Μαθητρια του 3%

[pthomop]

Καλησπέρα σε όλους. Φέτος στο Λύκειο έχω μια μαθήτρια με μεσογειακη αναιμία θα δώσει ενδοσχολικά τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα. Έχει κάποιος άλλος συνάδελφος εμπερία από κάτι αντίστοιχο? Ρωτάω διότι οι γονείς της από τώρα  με πιέζουν για τον βαθμό  δυσκολίας των θεμάτων που θα βάλω.

[Laertis]

Έτυχε σε μένα 2 φορές σε διαφορετικές χρονιές να έχω μαθητές που εισάγονται με το 3%. Τότε απο όσο θυμάμαι τα πανελλαδικά τα έδιναν την επόμενη ημέρα της κανονικής εξέτασης, σε θέματα που έβγαλα εγώ. Για το είδος των θεμάτων και το βαθμό δυσκολίας δε μπορώ να σε βοηθήσω γιατί είναι καθαρά δικό σου θέμα, αλλά εφόσον η ΑΕΠΠ είναι πανελλαδικώς εξεταζόμενο καλό είναι να μπουν θέματα αντίστοιχου επιπέδου.

Τα παιδιά με το 3% (αναπηρίες >67%) έχουν το ευεργέτημα να μην δίνουν Πανελλαδικές εξετάσεις και περνούν στη σχολή που επιλέγουν με ποσοστό 3% με το βαθμό προαγωγής της Γ' τάξης. Στην ουσία συναγωνίζονται μεταξύ τους για να συμπληρωθεί το 3% (αν συμπληρωθεί). Στην δική μου περίπτωση και οι δύο μαθητές ήταν πολύ καλοί οπότε δεν αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα κατά την εξέταση και έγραψαν αρκετά καλά. Το μεγάλο πρόβλημα πιστεύω - που εγώ δεν είχα ευτυχώς- είναι η πίεση των γονιών, και η γκρίνια πριν και μετά την εξέταση ....
Άποψή μου είναι να κρίνεις εσύ ό ίδιος συμψηφίζοντας όλους τους παράγοντες.
Στη διάθεσή σου για ότι άλλο μπορώ να βοηθήσω 

[ntzios kostas]

Τα θέματα πρέπει να είναι πιο απλά. Πολύ πιο απλά. Οι μαθητές αυτοί πρετοιμάζονται για τις εξετάσεις σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Το μυαλό τους επιδενει δεν πρέπει να είναι μόνο στις εξετάσεις. Πριν τρία χρόνια μου έτυχε μία μαθήτρια με την επάρατη. Τι να πω. Περισσότερα έμαθα εγώ από αυτή παρά αυτή από εμένα. Αυτό που συζήτησα μαζί της δεν ήταν τι θέματα θα τις βάλω, αλλά στο ποια σχολή να πάει ώστε να μπορέσει να την τελειώσει. 

Εννοείται τα θέματα που έβαλα ήταν πολύ πιο απλά περίπου επιπέδου 2000-2002.

Φίλε Pthomop νομίζω ότι πρέπει να καθησυχάσεις του γονείς  ως προς τα θέματά σου(αυτοι πολλές φορές νοσούν δικαιολογημένα σε μεγαλύτερο βαθμό από τα παιδιά τους) και να τους πείσεις ότι θα είναι τόσο απλά και προσαρμοσμένα στο παιδί, ώστε να μην χρειαστεί να κάνει φροντιστήρια και ιδιαίτερα για μάθημά μας.

Φιλικά Κώστας

[Σπύρος Δουκάκης]

Α ρε Κώστα...

Χαίρομαι όταν βλέπω ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ και να πάνε να ... τα πτυχία αν είναι από την Πληροφορική Αθήνας ή την Πάτρα ή το Ηράκλειο ή το ΤΕΙ Αθήνας ή το ΤΕΙ Μεσολογγίου.

Εδώ είναι ο ρόλος μας και η δουλειά μας. Δύο φορές το έχουμε περάσει αυτό το γεγονός. Και ήταν όπως λες μεγάλο σχολειό...

ΣΔ

[evry]

   Το θέμα αυτό σηκώνει πολύ κουβέντα. Δεν ξέρω πως ακριβώς γίνεται η εισαγωγή με το 3%. Δηλαδή αν υπάρχει μεγάλος συναγωνισμός ή όχι. Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι πως αν βοηθήσεις έναν μαθητή αδικείς τους άλλους. Δηλαδή σίγουρα όταν ξέρεις ότι ο μαθητής αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα, δεν μπορείς να το παίζεις αυστηρός, θα πρέπει να δείξεις κάποια κατανόηση, αλλά πάντα μέσα σε κάποια όρια.  Δεν συμφωνώ δηλαδή με την άποψη ότι πρέπει να βάλεις πολύ εύκολα θέματα. Ας είναι απλά βατά. Δηλαδή 1-2 κλικ δυσκολίας κάτω από τις πανελλήνιες.
   Επειδή και εμένα μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση, (όχι τόσο βαριά όσο του Κώστα) προτίμησα να βάλω 3 εύκολα θέματα και το 4ο να είναι επιπέδου μετά το 2005, όχι όμως κάτι δύσκολο, αλλά ούτε και της πλάκας. Αυτό μου έδωσε το δικαίωμα να είμαι πιο επιεικής στην βαθμολόγηση.
   Θέλω να πω ότι το πόσο θα "βοηθήσεις" έναν τέτοιο μαθητή θέλει πάρα πολύ σκέψη. Σίγουρα θα επηρεαστείς και από το πρόβλημα που έχει ο μαθητής. Αυτό που δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση θα ήταν να αδικήσω ένα άλλο παιδί που δεν το ξέρω και δεν με ξέρει και το οποίο αξίζει.
   Για παράδειγμα σε ένα παλιό μου σχολείο είχαμε έναν μαθητή που έκανε 3 ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα!!! Φαντάζεστε ότι αν έδινε πανελλήνιες και τον έπιανε καμιά κρίση θα έχανε ολόκληρη την χρονιά του. Το παιδί ήταν αστέρι και είχε σε όλα 20. Δηλαδή και πανελλήνιες να έγραφε πάλι θα πέρναγε εκεί που ήθελε. Με το σύστημα αυτό όμως, στο οποίο τα παιδιά του 3% δίνουν σε διαφορετικά θέματα θα μπορούσε να αδικηθεί.

[evry]

Πάντως ο Κώστας είναι από το Πληροφορικής Αθήνας

[Σπύρος Δουκάκης]

Αυτά όλα που αναφέρεις έχουν σημασία, αν υπάρχουν καθηγητές που δεν είναι δάσκαλοι, αν υπάρχουν καθηγητές που ζούνε στην απολυτότητά τους και στην κοσμάρα τους. Αν υπάρχουν καθηγητές που η ανθρωπιά τους σταματάει εκεί που αρχίζει ο μικρόκοσμός τους.

Επειδή πιστεύω ότι τέτοιοι εκπαιδευτικοί δεν υπάρχουν και όπως είπες,

    Επειδή και εμένα μου έτυχε μια τέτοια περίπτωση, (όχι τόσο βαριά όσο του Κώστα) προτίμησα να βάλω 3 εύκολα θέματα και το 4ο να είναι επιπέδου μετά το 2005, όχι όμως κάτι δύσκολο, αλλά ούτε και της πλάκας. Αυτό μου έδωσε το δικαίωμα να είμαι πιο επιεικής στην βαθμολόγηση.

δείχνει ότι και εσύ οδηγήθηκες τελικά να βοηθήσεις!

Αυτό που απαιτείται είναι ένα πράγμα και το είπε ο Κώστας

Αυτό που συζήτησα μαζί της δεν ήταν τι θέματα θα τις βάλω, αλλά στο ποια σχολή να πάει ώστε να μπορέσει να την τελειώσει. 

Νομίζω, λοιπόν, ότι το θέμα δεν σηκώνει καθόλου κουβέντα αν και κατά πόσο

οι τυφλοί, οι κωφάλαλοι, οι πάσχοντες από μεσογειακή- δρεπανοκυτταρική ή μικροδρεπανοκυτταρική αναιμία, οι πάσχοντες από συγγενή υδροκεφαλία με μόνιμη τεχνητή παροχέτευση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού (shunt) συνοδευόμενη και από άλλες διαμαρτίες, όπως αραχνοειδής κύστη με φαινόμενα επιληπτικής κρίσης, καθώς επίσης οι πάσχοντες από μυϊκή δυστροφία Duchenne, από βαριά αγγειακή δυσπλασία του εγκεφαλικού στελέχους, από κακοήθεις νεοπλασίες (λευχαιμίες, λεμφώματα, συμπαγείς όγκους ) από το σύνδρομο του Bund Chiari, από τη νόσο του Fabry, από βαριά ινοκυστική νόσο (παγκρέατος, πνευμόνων ), από σκλήρυνση κατά πλάκας, από βαριά μυασθένεια, θεραπευτικώς αντιμετωπιζόμενη με φαρμακευτική αγωγή, οι νεφροπαθείς που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση, οι πάσχοντες από συγγενική αιμορραγική διάθεση- αιμορροφιλίες και οι υποβαλλόμενοι σε θεραπεία με παράγοντες πήξεως, οι υποβληθέντες σε μεταμόσχευση μυελού των οστών ή μεταμόσχευση κερατοειδούς χιτώνος, καρδιάς, ήπατος, πνευμόνων, νεφρού, παγκρέατος ,οι πάσχοντες από ινσουλινοεξαρτώμενο νεανικό διαβήτη τύπου 1, οι πάσχοντες από σύνδρομο Evans, οι πολυμεταγγιζόμενοι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία, οι έχοντες κινητικά προβλήματα οφειλόμενα σε αναπηρία άνω του 67%, οι πάσχοντες από φαινυλκετονουρία, από συγγενή θρομβοφιλία και υποβάλλονται σε θεραπεία αντιπηκτικής αγωγής δια βίου, από αρρυθμογόνο δυσπλασία δεξιάς κοιλίας με εμφυτευμένο απινιδωτή, καθώς και από τη νόσο του GAUCHER, που είναι
απόφοιτοι Λυκείου

πρέπει να εγγράφονται στη σχολή ή στο τμήμα της επιλογής τους σε ποσοστό θέσεων 3% επί του συνολικού αριθμού εισακτέων.

Έλεος παιδιά μην κάνουμε συζήτηση για τη συζήτηση και να αντιδρούμε για να αντιδρούμε.

ΣΔ

[Σπύρος Δουκάκης]

Επίσης να συμπληρώσω ότι σύμφωνα με την εγκύκλιο

η εισαγωγή γίνεται καθ' υπέρβαση,

εκτός από τις σχολές ή τα τμήματα εκείνα για τα οποία, με αιτιολογημένη απόφαση της ίδιας της σχολής ή του τμήματος που έχει εγκριθεί από τη Σύγκλητο ή τη Συνέλευση του Ιδρύματος, η συγκεκριμένη πάθηση, λόγω της φύσης της επιστήμης καθιστά δυσχερή γι' αυτούς την παρακολούθηση. Για το λόγο αυτό οι υποψήφιοι που ανήκουν στην κατηγορία αυτή θα πρέπει πριν ζητήσουν να εγγραφούν, να διαπιστώνουν από τη γραμματεία του τμήματος αν έχει εκδοθεί ή όχι σχετική απόφαση.
      Ειδικά για τις σχολές και τα τμήματα για τα οποία απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις που διαπιστώνονται με εξετάσεις ειδικών μαθημάτων, πρέπει να απευθύνονται στην οικεία γραμματεία, προκειμένου να πληροφορηθούν αν απαιτείται ή όχι εξέταση στο ειδικό μάθημα. Αν απαιτείται τέτοια εξέταση, αυτή γίνεται από το οικείο τμήμα και όχι σε εθνικό επίπεδο.
        Στην περίπτωση που ο αριθμός των αιτήσεων των ανωτέρω υποψηφίων σε σχολή ή τμήμα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των θέσεων που αντιστοιχεί στο ανωτέρω ποσοστό η επιλογή των εγγραφομένων γίνεται από την ίδια την σχολή με βάση το βαθμό του απολυτηρίου των υποψηφίων με φθίνουσα σειρά και μέχρι να συμπληρωθούν οι θέσεις του ανωτέρω ποσοστού. Σε περίπτωση ισοβαθμίας με τον τελευταίο εγγραφόμενο εγγράφονται ως υπεράριθμοι όλοι οι υποψήφιοι που ισοβαθμούν στη σχολή ή το τμήμα αυτό.
          Δεν αποκλείεται σε όσους εμπίπτουν στην περίπτωση αυτή η υποβολή αίτησης και σε περισσότερες από μία σχολές ή τμήματα.

ΣΔ

[evry]

  Αν όλα αυτά τα παιδιά εισάγονται εκεί που θέλουν προφανώς το θέμα δεν σηκώνει συζήτηση. Αν όμως το 3% δεν επαρκεί για να εισαχθούν όλοι/όλες στις σχολές που θέλουν, τότε το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση γιατί σε αυτή την περίπτωση κάποιος/α θα μείνει απέξω.
   

[Σπύρος Δουκάκης]

Για την ιστορία δύο ιστορίες

Ο Αινείας είναι τυφλός και σπουδάζει στο τμήμα πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

"...Η απόφαση μου να σπουδάσω πληροφορική ήρθε ως αποτέλεσμα της αγάπης που είχα στα μαθηματικά και γενικά στις ηλεκτρονικές συσκευές. Αρχικά είχα αποφασίσει να γίνω μαθηματικός αλλά στην πορεία θεώρησα σωστότερο να ασχοληθώ με τους υπολογιστές επειδή πίστευα πώς θα ήταν ποιο εύκολη για μένα η σχολή.

Έκανα χρήση της νομοθεσίας που υπάρχει για τα άτομα με ειδικές ανάγκες δυστυχώς. Ποτέ δεν συμφωνούσα με αυτόν τον νόμο όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη η υποδομή για να γίνει κάτι καλύτερο. Η αλήθεια είναι πως η σχολή δεν είναι εύκολη αλλά η βοήθεια που έχω από το τμήμα και σε εξοπλισμό αλλά και από πλευράς προσφοράς από συναδέλφους είναι εκπληκτική. Τώρα βρίσκομαι στο τρίτο έτος και η πορεία μου είναι ικανοποιητική.

Θα έλεγα σε άτομα με ανάλογες παθήσεις πως αξίζει να σπουδάσουν σε κάποιες πανεπιστημιακές σχολές επειδή έτσι όχι μόνο θα αποκτήσουν σοβαρές γνώσεις και ίσως θα βρούνε πιο εύκολα εργασία αλλά θα έχουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία με άτομα της ίδιας ηλικίας. Η ζωή στο πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο μαθήματα και εξισώσεις αλλά και φιλία, παρέες και διασκέδαση. Θεωρώ σημαντικό να αναφέρω πως είναι μια εμπειρία που μόνο σε τέτοιους χώρους θα συναντήσει κανείς. Συγκεκριμένα για το τμήμα πληροφορικής έχω να πω πως έχει ήδη μια παρά πολύ καλή υποδομή για την στήριξη ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στην υποδομή αυτή που ανάφερα πιο πάνω ανήκει ένας ειδικός χώρος δηλαδή ένα γραφείο όπου υπάρχει ο ειδικός εξοπλισμός όπως θα έλεγε κανείς. Αυτός ο ειδικός εξοπλισμός περιλαμβάνει έναν κανονικότατο PC, τον οποίο χειριζόμαστε μαζί με έναν άλλον συνάδελφο και χρησιμοποιούμε σχεδόν όλα τα πακέτα που χρησιμοποιούν και οι αρτιμελείς συνάδελφοι μας. Η διαδικασία αυτή γίνεται με την βοήθεια ενός ειδικού πακέτου ομιλίας για Windows 95-98 που λέγετε Jaws. Το πακέτο αυτό μετατρέπει τους χειρισμούς μας σε ήχο διαβάζοντας την οθόνη. Επίσης σ' αυτό τον χώρο ανήκει και ένας ειδικός εκτυπωτής ο οποίος μετατρέπει κείμενα από κανονική γραφή σε Braille . Θα έλεγα πώς αυτός ο ειδικός εκτυπωτής είναι πολύ σημαντικός επειδή η σχολή έχει αρκετά μαθηματικά τα οποία δεν είναι εύκολα να αντιμετωπιστούν μέσω αναπαραγωγής σε ήχο. Συνεπώς είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς Braille. Ως τμήμα πληροφορικής, έχουμε την δυνατότητα αξιοποίησης της τεχνολογίας στο μεγαλύτερο βαθμό και θεωρώ πως μπορούμε να βοηθήσουμε και άλλους συναδέλφους τυφλούς ή με άλλες παθήσεις σε επίπεδο συμβουλών για την αξιοποίηση της τεχνολογίας αλλά και με την ίδια την εμπειρία μας."

[Σπύρος Δουκάκης]

Ο Γιώργος είναι απόφοιτος του τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Τώρα εργάζεται σε ολοήμερο δημοτικό σχολείο της Ρόδου. Ο Γιώργος αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα.

Κατά τα πρώτα έτη των σπουδών του στο πανεπιστήμιο, ο Γιώργος ήταν ένας πάρα πολύ επιμελής φοιτητής, πολύ τακτικός στα μαθήματα. Βέβαια όπως όλοι οι φοιτητές τον πρώτο καιρό αντιμετώπισε ορισμένες δυσκολίες προσαρμογής στο νέο χώρο και γι' αυτό θα ήθελε πολύ να υπήρχε στο πανεπιστήμιο ένα γραφείο στήριξης.

Περιγράφει τη σχέση του με τους συμφοιτητές του σαν πολύ καλή, όπως λεει ο ίδιος στην αρχή μια από τις μεγάλες ανασφάλειες που είχε ήταν για το κατά πόσο θα τον αποδέχονταν οι συμφοιτητές και οι συμφοιτήτριες του λόγω της ιδιαιτερότητας που έχει.

Ο Γιώργος δεν αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες κατά την παρακολούθηση των μαθημάτων. Η σχέση του και η συνεργασία με τους καθηγητές ήταν πολύ καλή, τον στήριξαν εκεί που έπρεπε.

Στο τρίτο έτος έκανε την "επανάστασή" του, έζησε έντονα και μόνος μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον κι αυτό το οφείλει κυρίως στο γεγονός ότι βρισκόταν σε ένα χώρο όπως το πανεπιστήμιο.

"Το πτυχίο του δεν είναι πτυχίο δασκάλου αλλά πτυχίο ζωής", τονίζει.

Εργασία

Ο Γιώργος είναι ένα άτομο που έχει αποδεχτεί τη διαφορά που έχει από τους άλλους. "Το σημαντικό είναι να αποδέχεσαι εσύ τον εαυτό σου, έτσι σε αποδέχονται και οι άλλοι. Αποδεικνύεις σου γύρω σου ότι μπορείς άσχετα αν διαφέρεις".

Ωστόσο, αν είχε ποτέ την ευκαιρία να δώσει ένα βιογραφικό σημείωμα σε μια ιδιωτική επιχείρηση, εκεί δεν θα ανέφερε το πρόβλημα του γιατί πιστεύει ότι ο εργοδότης θα τον απέρριπτε πριν ακόμα τον δει εξαιτίας της προκατάληψης που υπάρχει. Θα συζητούσε για την κινητική του δυσκολία κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό του.

Στο επάγγελμα του δασκάλου που ασκεί ο Γιώργος τον βασικότερο ρόλο έχει η επικοινωνία με τους μαθητές. Θα έπρεπε λοιπόν οι μαθητές να αποδεχτούν το Γιώργο με την ιδιαιτερότητα που έχει. Αυτός ήταν ένας μεγάλος προβληματισμός που τον απασχόλησε τον πρώτο καιρό της δουλειάς του: πως θα τον έβλεπαν, αν θα τα κατάφερνε.

Όπως το περίμενε στην αρχή αντιμετώπισε κάποια προβλήματα επικοινωνίας με τους μαθητές του, "την πρώτη εβδομάδα τα παιδιά ήταν λίγο παγωμένα", όταν περπατούσε στην αίθουσα τον κοίταζαν περίεργα, δεν πρόσεχαν τι έλεγε. Αυτά τα προβλήματα ξεπεράστηκαν όμως καθώς τα παιδιά γνώριζαν τον Γιώργο και ο Γιώργος τα παιδιά και έτσι δημιουργήθηκε μεταξύ τους μια ουσιαστική σχέση. Αυτό άλλωστε θεωρεί και το πιο σημαντικό προσόν του δασκάλου και το οποίο δεν διδάσκεται στο πανεπιστήμιο: την επαφή με τους μαθητές, το πόσο κοντά μπορείς να έρθεις μ' αυτούς.

[evry]

Τον Αινεία τον θυμάμαι πολύ καλά γιατί τον πρόλαβα στη σχολή, ήμουν σε μεγαλύτερο έτος και δεν το ήξερα πολύ καλά αλλά μου είχε κάνει εντύπωση γιατί ερχόταν σε κάθε διάλεξη με ένα μαγνητόφωνο.
   Αυτό που πρέπει να τονιστεί για αυτό το παιδί είναι ότι απ'όσο ξέρω ήταν από τους πιο αξιοπρεπείς φοιτητές και δεν δέχτηκε ποτέ κάποια προνομιακή μεταχείριση από κανέναν καθηγητή για να περάσει κάποιο μάθημα, αλλά δούλεψε πολύ σκληρά, σε αντίθεση με άλλους φοιτητές που ενώ είχαν πολύ μικρότερα προβλήματα έκαναν ουρές έξω από τα γραφεία των καθηγητών απαιτώντας την παγκόσμια φοιτητική σταθερά.

[Laertis]

Έλεος παιδιά μην κάνουμε συζήτηση για τη συζήτηση και να αντιδρούμε για να αντιδρούμε.
ΣΔ

Είδες κανέναν να αντιδρά Σπύρο και να συζητά ασκόπως για το συγκεκριμένο θέμα ; Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε κι ότι κανένας δεν θα το "έπαιζε" αυστηρός και άτεγκτος σε τέτοιες περιπτώσεις.

Θέλω να διευκρινίσω, γιατί πιθανόν να παρεξηγηθώ για ότι έγραψα, ότι οι μαθητές που είχα και ανήκαν στην συγκεκριμένη κατηγορία ήταν ο ένας το 2003 και ο δεύτερος το 2004 όπου τα θέματα αν θυμάστε δεν είχαν ιδιαίτερη δυσκολία και αν τα κρίνουμε με τα τελευταία των 2 ετών θα θεωρούνταν απλά γελοία . Επέλεξα αντίστοιχου επιπέδου θέματα γιατί ήταν απο τη φύση τους εύκολα κι όχι για να κρατήσω κάποια "ισοτιμία" με τους κανονικούς εξεταζόμενους.

Κι επαναλαμβάνω την αποψή μου ότι πρέπει να κρίνει ο κάθε συνάδελφος συμψηφίζοντας όλους τους παράγοντες (κατάσταση υγείας, επίδοση στο μάθημα, προτίμηση σχολής κ.α έτσι ώστε να βοηθήσει).

[Σπύρος Δουκάκης]

Είδες κανέναν να αντιδρά Σπύρο και να συζητά ασκόπως για το συγκεκριμένο θέμα ; Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε κι ότι κανένας δεν θα το "έπαιζε" αυστηρός και άτεγκτος σε τέτοιες περιπτώσεις.

Κι επαναλαμβάνω την αποψή μου ότι πρέπει να κρίνει ο κάθε συνάδελφος συμψηφίζοντας όλους τους παράγοντες (κατάσταση υγείας, επίδοση στο μάθημα, προτίμηση σχολής κ.α έτσι ώστε να βοηθήσει).

Συμφωνούμε απόλυτα !

Αυτός είναι ο ρόλος μας. Έχουμε ένα πρόβλημα.

Δόξα τω θεώ είναι επιλύσιμο (από την πολιτεία), ημιδομημένο (από την πολιτεία) και αποτελεί για εμάς πρόβλημα απόφασης, ενώ για το παιδί πρόβλημα βελτιστοποίησης της ζωής του.

Μιας απόφασης που πρέπει να λάβουμε για το καλό του παιδιού. Να βοηθήσουμε το παιδί που μας έτυχε μπροστά μας. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε ανοικτό, ούτε άλυτο αλλά ούτε και υπολογιστικό. Είναι πρόβλημα βελτιστοποίησης της ζωής ενός παιδιού...

Δουλεύω (ως εκπαιδευτικός) - και νιώθω την υποχρέωση να υποστηρίζω με σθένος ένα τέτοιο θέμα- στο σχολείο που για πρώτη φορά -σε αντίδραση του υπάρχοντος συστήματος- φοίτησε τυφλή μαθήτρια: η Ελευθερία Μπερνιδάκη-Άλντους πριν από 45 χρόνια.

Λέω και αυτή την ιστορία γιατί είναι ξεχωριστή:

Γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης. Στην ηλικία των τριών ετών τυφλώθηκε σ' ένα ατύχημα (έκρηξη από χειροβομβίδα). Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στο χωριό Μικρή Γωνιά του Ρεθύμνου. Όταν ήταν στην ηλικία που θα 'πρεπε να αρχίσει το δημοτικό σχολείο, οι γονείς της κι αυτή ανακαλύψανε ότι ο νόμος περί ελλείψεως αρτιμέλειας δεν επέτρεπε στη δασκάλα του χωριού να την γράψει στην πρώτη δημοτικού. Τόση ήταν η δίψα της για μάθηση που επέμενε να πηγαίνει, να κάθεται σε μια απ' τις δυο τάξεις του διτάξιου σχολείου και να παρακολουθεί τα μαθήματα προφορικά και παράνομα. Ευτυχώς η φωτισμένη δασκάλα της τάξης αυτής , Στέλλα Γάσπαρη, όχι μόνο την δεχότανε με ενθουσιασμό, αλλά την είχε και παράδειγμα για τα άλλα παιδιά, μια που η Ελευθερία μάθαινε συγχρόνως όλα τα μαθήματα (των τάξεων δευτέρας, τρίτης και τετάρτης δημοτικού). Πάντως η δασκάλα ήξερε πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι για πολύ και η Ελευθερία στενοχωριόταν που δεν έπαιρνε αληθινούς βαθμούς σε έλεγχο.

Για καλή της τύχη το καλοκαίρι εκείνης της ακαδημαϊκής χρονιάς ήρθε απ' την Αμερική ένας θείος του πατέρα της, o Χρήστος Μπερνιδάκης, που σε συνεννόηση με τη δασκάλα (που τον παρακάλεσε να στείλει την Ελευθερία σε ειδικό, αληθινό σχολείο), έπεισε τους γονείς της ότι ο Οίκος Τυφλών στην Καλλιθέα στην Αθήνα, δεν ήτανε άσυλο, αλλά σχολείο. Έτσι πήγε για πρώτη φορά στον Οίκο Τυφλών, καταχαρούμενη.

Σ΄ ένα μήνα έμαθε τη γραφή αφής Μπρέϊλ, και η τυφλή δασκάλα της πρώτης τάξης, Κυριακή Νικολαϊδου, κανόνισε να συνεχίσει το δεύτερο μήνα στην δευτέρα τάξη. Στο Σχολείο Τυφλών κάθε χρόνο τέλειωνε με άριστα. Τελειώνοντας το δημοτικό, η τυφλή εκείνη δασκάλα της, σε συνεννόηση με την Πρόεδρο του Αμερικανικού Κολλεγίου Θηλέων Margaret Steward και την διευθύντρια Κοραλία Κροκοδείλου, κανόνισε να γίνει δεχτή (κατόπιν των ταχτικών εισαγωγικών εξετάσεων), στην πρώτη τάξη γυμνασίου του Αμερικανικού Κολλεγίου Θηλέων, Pierce. Eκεί έμαθε κανονική γραφομηχανή (βλεπόντων) Αγγλική και Ελληνική, για να γράφει τα διαγωνίσματα της, να τα διαβάζουν οι καθηγητές της, που δεν ήξεραν φυσικά την γραφή Braille. Στο Κολλέγιο η Ελευθερία έμαθε Αγγλικά και παρακολουθούσε πλήρως τα κανονικά μαθήματα τάξεως σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας. Ήταν η πρώτη φορά που φοιτούσε σε σχολείο τυφλή μαθήτρια.

Ακόμη, πλήρως ενταγμένη στη μαθητική κοινότητα και στη ζωή του οικοτροφείου (γιατί ήταν εσωτερική), ήταν για έξη ολόκληρα χρόνια μέλος της Χορωδίας του Κολλεγίου, καθώς και μέλος της Επιτροπής Σύνταξης του σχολικού περιοδικού Φωτεινές Ημέρες. Τέλειωσε το λύκειο με άριστα, και περνώντας με επιτυχία διάφορες κατατακτήριες εξετάσεις που απαιτούν τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια, ξεκίνησε τις πρώτες πανεπιστημιακές της σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Rochester στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Από το Πανεπιστήμιο του Rochester πήρε το δίπλωμα B.A. (Βachelor of Arts) με άριστα, σε δύο ειδικότητες, δηλ. "Συγκριτική λογοτεχνία με έμφαση στην Κλασική Λογοτεχνία και Γλώσσα" και "στην Ιστορία". Απ' το ίδιο πανεπιστήμιο πήρε και Master στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.

Κατόπιν παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins της Βαλτιμόρης της Πολιτείας Μέρυλαντ, απ' όπου πήρε και δεύτερο Master στην Κλασική Λογοτεχνία και Διδακτορικό (Ph.D.) στην Κλασική Λογοτεχνία και Αρχαία Ιστορία. Όλες της οι σπουδές έγιναν με πλήρεις υποτροφίες διδάκτρων και διαμονής, στην Ελλάδα και στην Αμερική.

Αφού δίδαξε σε γνωστά πανεπιστήμια των Η.Π.Α. (Johns Hopkins University, Oberlin College, Creighton University), από το 1992 έως το 2004 δίδαξε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας, Deree, Κλασική Λογοτεχνία και Αρχαία Ιστορία, μετά από πρόσκληση του προέδρου του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, Dr. John S. Bailey.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2004 δέχτηκε την τιμητική πρόσκληση από τον Κώστα Καραμανλή να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 εξελέγη βουλευτής.

Συγχρόνως εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της, όπου μπορεί, για ενημέρωση σχετικά με τους αναπήρους και τα θέματα που τους απασχολούν, για την καταπολέμηση προκαταλήψεων και τη διεκδίκηση για μια καλύτερη ζωή.

Είναι παντρεμένη με τον συμφοιτητή της απ' το Πανεπιστήμιο του Rochester Ευγένιο Ράλφ Άλντους. Έχουν τρία παιδιά, τον Αλέξανδρο, την Αριάδνη και τον Αντώνιο. Όλοι τους μετακομίσανε στην Ελλάδα το 1992, όπως πάντα ποθούσε η Ελευθερία, ακολουθώντας τον δρόμο του νόστου, σαν τον Οδυσσέα (όπως λέει η ίδια).

ΣΔ

[evry]

  Έχει πάρει και βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών, μάλιστα στη σελίδα της έχει και περίληψη της διατριβής της που έχει ενδιαφέρον

http://www.bernidaki.eu/?p=detailed_cv