Βαθμοί στον έλεγχο

[gpapargi]

Καλημέρα

Θα ήθελα να θέσω ένα θέμα σχετικά με τους βαθμούς που παίρνουν τα παιδιά στον έλεγχο.

Σχεδόν όπου και να κοιτάξεις βλέπεις βαθμούς φουσκωμένους με αέρα. Από τη μια καταλαβαίνω ότι ο βαθμός μετράει και θέλει ο καθηγητής να βοηθήσει. Ξέρει ότι και στα άλλα σχολεία χαρίζονται βαθμοί και για ποιο λόγο να έχουν μειονέκτημα τα δικά του παιδιά; Από την άλλη όμως καταλήγουμε σε πλασματικούς βαθμούς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Καταλαβαίνουν οι μαθητές ότι οι βαθμοί δεν έχουν σχέση με την πραγματική τους αξία; Ακόμα κι αν το καταλάβουν αυτό οι μαθητές, το καταλαβαίνουν και οι γονείς ή νομίζουν ότι τα παιδιά τους είναι πολύ καλοί μαθητές;

Και στο φινάλε τι φταίει και ο καθηγητής που αν πάει να κάνει τη δουλειά του και βάλει αληθινό βαθμό γίνεται κακός στα μάτια μαθητών και γονιών;

Θα ήθελα να ακούσω απόψεις.

[andreas_p]

Γιώργο καλημέρα.  Έθεσες ένα θέμα το οποίο  μας κουράζει με μικροπρέπειες και ... γκρίνια (εκ μέρους των γονιών, μαθητών δυστυχώς κάποιες φορές και συναδέλφων).  Το πρόβλημα ξεκινάει από την απουσία ελέγχου του διδακτικού μας έργου. Για μένα ο συνάδελφος που μοιράζει 19-20 (για να είναι αρεστός)  , στο τέλος ΠΡΕΠΕΙ να απολογείται  ... κάπου για το 1-2 (ΟΧΙ  για έναν αξιοπρεπή βαθμό  π.χ. 12-16)  που φέρνει ο συγκεκριμένος μαθητής.  Αυτό δηλώνει ότι ΔΕΝ έχει ασχοληθεί όλη τη χρονιά με τους μαθητές του. (χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι ο κανόνας). Για έναν μαθητή που όλη τη χρονιά έχω διορθώσει ένα διαγώνισμα (που αναφέρεται σε κομμάτι του μαθήματος και όχι σε όλη την ύλη)  και 4-6    10-15 λεπτών   test,   ο οποίος φέρνει βαθμούς από 1 έως το πολύ 5  πώς αυτός ο μαθητής θα πάρει στον έλεγχο βαθμούς π.χ. 16-17-18 ;;;;  Και αυτός που προσπαθεί ;;
Η κλίμακα πάει μέχρι 20. Άρα τίθεται και θέμα αντικειμενικότητας αλλά και αξιοπιστίας του έργου μας.

Οι βαθμοί που δίνουμε είναι σίγουρα μια εικονική πραγματικότητα. Τουλάχιστον -3 έως -5.   Απλά στην ενημέρωση του γονέα του δίνεις να καταλάβει  ότι  αυτό που βλέπει στον έλεγχο  ΔΕΝ αναφέρεται στην πραγματική εικόνα του παιδιού του. 

Να θυμάσαι ότι ο γονιός  δύσκολα δέχεται την  αλήθεια.

Ανδρέας

[evry]

   Οι βαθμοί είναι πράγματι μεγάλη ιστορία. Ειδικά φέτος το έχω νιώσει στο πετσί μου. Το τι έχω ακούσει δε λέγεται. Και γιατί; Επειδή έβαλα σε όλους 1-2 μονάδες πάνω από όσο έγραψαν σε 2 διαγωνίσματα που έβαλα. Τα παιδιά έχουν την εξής νοοτροπία:
  1) Μαθαίνω στο φροντιστήριο
  2) Δε μαθαίνω στο σχολείο
  3) Σχολείο πάω μόνο για τους βαθμούς
  4) Οι +2 μονάδες της προσαρμογής είναι κάτι που δικαιούμαι και ο καθηγητής       είναι υποχρεωμένος να μου της βάλει, και μάλιστα πρέπει να μου βάλει πολύ παραπάνω για να μην με αδικήσει (γιατί μπορεί ξαφνικά να ξυπνήσει η ιδιοφυία που κρύβω μέσα μου και να γράψω 20)

Για να καταλάβετε ήρθε και μου διαμαρτυρήθηκε μαθήτρια η οποία έγραψε στο διαγώνισμα 8. Πόσο της έβαλα ; 14 και αυτό επειδή προσπαθεί έτσι; Και πάλι θεώρησε το βαθμό χαμηλό.
    Επίσης να επισημάνω ότι στο σχολείο υπάρχει καθηγητής που ξεκινάει από 17 στην κατεύθυνση. Όταν εγώ ξεκινάω από 9 φαντάζεστε τι γίνεται.

Τέλος πάντων δεν έχω τίποτα με τα παιδιά και στο κάτω κάτω δε φταίνε αυτά. Όσοι έχουν παρόμοια προβλήματα να ξέρουν ότι οι γονείς είναι το πρόβλημα γιατί ασκούν στα παιδιά τεράστια πίεση. Το είδα στην ενημέρωση.

Επειδή από την αρχή της χρονιάς κατάλαβα τι έπαιζε και ότι με τους βαθμούς θα γίνει χαμός, τους έβαλα 2 διαγωνίσματα και 10 τεστ. Όποιος είχε πρόβλημα με το βαθμό του έδειχνα το γράφημα από το excel και ηρεμούσε.
    Φυσικά και μόνο με την προφορική παρουσία να βαθμολογήσεις πάλι σε καλύπτει ο νόμος, αλλά όταν έχεις τεκμήρια αποστομώνεις όποιον σε αμφισβητεί χωρίς να μαλώσεις.
    Μετά το επιχείρημα είναι :
    "Μα στα άλλα σχολεία βάζουν 18 και 20, τους αδικείτε έτσι"
ή
   "Μα στο φροντιστήριο γράφει όλο 17-18, εδώ γιατί 8?"

Τέλος πάντων, η λύση είναι μια. Να γίνεται κάθε χρόνος έλεγχος για το ποιοι καθηγητές παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές στη βαθμολογία και από εκεί και πέρα να υπάρχουν συνέπειες.  Για παράδειγμα να μην έχουν το δικαίωμα να πάρουν κατεύθυνση ή κάτι άλλο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό άλλο.
    Γιατί αν το καλοσκεφτείτε το σύστημα είναι διαβλητό όταν κάποιοι βαθμολογούν αντικειμενικά και κάποιοι άλλοι βάζουν 19 και 20 για πλάκα.

Αυτά, τα είπα και ξαλάφρωσα

[clevercitizen]

Τέλος πάντων, η λύση είναι μια. Να γίνεται κάθε χρόνος έλεγχος για το ποιοι καθηγητές παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές στη βαθμολογία και από εκεί και πέρα να υπάρχουν συνέπειες.  Για παράδειγμα να μην έχουν το δικαίωμα να πάρουν κατεύθυνση ή κάτι άλλο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό άλλο.
    Γιατί αν το καλοσκεφτείτε το σύστημα είναι διαβλητό όταν κάποιοι βαθμολογούν αντικειμενικά και κάποιοι άλλοι βάζουν 19 και 20 για πλάκα.

1)Πιστεύω ότι έχετε βάλει όλους τους μαθητές στο ίδιο τσουβάλι... Προσωπικά στα διαγωνίσματα και τεστ γράφω 19-20,ενώ ασχολούμαι(στον λίγο ελεύθερο χρόνο μου) με προγραμματισμό.. Πιστεύετε ότι δεν άξιζα το 20 που πήρα στο τετράμηνο στην ΑΕΠΠ? Επίσης έκανα παράπονα στον καθηγητή της βιολογίας επειδή μου έβαλε 20. Του είπα ότι δέν άξιζα τέτοιο βαθμό,ενώ υπήρχαν παδιά που άξιζαν παραπάνω απο εμένα, τα οποία αδίκισε.

2)Μαθαίνουμε τα μαθήματα αποκλειστικά στα φροντηστήρια.Γιατί γίνεται αυτό? Γιατί η παραπαιδεία είναι αναγκαίο κακό?Επειδή η δουλειά που γίνεται στο σχολείο είναι μηδαμινή,οι περισσότεροι καθηγητές(όχι όλοι) αδιαφορούν και μας βλέπουν σαν 1200 ευρώ με πόδια. Η απαιτήσεις από την πλευρά των εξετάσεων είναι τεράστιες ενώ,αντίθετα, οι γνώσεις που προσφέρει το σχολικό περιβάλλον είναι ελάχιστες(λόγω έλλειψης ωρών,φόρτου εργασίας με ανούσια μαθήματα γεν.παιδείας κτλ).Ισως άν ενισχυθεί ο ρόλος της ΠΔΣ, τότε να περιοριστουν κάπως τα φροντηστληρια.

3)Ο έλεγχος και η αξιολόγηση των καθηγητών σας λέει κάτι? Μάλλον όχι, γιατί έτσι συμβαίνει με τους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους. Άπαξ και μπούν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουν "δέσει το γάιδαρό τους" και δεν τους κουνάει κανείς. Δηλ παπαγαλίσαμε χ σελίδες παιδαγωγικά, πάμε, τα γράφουμε και μόλις μπούμε στην τάξη τα ξεχνάμε.  Υπάρχουν καθήγητες(μεγαλύτερης κυρίως ηλικίας αλλά και νεοδιόριστοι) οι οποίοι έχουν μείνει στον πατροπαράδοτο τρόπο εξέτασης(νοσταλγούν τις παλιές καλές εποχές με τη βέργα), βγάζουν τα αποθημένα τους, τρομοκρατούν τα παιδιά και το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.
Και εκτός από τα παιδαγωγικά είναι και το γνωστικό αντικείμενο. Έχει γίνει ποτέ έλεγχος αν οι ήδη διορισμένοι και με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας καθηγητές είναι πια σε θέση να διδάσκουν? Από την εμπειρία μου μεχρι τώρα έχω δει καθηγητές που πραγματικά "αγγίζουν την τελειότητα" να μένουν αδιόριστοι(είτε προσωπική αποτυχία στον ΑΣΕΠ είτε κομματικά συμφέροντα κτλ), ενώ οι διορισμένοι να μη μας δίνουν σημασία ή να υστερούν στο γνωστικό τους αντικείμενο. Πως λοιπόν θα βάλουν αντικειμενικούς βαθμούς, παραμερίζοντας τις συμπάθειες και τα προσωπικά συμφέροντα?

[clevercitizen]

4)Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ προσωπικά είναι ότι δεν πρέπει να "τιμωρηθούν" οι καθηγητές αν βάζουν φουσκωμένους βαθμούς(γτ υπαρχει πάντα οι πιθανότητα ο μαθητής αν και είναι ικανός να μη γράψει στις εξετάσεις λόγω άγχους κτλ) αλλά να υπάρξει έλεγχος για το αν οι καθηγητές αυτοί είναι όντως άξιοι, με όλη τη σημασία της λέξης, να διδάσκουν και τότε μόνο θα μπορούν να αξιολογούν δίκαια και αντικειμενικά.

5)Και κάτι που δεν έχει αναφερθεί, υπάρχει και η πιθανότητα η βαθμολογία του καθηγητή να είναι μικρότερη από αυτη που πραγματικά άξιζε ο μαθητής. Το έχετε σκεφτεί αυτό?

Κακά τα ψέμματα, αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα του δημοσίου. Οι περισσότεροι δημ υπάλληλοι είναι της λογικής ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κ**** μας. Ο καθήγητής όμως δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν επάγγελμα αλλά σαν λειτούργημα(ουτοπία, το ξέρω). Ο καλύτερος τρόπος αξιολόγησης είναι η κατάργηση της βαθμολογίας, αφού πλεον έχει καταντήσει ταμπέλα, η οποία χωρίζει τους μαθητές σε έξυπνους και βλάκες , οι πιο έξυπνοι "διαφημίζονται" στις παρελάσεις και κατακτούν θέσεις σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα "κύρους"  ενώ η "μάζα" ακολουθεί(μορφή κοινωνικού ρατσισμού κατά τη γνώμη μου)


Αυτά είχα να πω και συγνώμη για την έκταση.

Υ.Γ. Τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν ισχύουν για τους Πληροφορικούς, αφού ο κλαδος είναι σχετικά νέος στην εκπαίδευση και όσους έχω γνωρίσει πραγματικά αξίζουν να βρίσκονται στη μέση εκπαιδευση,έχουν διαφορετική νοοτροπία.

[evry]

  Δεν έβαλε κανείς όλους τους μαθητές στο ίδιο τσουβάλι, αλλά και αν συμβαίνει κάτι τέτοιο μάλλον θέλουμε δυο τσουβάλια γιατί εσύ έχεις βάλει σε ένα άλλο τους καθηγητές . Σίγουρα αυτά που λες για τη δημοσιουπαλληλική νοοτροπία ισχύουν για ένα μεγάλο μέρος των καθηγητών. Κανείς δεν αντιλέγει. Υπάρχουν όμως και αρκετοί που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά και να βοηθήσουν τα παιδιά, όμως αυτό δεν είναι εύκολο. Και δεν είναι εύκολο για τον εξής απλό λόγο:
    Τα παιδιά, και μιλάω για το 90% δεν αγαπάει τη γνώση, τη μισεί, και έχω πλήρης συναίσθηση αυτού που λέω. Είναι πολύ λίγοι οι μαθητές που διαβάζουν κάποιο μάθημα επειδή πραγματικά τους αρέσει και όχι για το βαθμό ή επειδή τους αναγκάζουν. Δε μπορείς φυσικά να κατηγορήσεις τα παιδιά . Όταν ζουν σε ένα αναχρονιστικό σύστημα που το μόνο που σου μαθαίνει καλά είναι να παπαγαλίζεις και όχι να αναπτύσσεις κριτική σκέψη είναι λογικό να σκέφτονται έτσι. Δηλαδή βάλε μου εσύ το 20 να μπω εγώ στο πανεπιστήμιο και μετά να χωθώ στο δημόσιο για να κάνω αυτό που κάνεις εσύ τώρα άσχετα αν σήμερα το κριτικάρω.
    Κανένας δεν είπε ότι εσύ δεν αξίζεις το 19 ή το 20. Αυτό που είπα (εγώ τουλάχιστον) είναι πως δε μπορεί κάποιος να γράφει 14-15 και να βλέπεις ότι εκεί κινείται αντικειμενικά και να ζητάει να πάρει 19-20. Έτσι αδικείς αυτούς που πραγματικά αξίζουν 19 ή 20.
   Τώρα αυτό που λες για την πιθανότητα να γράψει ο μαθητής παραπάνω από όσο έχει. Αυτή υπάρχει πάντα και θα υπάρχει όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και όχι με μηχανές. Ο καθηγητής όμως δεν πρέπει να σκέφτεται έτσι. Δηλαδή πόσο τον κόβω να γράφει, αλλά τι έχει γράψει σε μένα, τι λέει μέσα στην τάξη, αν συμμετέχει, προσπαθεί κλπ. Το μόνο που λέμε είναι κάθε μαθητής να παίρνει έναν αντικειμενικό βαθμό με βάση την απόδοσή του και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι πιο δίκαιο έτσι?
     Σωστά και αυτά που λες για την αξιολόγηση από την πλευρά σου, σκέψου όμως κάτι: Πως θα γίνει αυτή η αξιολόγηση και ποιος θα την κάνει; Η αξιολόγηση στην Ελλάδα είναι μια πολύ επικίνδυνη ιστορία. Κάθε άτομο με εξουσία θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί. Για αυτό είπα για τους βαθμούς γιατί αυτοί είναι αντικειμενικά κριτήρια και καλό θα ήταν η αξιολόγηση να ξεκινήσει από κάποια ποσοτικά κριτήρια. Για παράδειγμα αν για δυο συνεχόμενες χρονιές παρατηρηθεί ότι κάποιος καθηγητής βάζει 4-5 μονάδες πάνω από το κανονικό στους περισσότερους μαθητές, δεν θα πρέπει αυτός να έρθει προ των ευθυνών του;
   

[clevercitizen]

Συμφωνώ απόλυτα, αλλά αν ο καθηγητής δεν είναι αντικειμενικός  και δεν έχει τη γνώση τότε πώς περιμένουμε να έχουμε αντικειμενική βαθμολογία?
Αυτη ειναι όμως η Ελλάδα μας και χορεύουμε ένα συνεχόμενο τανγκό: 1 βήμα μπροστά, 2 βήματα πίσω...
Τους καθηγητές τους έχω βάλει σε 2 τσουβάλια, σε αυτούς που αξίζουν να να βρίσκονται στη δημόσια εκπαίδευση και σε αυτούς που δεν αξίζουν, όπως και τους μαθητές του Λυκείου.

[blackadder]

Ωραίο λόγο έχεις clevercitizen και σοβαρές απόψεις. Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να ξεχωρίσει το μαύρο πρόβατο σε ένα κοπάδι με λευκά. Προσωπικά, ξέρω καθηγητές δημοσίου (που ακούγεται σε πολλούς ως υποτιμητικός τίτλος, αλλά για εμένα είναι το ακριβώς αντίθετο) οι οποίοι ματώνουν για την τάξη τους. Είναι δύσκολο για τους μαθητές να ξέρουν πόσο μπορεί να προσπαθεί ένας καθηγητής. Απλώς πάντα υπάρχει ένα κακό παράδειγμα, το οποίο αμαυρώνει την εικόνα.

Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ όταν ήρθε μαθητής μου και μου μίλησε άσχημα ενώ δίναμε βαθμούς τετραμήνου. Δεν το περίμενα...

Είναι φορές, που η δουλειά μας είναι αρκετά σκληρή. Ειδικότερα όταν επενδύεις πολλά σε αυτήν...

[EleniK]

Σε όλα τα παραπάνω να προσθέσω ότι και οι καθηγητές κάνουν λάθη.  Δεν εχουν καμια ζυγαριά για να "ζυγίζουν" πόσο αξίζει ο κάθε μαθητής . Οι βαθμοί είναι κατ' εκτίμηση. Απλά να μην υπάρχει συνειδητά η τάση να "φουσκώνουν" τους βαθμούς. Σίγουρα αυτό δεν ωφελεί και τα παιδιά (και πολλοί γονείς)  έχουν κάποιες αυταπάτες σχετικά με την πραγματικότητα.

Το αν αξίζει καποιος καθηγητής είναι μεγάλο θέμα. Δεν διδάσκεσαι υποχρεωτικά τουλάχιστον πώς να διδάσκεις (μόνο το γνωστικό). Είναι κάτι που το μαθαίνεις με την εμπειρία και φυσικά έχοντας τη διάθεση και την υπομονή για κάτι τέτοιο. Επίσης το έργο ενός καθηγητή δύσκολα φαίνεται και αποδίδει σε πολυάριθμες τάξεις π.χ. 25 μαθητές και πάνω ανά τάξη. Σύμφωνα με τις παιδαγωγικές απόψεις και αρχές που εξετάζονται σε κάθε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ οι τάξεις πρέπει να είναι των 15 ατόμων. Οπότε βγάλτε τα συμπεράσματά σας...Μας εξετάζουν στη θεωρία αλλά δεν μας επιτρέπουν οι καταστάσεις να τα εφαρμόσουμε στην τάξη.

[evry]

Για τους καθηγητές συμφωνώ αλλά για τους μαθητές όχι. Τι θα πει ότι κάποιος μαθητής δεν αξίζει να είναι στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Όλοι οι μαθητές πρέπει να είναι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το αν κάποιοι φαίνεται ότι δεν μπορούν ή δεν αξίζουν ή θα έπρεπε να είναι αλλού, δε φταίνε αυτοί για αυτό, αλλά άλλοι (καθηγητές, γονείς κλπ)

Τώρα όσον αφορά το αν ένας καθηγητής αξίζει, αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία, τι εννοούμε αξίζει? Ότι ξέρει το γνωστικό αντικείμενο και έχει όπως συνηθίζουν να λένε τα παιδιά μεταδοτικότητα? Δεν είναι τόσο απλό.
   Προσωπικά με αυτά που έχω δει στην εκπαίδευση θεωρώ καλό ή έστω αξιοπρεπή καθηγητή αν θέλετε αυτόν που μπαίνει στην τάξη και έχει το άγχος να κάνει καλό μάθημα, προσπαθεί, βελτιώνεται και διαβάζει ώστε κάθε φορά να είναι καλύτερος. Δεν έχουν σημασία μόνο οι γνώσεις ή το ταλέντο. Θυμάμαι πολύ καλούς συμφοιτητές μου που έγιναν απαράδεκτοι καθηγητές και άλλους που πέρναγαν όλα τα μαθήματα με 5 και έκατσαν να διαβάσουν προγραμματισμό στα "γεράματα" για να κάνουν το μάθημα της ΑΕΠΠ. Στην αρχή φυσικά έφαγαν τα μούτρα τους αλλά μετά από 1-2 χρόνια έχουν γίνει πολύ καθηγητές.
Δηλαδή με λίγα λόγια αυτό που διαχωρίζει τον καλό καθηγητή από τον "κακό" είναι μόνο ένα πράγμα και λέγεται ενδιαφέρον για τη δουλειά του και τους μαθητές του.

Τους καθηγητές τους έχω βάλει σε 2 τσουβάλια, σε αυτούς που αξίζουν να να βρίσκονται στη δημόσια εκπαίδευση και σε αυτούς που δεν αξίζουν, όπως και τους μαθητές του Λυκείου.

[gpapargi]

Τις τελευταίες μέρες πήρα αρκετές απόψεις μαθητών για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτό που με απασχόλησε αρχικά είναι το με ποια κριτήρια ο μαθητής καταλήγει στο πόσο αξίζει να πάρει στον έλεγχο.
Λίγο πολύ όλοι λειτουργούν με το ιδιο σκεπτικό. Από ότι φαίνεται ο μαθητής διαμορφώνει την αποψή του με βάση το πόσο έγραψε στα διαγωνίσματα και στα σχολικά τεστ και γενικά από την εικόνα που έχει δημιουργήσει στο σχολείο. Ο μαθητής λέει μέσα του «Έχω ένα μέσο όρο γραπτών 18 και άρα τόσο αξίζω να πάρω στον έλεγχο».

Αυτό είναι αρκετά λογικό. Τι άλλο θα μπορούσε να σκεφτεί ο μαθητής αφού αυτά είναι τα γραπτά τεκμήρια;

Το πρόβλημα όμως είναι το αν τα θέματα που έπεσαν στο σχολείο ήταν αυτά που έπρεπε να είναι έτσι ώστε να φανεί πραγματική εικόνα. Σε κάποιο σχολείο που εχω υπόψη μου, στο διαγώνισμα των εντολών επανάληψης  το «δύσκολο θέμα» για καλούς ήταν το να βρεθεί το χ^ν = χ*χ*....*χ (ν φορές με ν ακέραιο) αν δίνεται το χ και το ν. Όλοι έγραψαν δεκαεννιάρια και εικοσάρια και μετά δίκαια θεώρησαν ότι τόσο αξίζουν στον έλεγχο.

Αλλίμονο όμως αν ήταν για 20 ο μαθητής που απλά μπορεί να βρει επαναληπτικά μια ακέραια δύναμη. Τα θέματα είναι πολύ απλά και πολύ κάτω από το επίπεδο που πρέπει να έχει το μάθημα όπως αυτό προκύπτει από το διδακτικό πακέτο. Έτσι ο μαθητής έχει πλασματική εικόνα για τον εαυτό του, χωρίς φυσικά να φταίει ο ίδιος για αυτό. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον καθηγητή.

Υπάρχουν αρκετοί παθολογικοί συνδυασμοί σχολικών και φροντιστηριακών καθηγητών που ο καθένας οδηγεί σε διαφορετικά «συμπτώματα».

Περίπτωση 1: Καλός σχολικός καθηγητής και κακός φροντιστηριακός.

Το παιδί γράφει  καλά στο φροντιστήριο και άσχημα στο σχολείο. Συχνά οι μαθητές και οι γονείς δε θέλουν να δουν την αλήθεια. Είναι γεγονός ότι συνήθως βλέπουμε αυτά που θέλουμε να δούμε. Οι γονείς θέτουν το ερώτημα: «Μα γιατί στο φροντιστήριο το παιδί γράφει 17-18 και στο σχολείο γράφει 10;»
Η απάντηση είναι απλή: «Γιατί τα θέματα στο φροντηστήριο είναι πολύ απλούστερα από όσο πρέπει και δεν δείχνουν την πραγματική εικόνα».

Περίπτωση 2: Καλός φροντιστηριακός καθηγητής και κακός (με εύκολα θέματα) σχολικός.

Εδώ το παιδί γράφει καλά, παίρνει μεγάλους βαθμούς και είναι ευτυχισμένο τόσο αυτό όσο και οι γονείς. Έρχεται λοιπόν κάποιος φροντιστηριακός και  το χαλάει. Αφού ο σχολικός είναι ευχαριστημένος, ο μαθητής επίσης και οι γονείς ευτυχισμένοι, εύκολα χαρακτηρίζεται ως γραφικός ο ταλαίπωρος φροντιστηριακός. Λίγοι έχουν το σθένος να δουν κατάματα την αλήθεια.

Περίπτωση 3: Κακός σχολικός και κακός φροντιστηριακός.

Εδώ ο μαθητής γράφει μεγάλους βαθμούς στο σχολείο και έχει μεγάλους βαθμούς στον έλεγχο. Ο φροτιστηριακός επαυξάνει. Ο μαθητής χαρακτηρίζεται ως «Αστέρι». Χαίρεται ο μαθητής και καμαρώνει ο γονιός. Όλοι είναι ευτυχισμένοι μέσα στο γαλήνιο ύπνο τους. Ο μαθητής οδεύει με σταθερό ρυθμό προς τη μοίρα του που είναι η πανωλεθρία στις εξετάσεις. Αργότερα θα εξηγηθεί το γεγονός ως μια ατυχία από αυτές που συμβαίνουν συχνά ακόμα και στους καλούς μαθητές. Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητής στη Β λυκείου, είχαμε στη Γ τάξη τα 2 αστέρια του σχολείου.  Η μια είχε 19.5 και η άλλη 19.6 και εναλλάσονταν στη θέση του σημαιοφόρου. Ήταν τα καμάρια του σχολείου και όλοι τις ήξεραν από τα αριστεία και τους επαίνους που έπαιρναν. Στις πανελλήνιες έγραψαν και οι 2 δωδεκάρια σε όλα τα μαθήματα. Η μια κάτι ψέλισε για περίεργα θέματα στη φυσική.
Τρίχες!!! 
Τα είδα την επόμενη που ήμουν στη Γ. Εύκολα ήταν. Την επόμενη ξαναέγραψαν μια από τα ίδια. Επειδή είχα τους ίδιους καθηγητές στο σχολείο ήξερα ότι ήταν ανεπαρκείς. Τα κορίτσια ήταν «παπαγαλάκια» και κανείς δεν έβαλε θέματα στο σχολείο ικανά να τις εντοπίσουν.

Η πιο επικίνδυνη κατηγορία από τις 3. 

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που κάποιος καλός σχολικός καθηγητής ξέρει την πραγματική αξία του μαθητή αλλά του βάζει μεγάλο βαθμό για να τον σπρώξει. «Αφού και στα άλλα σχολεία χαρίζουν γιατί να μη βάλω και εγώ στα δικά μου παιδιά μεγάλους βαθμούς έτσι ώστε να μην αδικηθούν;» Και ο ευσυνείδητος καθηγητής αρκείται σε μερικές συστάσεις στους γονείς λέγοντας ότι βαθμός είναι πλασματικός. Αν ο μαθητής και ο γονιός φυγουν ευτυχισμένοι είναι σίγουρο πως δεν θέλουν να καταλάβουν. Μέσα τους θα λένε «Πήραμε όσο αξίζαμε. Ο καθηγητής για να μην επαναπαυτεί το παιδί μας είπε ότι βαθμολόγησε ελαστικά». Αυτή η κατηγορία μαθητών/γονιών έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: Αν τους βάλεις 18 και τους πεις ότι η πραγματική αξία είναι για 14 θα φύγουν χαρούμενοι σαν να πήραν ένα δίκαιο 18. Αν τους έβαζες όμως 14 θα έφευγαν στεναχωρημένοι και τσαντισμένοι. Δυστυχώς ο άνθρωπος βλέπει αυτό που θέλει να δει.

Αυτό που για μένα πρέπει να κάνει ο μαθητής είναι να στραφεί λίγο στις ασκήσεις που είναι στο τετράδιο μαθητή και να αναρωτηθεί: Μπορώ να τις λύσω; Διδάσκομαι και δύσκολες ασκήσεις ή όλα μου φαίνονται εύκολα; Μπορώ να γράψω καλά στα θέματα που έπεσαν τα τελευταία 2-3 χρόνια στα ενιαία και τα εσπερινά; Θα έχει μια αντκειμενική ένδειξη πέρα από τις προσωπικές απόψεις καθηγητών.

Αυτά για την ώρα. 

[evry]

Σχετικά με τη βαθμολογία το πρόβλημα είναι το εξής: Να βάλω αντικειμενικούς βαθμούς ή κάτι παραπάνω αφού βλέπω σε άλλα σχολεία (και όλα τα ιδιωτικά) να μπαίνουν 20άρια για πλάκα. Από τη μια δε μπορείς στον μαθητή που θα γράψει 17 να του βάλεις 17. Τον αδικείς γιατί ο αντίστοιχος μαθητής σε άλλο σχολείο μάλλον θα πάρει 20. Οπότε εκεί το σκέφτεσαι. Έτσι καταλήγεις σε μια μέση λύση, να βάζεις 1-2 μονάδες πάνω, αλλά με κάποια λογική και μέτρο.
     Οι γονείς και οι μαθητές πάντα θα θέλουν να παίρνουν υψηλότερους βαθμούς και εσύ θα πρέπει να τους πείσεις για το αντίθετο.
    Φυσικά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο καθηγητής στο δημόσιο βάζει ότι βαθμό θέλει, μπορεί να ακούσει γκρίνια αλλά κανείς δε μπορεί να του κάνει τίποτα, είναι καλυμμένος. Τι να πει και αυτός που δουλεύει σε ιδιωτικό ή σε φροντιστήριο, που πρέπει να βρίσκει διπλωματικές απαντήσεις, γιατί δε μπορεί να λέει την αλήθεια κατάμουτρα. Πρέπει να ακολουθεί την πολιτική της επιχείρησης.

[taouk]

Ξεκίνησα τη χρονιά με το σκεπτικό ότι τίποτε στη ζωή δε χαρίζεται.
Με τις καταλήψεις, την καθυστερημένη τοποθέτησή μου και κάποια δικά μου προβλήματα υγείας, έκανα πολύ λιγότερα από όσα έπρεπε ώστε να είμαι σε θέση να αξιολογήσω αυστηρά.
Έτσι αποφάσισα να είναι η αξιολόγηση ναι μεν αντικειμενική αλλά και επιεικής (δε μπορούσα να αρνηθώ στο επιχείρημα ότι δεν τους έκανα αρκετά και κατά συνέπεια δεν είναι ικανοί να αποδώσουν - μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν μαθητές που δεν είναι σαΐνια και μαθητές που δεν πάνε φροντιστήριο). Με δεδομένο λοιπόν ότι τα πουλιά μου θα δώσουν πανελλαδικές σε λίγο, αποφάσισα να τους γλυκάνω το χάπι (είχα φυσικά και τις αντίστοιχες παραινέσεις από τη διεύθυνση).
Τους εξήγησα όμως ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και ότι σε αυτό το τρίμηνο ο καθένας θα πάρει ότι του ανήκει. (ελπίζω οι ενδοσχολικές πιέσεις να μην με αποτρέψουν από βαθμούς 4,5,6 κοκ)
Θεωρώ ότι η απλοχεριά στους βαθμούς αδικεί τους καλούς, και δε προτίθεμαι να πριμοδοτήσω κάποιους που δεν το δικαιούνται σε βάρος των συμμαθητών τους.
Νιώθω ευθύνη απέναντι στους μαθητές που θέλουν τη βοήθειά μου - είναι καμιά δεκαριά σε σύνολο 60, οι υπόλοιποι έχουν τους φροντιστές. Για τους αδιάφορους - χωρίς να πικάρομαι ή να τους διαχωρίζω - απλά δε μου καίγεται καρφί (δε διαχωρίζω τη συμπεριφορά μου ούτε τους αξιολογώ με αυστηρότερα κριτήρια, απλά μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς να τους έχω στο μυαλό μου).

Για να επανέλθω στο θέμα είμαι υπέρ των αυστηρών βαθμών, αλλά βλέπω πολλές πιέσεις από το ίδιο το σχολείο. Θεωρώ ότι πολλοί από τους μαθητές μου θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι άλλο παρά με το Γενικό Λύκειο.

Το ευτράπελο:  Οι βαθμοί της 2ας και 3ης Λυκείου δε μετρούν στο μέσο όρο και είναι χωρίς νόημα. Το πιστεύετε ότι με δέχθηκα έντονες διαμαρτυρίες από μητέρες γιατί έβαλα στις κόρες τους 18 αντί για 20 (έβαλα σε όλη την τάξη 18 επειδή θεώρησα ότι βάζω βαθμό από υποχρέωση); Τέτοια βαθμοθηρία!!!
Κάποιοι γονείς βλέπουν το δένδρο και χάνουν το δάσος.