζε κι είχανε αγριέψει.

Άλλες κοπέλες στο χωριό τση παντρειάς χιλιάδες
που άδικα περιμένανε να βάλουνε χαλκάδες.

Ούλοι την κόρη θέλανε κι οι άλλες στο καρτέρι
κανείς γαμπρός δεν σίμωνε για να ζητήσει χέρι.

Ο κίνδυνος μεγάλωνε οι γέροι αφήναν χρόνους
κι οι νέοι μεγαλώνανε με δίχως απογόνους.

Σκέφτεται η κόρη σκέφτεται και έχει μιαν ιδέα
καλεί όλες τις φίλες της, αργά μιλεί κι ωραία:

- Φίλες καλές μου μπιστικές, έχω μεγάλο πόνο
  όλοι οι άντρες του χωριού εμένα θέλουν μόνο.

  Κι εγώ δεν βρίσκω άνθρωπο με ταιριαστή τη φύση
  και θέλω να ξενητευτώ για να βρεθεί μια λύση.

- Μη φύγεις φίλη μας καλή, μη 'φήνεις τα λημέρια,
  τόσα μας δίνει όμορφα που φτιάχνεις με τα χέρια.

- Θα φύγω πρέπει κάποτε να γίνει κάτι άλλο
  να βρείτε σύντροφο κι εσείς να βρω κι εγώ ένα άλλο.

Έφυγε ξενιτεύτηκε, και σε πέντ' έξι χρόνια, 
μαμά μπαμπά γιαγιά παππού άκουγες στα αλώνια.

Μια μέρα εγιορτάζανε μεγάλο πανηγύρι
κι είχανε όλοι μαζευτεί γύρω απ' το πατητήρι.

Και τότε εμφανίζεται η κόρη η ωραία
μαζί με οικογένεια και μια καλή παρέα.

Κι εφάγανε και ήπιανε μαζί με τα παιδιά τους
κι αυτοί περάσανε καλά κι εμείς καλύτερά τους.

--------------------------------------------

Είπα λοιπόν κι εγώ αυτή την όμορφη ιστορία
κι όποιος μπορεί κατάλαβε και λόγο και αιτία

Μόνο μια χάρη σας ζητώ, σχόλια να μη λάβω
πεζά γιατί το λυρατζή τρέχω για να προλάβω.

[nektar]

Τραγούδι στέλνω απ' τα παλιά που λέει την αλήθεια
να πω την καλημέρα μου με νέα παραμύθια:

http://youtu.be/O4Di4RwgfDs

Η τέχνη έχει μέθοδο να λέει την αλήθεια
με το τραγούδι το χορό και με τα παραμύθια.

Εκείνη τη διχόνοια αλλάζει σε φιλία
χωρίς να αισθάνεται κανείς πως κάνει αβαρία.

Το καθαρίζει το μυαλό προβλήματα να λύσει
τα δύσκολα σε εύκολα να μετασχηματίσει.

[fof]

Ένα παραμύθι ....

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό δίνοντας χαρά σε οποιονδήποτε το παρατηρούσε!  Μια μέρα μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε, έμεινε να κοιτάζει το πέταγμά του με το στόμα ανοιχτό από την σαστισμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί, αλλά τότε σκέφτηκε: 'μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά' και η γυναίκα αισθάνθηκε ΦΟΒΟ, φόβο μη το ξανανιώσει αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο, για την ικανότητά του να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά. Και σκέφτηκε: 'θα στήσω μια παγίδα, την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δεν θα ξαναφύγει'. Το πουλί που ήταν κι αυτό ερωτευμένο επέστρεψε την άλλη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί. Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί, ήταν αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα». Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση, αφού είχε δικό της το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κατακτήσει , έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει και η γυναίκα δεν του έδειχνε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και έφτιαχνε το κλουβί του. Μια ωραία μέρα το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια, αλλά δεν θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο την μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα. Αν παρατηρούσε τον εαυτό της θα ανακάλυπτε ότι αυτό που την συγκινούσε περισσότερο ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα. Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. «Γιατί ήρθες;» ρώτησε τον θάνατο. «Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες περισσότερο. Τώρα όμως  χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς».

Απόσπασμα από τo «έντεκα λεπτά»
Του Πάουλο Κοέλο

[fof]

Φτιάξε Καρδιά μου το δικό σου παραμύθι!!

[Vangelis]

Θα τα κατάφερουν ακόμα και αν χρειαστεί να γραφτούν στην Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών.

Χαιρετίζουμε τον Crazy_Waters στην Πανκόκκινη Ένωση Κανονικών & Ακανόνιστων Πολιτών και στις εκλογές της. 
Θα έχουμε την ευκαιρία απο κοντά να μας εξηγήσει σε ποια κατηγορία εκπαιδευτικών ανήκουμε εμείς και σε ποια αυτός.

[Crazy_Waters]

Καλώς σας βρήκα! Vangelis, νόμιζα ότι δεν θέλεις ταυτοποίηση μεταξύ του user name στο Στέκι και της πραγματικής μας ταυτότητας, αλλά έμμεσα  αυτό κάνεις. Δεν με πειράζει, όπως δεν θα με πειράξει αν δε με ψηφίσεις (ούτε εγώ μάλλον  ).

Τέλος οι απόψεις που εκφράζω εδώ στιο στέκι είναι του Vangelis o οποίος είναι εκπαιδευτικός κλάδου ΠΕ19 και ιδρυτικό μέλος της ΠΕΚΑΠ τίποτα άλλο.

Οι απόψεις που εκφράζω στο Στέκι είναι του Crazy_Waters που είναι εκπαιδευτικός κλάδου ΠΕ19, μέλος της ΕΠΕ και πλέον μέλος της ΠΕΚΑΠ.

Όταν βρεθούμε από κοντά προτιμώ να συζητήσουμε για ζητήματα όπως αυτό https://alkisg.mysch.gr/steki/index.php?topic=3260.msg45674#msg45674

[Vangelis]

Συνάδελφε όπως είδες δεν έγραψα το όνομά σου και υπάρχουν πάνω από 25 υποψήφιοι για το ΔΣ της ΠΕΚΑΠ άρα δεν κάνω ταυτοποίηση.  Άλλωστε και εσύ ξέρεις πολύ καλά το δικό μου.  Πέρα από  αυτό η αναφορά μου ήταν σε αυτό που έχεις πει στο στέκι και όχι σε άλλους φορείς.

Σε καλωσορίζω ως μέλος της ΠΕΚΑΠ και νομίζω ότι είναι θετικό γεγονός, αφού θα διαπιστώσεις ότι δεν αποτελούμε διαφορετικό είδος, έχουμε τις ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες με εσένα και απλά θεωρούμε ότι ο κανιβαλισμός  ανάμεσά μας δεν είναι η καλύτερη λύση. 

Συμφωνώ και εγώ να συζητάμε για τα προβλήματα της πληροφορικής και του κλάδου μας αλλά δεν είμαστε εμείς που θέτουμε άλλα ζητήματα σε βάρος συναδέλφων. 

Ευχαριστώ που αφήνεις έστω και μια μικρή πιθανότητα να με ψηφίσεις!!!.  Εγώ στους  συναδέλφους (που έρχομαι σε επαφή) προτείνω να ψηφίσουν όχι εμένα αλλά νέους συναδέλφους με διάθεση για προσφορά.

Χαιρετισμούς και στα άλλα μέλη της ΕΠΕ που έβαλαν υποψηφιότητα για το ΔΣ της ΠΕΚΑΠ.  Ελπίζω να είναι ένα πρώτο βήμα προς την σύγκλιση των απόψεων και όχι ένα βήμα προς την κατεύθυνση "να βγάλει ό ένας τα μάτια του άλλου"

[Keep Growing]

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=XmBy36TEhhw

"Η Φάρμα των Ζώων είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ (προηγείται 4 χρόνια του 1984 και κυκλοφόρησε το 1945). Αναφέρεται σε μία δυστοπική ιστορία κατά την οποία τα ζώα μιας φάρμας μη ανεχόμενα την σκληρή αντιμετώπιση του ανθρώπου-αφέντη επαναστατούν. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στα τεκταινόμενα μετά την Επανάσταση και τη διαμόρφωση της κοινωνίας των ζώων της φάρμας κατά την ανεξαρτησία τους από τους ανθρώπους."

[spantoulis]

Ωραία τα παραμύθια αλλά επειδή μιλάνε για βαμμένους και μη κόκκινους και επειδή και τα μη παραμύθια για αυτούς μιλάνε εδώ μέσα πολύ συχνά εγώ έχω την εξής απορία. Είναι άραγε τόσοι πολλοί αυτοί οι βαμμένοι και γίνεται τόση πολύ κουβέντα; Θα ήθελα, αν γνωρίζει κάποιος,μια απάντηση με αριθμό ή έστω με ποσοστό και όχι απαντήσεις του στυλ "πιο πολλοί από όσοι φαντάζεσαι!". Πραγματικά το έχω απορία γιατί προσωπικά δεν έχω συναντήσει κανέναν νυν βαμμένο. Δύο πρώην βαμμένους έχω συναντήσει  οι οποίοι, όταν τους συνάντησα, είχαν ήδη ξεβαφτεί και είχαν το κανονικό τους χρώμα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[jtsop]

2000~2500

[fof]

Οι περιπέτειες του μικρού developer Ζαχαρία Δεντοφτιάχνω



ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1

    Ο Δεντοφτιάχνω δέχεται επίσκεψη από τον Πολύξερο Τοθελωχθες, project manager για το νέο εργο της εταιρίας στην οποία εργάζεται, Τρια Κιλα Κωδικα ΑΕ

    PM: Εχουμε ένα νέο project. Ο πελάτης μας, οργανισμός ΣαςΤαΠαίρνουμε ΑΕ, ζήτησε μια εφαρμογή διαχείρισης αποθεμάτων για τα μπλε μανταλακια των αποθηκών του.Πόσο χρόνο θέλεις;
    ΔΤΦ: Εχετε specifications? Τι features θα έχει η εφαρμογή;
    PM: Μια απλή εφαρμογή είναι, ορίστε τα features (του πασάρει μισή κακοφαξαρισμένη σελίδα με ορνιθοσκαλίσματα του πελάτη)
    ΔΤΦ: Εχμ, αυτά δεν είναι features, είναι ευχολόγιο. Τελος πάντων, μόνος μου θα την κάνω;
    PM: Ναι, ειναι εύκολη, δεν είναι τίποτα. Πόσο χρόνο θέλεις;
    ΔΤΦ: Τι να πω τωρα...δεν μπορώ να δεσμευτώ με αυτά τα δεδομένα...ενα μήνα;
    PM: (Κοκκινίζει και ξεφυσάει, στα όρια εμφράγματος) ENA MHNA;;;;;
    ΔΤΦ (Σκεφτεται: Ωχ, δεν θα βγεί σε καλο αυτό...)
    ΔΤΦ: Το λέω για να βρίσκομαι εντός ορίων, υπάρχουν πολλές αστάθμητες παράμετροι...
    PM: Ποιες αστάθμητες παράμετροι; Ολα εδώ είναι. Ειναι πολύ απλό. Ενας μήνας είναι πάρα πολύ. Δεν γίνεται σε λιγότερο;
    ΔΤΦ: Οκ, θα το προσπαθήσω σε 3 εβδομάδες
    PM: (Γυαλίζει μάτι) ΤΡΕΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ; Συνελθε αγορι μου, ειναι παρα πολύς χρόνος!
    ΔΤΦ: Μα...
    PM: Δώσε μου ένα λόγο για τον οποίο θα σου πάρει τρείς εβδομάδες!
    ΔΤΦ: Εχμ, μια εβδομάδα το GUI, μια εβδομάδα σχεδίαση των διαδικασιών και της database, μια εβδομάδα testing...
    PM: Γιατί μια εβδομάδα το GUI; Να, δυο φόρμες είναι, θα σου πάρουν το πολύ 4 ωρες. Η database είναι 8 stored procedures, θα σου πάρει 8 ωρες...το testing είναι 2 μέρες...
    ΔΤΦ: Ωραία, αφού υπολογίσατε το χρόνο μου και ξέρετε πόσο χρειάζεται για το κάθε τι, θέλετε να σας πω οτι θα μου πάρει 4 μέρες!
    PM: Α, οχι, δεν θέλω εγώ να σου ορίσω το χρόνο, ΕΣΥ θα μου πεις. Εξάλλου μπορει να υπάρχουν και αστάθμητες παράμετροι που να μην γνωρίζω εγώ. Δεν είμαι υπεύθυνος για το τεχνικό μέρος του έργου.
    ΔΤΦ: (Σκέφτεται: Α, τώρα υπάρχουν αστάθμητες παράμετροι...)
    ΔΤΦ: Δυο εβδομάδες.
    PM: (Σάλια τρέχουν ανεξέλεγκτα και τρέμει το κάτω χείλος) ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ; Μα τώρα δεν λέγαμε οτι θα σου χρειαστούν 4 μέρες;
    ΔΤΦ: Γιατί το "λέγαμε"; Το "λέγατε". Εντέλει αν θέλετε να μου χρειαστούν 4 μέρες γιατί δεν μου δίνετε από την αρχή 4 μέρες να ξεμπερδεύουμε;
    PM: Οχι, θέλω να το ορίσεις εσύ. Εξάλλου εγώ μπορεί να λέω, εσύ όμως θα το κατασκευάσεις, ξέρεις καλύτερα
    ΔΤφ: Δύο εβδομάδες.
    PM: Δεν είναι αποδεκτές οι δύο εβδομάδες.
    ΔΤΦ: Αν πω "4 μέρες" θα είναι αποδεκτό;
    PM: Φυσικά. Αυτος είναι ο χρονος που ΕΣΥ εκτιμάς οτι χρειάζεσαι
    ΔΤΦ: (Ξαναδοκιμάζει) 4 μέρες;
    PM: (Εκφραση ικανοποίησης δυσκοίλιου μετά από επιτυχημένη επίσκεψη στο WC) Αριστα! Θα ενημερώσω τη διοίκηση. Φυσικά αν χρειαστεί παραπάνω, επειδή θα ενημερωθεί και ο πελάτης, να ξέρεις οτι θα δουλέψεις υπερωρίες
    ΔΤΦ: Υπερωρίες; Μα...
    PM: Δική σου εκτίμηση δεν είναι οι 4 μέρες; Μήπως θέλεις να το ξανασκεφτείς;
    ΔΤΦ: Ναι, χρειάζομαι δύο εβδομάδες.
    PM: Δεν γίνεται. Παλι τα ίδια θα λέμε;
    ΔΤΦ: (Με εμφανή την προσπάθεια συγκράτησης από διάπραξη εξαιρετικά βίαιων ενεργειών) Ξεκινάω και βλέπουμε. 4 μέρες όμως είναι πολύ λίγο.
    ...μετά από 4 μέρες...
    PM: Σήμερα παραδίδουμε;
    ΔΤΦ: Ειμαστε στο 30%
    PM: Πως;;;; ΑΦού είχες ζητήσει 4 μέρες!
    ΔΤΦ: Οχι εγώ, ΕΣΕΙΣ δωσατε 4 μέρες
    PM: Μα η χρέωση στον πελάτη δεν μπορεί να δικαιολογήσει παραπάνω από 4 μέρες.
    ΔΤΦ: Και γιατί δεν μου το λέγατε;
    PM: Μα εγώ θα αποφασίσω πόσο σου χρειάζεται; Εσύ θα μας δώσεις εκτίμηση.
    ΔΤΦ: ...
    PM: Θα πρέπει να δουλέψεις Σαββατοκύριακο. Τη Δευτέρα θα πρέπει να το παραδώσουμε. Α, και μην ξεχασω. Μας ζητήθηκε ακόμα ένα feature, δεν είναι τίποτα. Εκτός από διαχείριση πρέπει να κάνει και ενημέρωση στην κύρια αποθήκη της εταιρίας. Ενα bridge με ένα mainframe θα φτιάξεις και καθαρίσαμε. Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΔΤΦ: ...

[fof]

θα ακολουθήσει και το επισόδειο 2:

Οι περιπέτειες του μικρού συντηρητή ΤΠΕ,  Ζαχαρία Δεντοφτιάχνω, στο σχολείο