Επίπεδο δυσκολίας ασκήσεων

[Γιάννης Σ.]

Θεωρώ τα θέματα που προτείνονται γενικά στο site (ανά κεφάλαιο, τελ. επαναληπτικά κτλ) πολύ σημαντικά. Όμως, θα ήθελα να ρωτήσω αν απευθύνονται σε μαθητές γενικού λυκείου του πλανήτη Γη ή αναφέρονται σε εξωγηινους;


Μπόρεσε ας πούμε κάποιο παιδί σε σχολείο - δε μιλάω για φροντιστήρια ή ιδιαίτερα - να λύσει τα τελικά επαναληπτικά; Θα μου πεις είναι και αυτή μια εξάσκηση. Απλά πιστεύω ότι πρέπει να προτείνουμε και θέματα για εξάσκηση σε πιο... γήινους μαθητές. Δεν απαξιώνω τη δουλειά που γίνεται, απλά λέω...

[andreas_p]

Κι όμως, μπόρεσαν ... αρκετοί !!!

[evry]

  Τα θέματα σίγουρα είναι "δύσκολα" αλλά τι εννοούμε όταν λέμε δύσκολα? Αν βαφτίζουμε δύσκολο ότι θέλει σκέψη τότε ναι είναι δύσκολα. Αν θέλουμε οι μαθητές μας να μαθαίνουν συνταγές του στυλ max,min, ΜΟ και να περιμένουν να γράψουν 20 με αυτά, τότε ναι είναι δύσκολα.
  Νομίζω ότι τα θέματα, αν εξαιρέσει κανείς κάποια ερωτήματα του θέματος 4, δεν είναι δύσκολα απλά ελέγχουν την κατανόηση του μαθητή. Επίσης είναι κλιμακούμενης δυσκολίας. Δηλαδή είναι πολύ δύσκολο να γράψει κανείς 20 αλλά νομίζω ότι ένας μέτριος --> καλός μαθητής μπορεί να γράψει 16.
   Άρα με αυτό το σκεπτικό πετύχαμε τον στόχο μας, δηλαδή να φτιάξουμε θέματα που να απαιτούν σκέψη και όχι απλά ανάκληση του "κατάλληλου" αλγορίθμου συνταγής από τους "γνωστούς" που έχουν μάθει οι μαθητές.
  Σίγουρα λοιπόν λίγοι μαθητές θα γράψουν πολύ καλά με τα θέματα αυτά (όπως και θα έπρεπε να ισχύει και στις εξετάσεις), λόγω όμως της διαβάθμισης των θεμάτων πιστεύω ότι η κατανομή θα είναι καλή. Για παράδειγμα το θέμα 3 ενώ φαίνεται λίγο δύσκολο είναι πανεύκολο. Θα το δείτε στις ενδεικτικές λύσεις.
Το ίδιο ισχύει και για το "δύσκολο" ερώτημα ΣΤ του θέματος 4 που μια από τις λύσεις του είναι 4-5 γραμμές.
  Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η αντίληψη για το μάθημα μας, ότι το 19-20 είναι παιχνιδάκι, και αυτό είναι στο χέρι μας.

[Καρκαμάνης Γεώργιος]

Νομίζω Greendaz ότι τα θέματα δεν είναι τόσο εξωγήινα όπως λες και δεν αναφέρονται σε αυτούς αλλά σε μαθητές που έχουν καταλάβει "τι γίνεται στο μάθημα"

[tropheus]

Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η αντίληψη για το μάθημα μας, ότι το 19-20 είναι παιχνιδάκι, και αυτό είναι στο χέρι μας.

Συμφωνώ μέχρι ενός σημείου ...
Μήπως όμως ανοίξουμε από μόνοι μας το δρόμο που λέγεται ¨Ηλεκτρολογία" που εκεί τα θέματα είναι "της πλάκας";

[Καρκαμάνης Γεώργιος]

 
  Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτή η αντίληψη για το μάθημα μας, ότι το 19-20 είναι παιχνιδάκι, και αυτό είναι στο χέρι μας.

evry, όταν ακούω αυτό από κάποιον μαθητή του παραπέμπω να κοιτάξει τα στατιστικά που ανακοινώνονται από το Υπουργείο Παιδείας και να δει πόσοι γράφουν κάτω από την βάση και πόσοι αυτοί που γράφουν 19-20.

[evry]

Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε έτσι, σαν πωλητές που κατεβάζουμε τις τιμές μαζί με την ποιότητα για να έχουμε μεγαλύτερο κέρδος.
απάνταω όμως στην ερώτησή σου.
Γιατί υπάρχουν μαθητές που ενώ θέλουν πολυτεχνείο πάνε στην θετική κατεύθυνση? Οι ίδιοι παραδέχονται ότι η Βιολογία/Χημεία είναι πιο δύσκολα από ΑΕΠΠ/ΑΟΔΕ, αλλά επιλέγουν αυτά

Επίσης κοίτα πόσο εύκολα θέματα βάζουν στη Χημεία τα τελευταία χρόνια και τι ποσοστό αριστούχων έχει στην θετική κατεύθυνση.
Αποτέλεσμα: Το μάθημα έχει απαξιωθεί πλήρως στην εκπαίδευση και οι Χημικοί έχουν εκτοπιστεί από τους Βιολόγους.
Συμπέρασμα: Όταν η Χημεία εκτοπιστεί από την εκπαίδευση σαν δευτερεύον μάθημα δεν θα το πάρει κανείς χαμπάρι. Το ίδιο θα συμβεί και με το ΑΟΔΕ το ίδιο και με την Ηλεκτρολογία. Με την Ανάπτυξη;

Συμφωνώ μέχρι ενός σημείου ...
Μήπως όμως ανοίξουμε από μόνοι μας το δρόμο που λέγεται ¨Ηλεκτρολογία" που εκεί τα θέματα είναι "της πλάκας";

[evry]

Έχεις δίκιο, όμως υπάρχει αυτή η αντίληψη για το μάθημα αν και τα τελευταία χρόνια έχω την εντύπωση ότι μας αντιμετωπίζουν λίγο πιο σοβαρά (και αυτό νομίζω ότι οφείλεται στην μεγάλη στροφή του επιπέδου των θεμάτων από 2004 και μετά)

evry, όταν ακούω αυτό από κάποιον μαθητή του παραπέμπω να κοιτάξει τα στατιστικά που ανακοινώνονται από το Υπουργείο Παιδείας και να δει πόσοι γράφουν κάτω από την βάση και πόσοι αυτοί που γράφουν 19-20.

[gpapargi]

Τα θέματα αυτά έχουν ένα δύσκολο υποερώτημα για να ξεχωρίσει ο πολύ καλός. Πρέπει να ξεχωρίζει ο πολύ καλός για να έχουν και κίνητρο οι μαθητές να γίνονται πολύ καλοί και να μην αρκούνται στο άριστα σε εύκολα θέματα.

Αυτό πρέπει να ισχύει σε όλα τα μαθήματα. Φαίνεται πως όλοι το αποδεχόμαστε στα μαθηματικά και τη φυσική, αλλά για ένα περίεργο λόγο μας φαίνεται «κάπως» όταν αυτό συμβαίνει στους αλγορίθμους. Οι αλγόριθμοι έχουν ανάλογο επιστημονικό βάθος με τα μαθηματικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρούμε ότι αυτό το μάθημα πρέπει να είναι εντελώς βατό και να είναι εύκολο το 20. Πουθενά δεν πρέπει να είναι εύκολο το 20. Ούτε στην ΑΟΔΕ. Και όταν σε κάποιο μάθημα είναι εύκολο το 20 κανείς δεν το σέβεται.

[poursali]

εγω πιστευω πως ο πραγματικα αριστος μαθητης απογοητευεται οταν πιανει ευκολα το αριστα, γιατι ξερει οτι δεν θα ξεχωρισει. αλλωστε εφοσον καταργειται πλεον η βαση του 10 ας δυσκολεψουν τα θεματα. ετσι θα ξεχωρισουν οι αριστοι και η σειρα προσβασης θα ειναι αντικειμενικη

[gpapargi]

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα στο να ξεχωρίσει ο πολύ καλός. Ένα δύσκολο υποερώτημα δεν είναι δύσκολο για όλους;
Ας γράψει ο μέτριος 14, ο καλός 17 και πιο πάνω ας γράψει μόνο ο πολύ καλός.  Υπάρχει καμία αδικία σε αυτό; Γιατί πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση στο 20; Αυτό δεν είναι αδικία για τον πολύ καλό;

[pmouz]

Σωστό. Και θα πρέπει να ισχύει εξίσου ο ίδιος βαθμός δυσκολίας για όλα τα μαθήματα, έτσι ώστε οι πανελλήνιες να αποκτήσουν καλύτερη ποιότητα.

[ntzios kostas]

Ο μέσος όρος δυσκολίας των θεμάτων σίγουρα είναι πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο δυσκολίας των Πανελληνίων. Αλλά η μεμονωμένη δυσκολία του καθενός, εξαιρώντας τα τελευταία ερωτήματα του 4ου, μπορεί να είναι μικρότερη από το αντίστοιχο θέμα των εξετάσεων. Απλά εκεί θα υπάρχουν και 8 με 10 βαθμοί για τους πολύ αδύνατους μαθητές, κάτι που σε αυτό το διαγώνισμα, καλώς νομίζω, δεν υπάρχουν.

[manpap]

Σημαντική παράμετρο, επίσης σε ένα διαγώνισμα, πέρα του βαθμού δυσκολίας, είναι και η πρωτοτυπία. Όσο δύσκολο βέβαια είναι να μείνεις "πρωτότυπος" σε ένα μάθημα που τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί πάρα πολύ στο τρόπο που διδάσκεται και υπάρχει τρομερή ποικιλία σε ασκήσεις (και θεωρητικές).
Ένας καλός μαθητής δε θα έχει κανένα πρόβλημα να κατανοήσει τι ζητάει μία άσκηση και να το κάνει.
Κάποιος που δεν έχει καταλάβει τι γίνεται, θα κάνει λάθη ακόμα και στις εύκολες ασκήσεις - και προφανώς υπάρχουν αρκετές τέτοιες στο διαγώνισμα - επειδή δεν έχει λύσει αντίστοιχες και δεν καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει ...

[Ρήγος Γιώργος]

Ας γράψει ο μέτριος 14, ο καλός 17 και πιο πάνω ας γράψει μόνο ο πολύ καλός.  Υπάρχει καμία αδικία σε αυτό; Γιατί πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση στο 20; Αυτό δεν είναι αδικία για τον πολύ καλό;

δεν διαφωνώ με το σκεπτικό σου αλλά έτσι δεν θα ανέβει και αρκετά το ποσοστό αυτών που γράφουν κάτω από τη βάση;


(συγγνώμη για το διπλό μήνυμα αλλά έψαχνα την παράθεση)

[Ρήγος Γιώργος]

Ας γράψει ο μέτριος 14, ο καλός 17 και πιο πάνω ας γράψει μόνο ο πολύ καλός.  Υπάρχει καμία αδικία σε αυτό; Γιατί πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση στο 20; Αυτό δεν είναι αδικία για τον πολύ καλό;

δεν διαφωνώ με το σκεπτικό σου αλλά έτσι δεν θα ανέβει και αρκετά το ποσοστό αυτών που γράφουν κάτω από τη βάση;

[gpapargi]

Γενικά θέλουμε εύκολα στα 2 πρώτα θέματα ακριβώς για να μην υπάρχει αυτή η περίπτωση. Με βατά θέματα στα 2 πρώτα και κλιμακούμενη δυσκολία από και πάνω, ο αδύναμος έχει την ευκαιρία να πιάσει τη βάση. Δε χρειάζεται να έχει πρόσβαση σε όλα τα θέματα.

Έχουμε βέβαια κατά νου ότι υπάρχει και μια μερίδα μαθητών που ότι και να γίνει θα πέσει κάτω από τη βάση. Θα πέσουν ακόμα και στην ΑΟΔΕ. Απλά δεν ενδιαφέρονται. Αυτούς τους έχουμε κατά κανόνα μόνο εμείς στην τεχνολογική. Μας προτιμούν σε σχέση με τη θετική/θεωρητική. Δε γίνεται αυτοί οι μαθητές να καθορίζουν το επίπεδο του μαθήματος. Δε θέλω να χάσω το σεβασμό του δυνατού μαθητή για να πιάσουν τη βάση μερικοί αδιάφοροι.

Γενικά το να ρίχνεις το επίπεδο του μαθήματος στηρίζοντας την «αδιάφορη ζώνη» σε σχέση με τη «δυνατή ζώνη», είναι αυτό που αποκαλώ «δικτατορία της μετριότητας». Δηλαδή οι μέτριοι καπελώνουν τους καλούς. Δε αφήνουν κάτι να εξελιχθεί για να μην ξεχωρίσουν οι καλοί. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή υποβάθμιση του μαθήματος και μελλοντικά της παιδείας και της επιστήμης.

Για μένα η προστασία του πραγματικά καλού μαθητή είναι από τους βασικότερους στόχους της εκπαίδευσης γιατί αυτός είναι που θα πάει την επιστήμη ένα βήμα παρακάτω και αυτός είναι που θα γίνει μελλοντικά καλός δάσκαλος. Η αδιάφορη ζώνη δεν έχει να προσφέρει κάτι στην επιστήμη ή την παιδεία. Απλά θα αλλάξει χώρο κάποια στιγμή. Γιατί να τους κάνουμε το χατίρι λοιπόν και μάλιστα σε βάρος αυτών που στο μέλλον θα προσφέρουν;

[Ρήγος Γιώργος]

Με αυτό το σκεπτικό συμφωνώ απολύτως 

[bagelis]

Απλά δεν ενδιαφέρονται. Αυτούς τους έχουμε κατά κανόνα μόνο εμείς στην τεχνολογική. Μας προτιμούν σε σχέση με τη θετική/θεωρητική. Δε γίνεται αυτοί οι μαθητές να καθορίζουν το επίπεδο του μαθήματος. Δε θέλω να χάσω το σεβασμό του δυνατού μαθητή για να πιάσουν τη βάση μερικοί αδιάφοροι.

Γενικά το να ρίχνεις το επίπεδο του μαθήματος στηρίζοντας την «αδιάφορη ζώνη» σε σχέση με τη «δυνατή ζώνη», είναι αυτό που αποκαλώ «δικτατορία της μετριότητας». Δηλαδή οι μέτριοι καπελώνουν τους καλούς. Δε αφήνουν κάτι να εξελιχθεί για να μην ξεχωρίσουν οι καλοί. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή υποβάθμιση του μαθήματος και μελλοντικά της παιδείας και της επιστήμης.

Για μένα η προστασία του πραγματικά καλού μαθητή είναι από τους βασικότερους στόχους της εκπαίδευσης γιατί αυτός είναι που θα πάει την επιστήμη ένα βήμα παρακάτω και αυτός είναι που θα γίνει μελλοντικά καλός δάσκαλος. Η αδιάφορη ζώνη δεν έχει να προσφέρει κάτι στην επιστήμη ή την παιδεία. Απλά θα αλλάξει χώρο κάποια στιγμή. Γιατί να τους κάνουμε το χατίρι λοιπόν και μάλιστα σε βάρος αυτών που στο μέλλον θα προσφέρουν;

Φίλε Γιώργο δεν είναι έτσι. Μολονότι όπως ξέρεις έχω συμμετάσχει σε διαγωνίσματα στο στέκι (και άρα έχω "υποστηρίξει" αυτού του είδους τα θέματα) δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εξετάσεις αυτές είναι απολυτήριες εξετάσεις πρώτιστα και όχι αποκλειστικά εξετάσεις εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Το μάθημα ΑΕΠΠ όπως και όλα τα άλλα αφορούν Μέση Εκπαίδευση και όχι ανώτερη ή ανώτατη. Σε επίπεδο τάξης για μένα πιο επιτυχημένος είναι ο καθηγητής που κάνει την τάξη του να γράψει βάση παρά ο καθηγητής που έχει 1 20 σε δύσκολα θέματα και δεν κοιτάει πόσο έγραψαν οι υπόλοιποι γιατί "δεν ενδιαφέρονταν". Δεν υπάρχει δικτατορία της μετριότητας, υπάρχουν πάρα πολύ μαθητές με εξαιρετικές ικανότητες ο καθένας, απλά σε άλλους τομείς και όχι απαραίτητα στον δικό μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους κολοβώσουμε και να τους δείξουμε στην ουσία μία πόρτα εξόδου από το μαθημα. Ο καθένας ανάλογα με το τι μπορεί να κάνει και πόσο εμπνέεται από εμάς μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη έκανε μέχρι χθες.

Όσον αφορά τα διαγωνίσματα που βγαίνουν εδώ, χωρίς να έχω συμμετάσχει στα τελευταία, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ ωραία, με την παρατήρηση ότι οι εκπαιδευτικοί που τα χρησιμοποιούν ξέρουν σε ποιούς να τα βάλουν. Πραγματικά δίνουν μια άλλη διάσταση στο μάθημα, πολύ πιο αληθινή στη φύση της Πληροφορικής από την τυποποιημένη που ενδεχομένως κυκλοφορεί σαν αντίληψη και συγχαρητήρια σε όλους αυτούς  που ασχολούνται μέρες και τα κατασκευάζουν. Προσοχή όμως σε όλους μας ως προς τον τρόπο χρήσης τους. Όπως και όλα τα εργαλεία, ποτέ το εργαλείο δεν είναι κακό, ο άνθρωπος που το χρησιμοποιεί μπορεί να το κάνει να δουλέψει με επικίνδυνο τρόπο ή αληθινά ευεργετικό.

[gpapargi]

Οι αδύναμοι έχουν τα 2 πρώτα θέματα, έχουν κάτι εύκολα ερωτήματα στα θέματα 3 και 4 και έχουν και τους μεγάλους βαθμούς που μπήκαν χαριστικά στο σχολειό. Είναι ανάγκη να έχουν πρόσβαση και σε όλα (ακόμα και στα δύσκολα) τα θέματα του διαγωνίσματος; Όλα δικά τους; Τότε τι μένει για τον πραγματικά καλό; Εκτός αν θέλουμε  ο πραγματικά κάλος να συγχωνευτεί με τους υπόλοιπους.

[Γιάννης Σ.]

Αυτό που νομίζω όλοι αγνοούμε είναι ότι το μάθημα είναι 2 ώρες την εβδομάδα, πολλές από τις οποίες χάνονται. Επίσης το Σεπτέμβριο το παιδί δεν ξέρει τι είναι μεταβλητή και το Μάιο του ζητάς να λύσει ασκήσεις σαν κι αυτή που μπήκε πέρυσι σαν 4ο θέμα. Για μένα λοιπόν πιο δύδκολα θέματα δε σημανει περισσότερη δουλεια στο σχολείο ή στο σπίτι μόνος του αλλά περισσότερα φροντιστήρια... 

[evry]

Η λέξη δύσκολο είναι σχετική. Αν το θέμα είναι πρωτότυπο και ο μαθητής δεν το έχει ξαναδεί τότε όσα φροντιστήρια και να έχει κάνει, αν δεν έχει μάθει να σκέφτεται δεν υπάρχει περίπτωση να το λύσει. Τέτοια θέματα είναι που φέρνουν στο ίδιο επίπεδο αυτόν που έκανε όλη χρόνια φροντιστήριο και αυτόν που για τον α/β λόγο παρακολουθούσε μόνο το σχολείο.
   Τα εύκολα και τα τυποποιημένα θέματα είναι αυτά που πριμοδοτούν αυτούς που πάνε φροντιστήρια και όχι τα δύσκολα. Το σκεπτικό που παραθέτεις είναι αυτό που ισχύει στις μέρες μας. Δηλαδή το βάρος πλέον δεν είναι στην κατανόηση και στον τρόπο σκέψης αλλά στην ποσότητα των ασκήσεων που πρέπει να λύσουν οι μαθητές, και αυτό ισχύει σε όλα τα μαθήματα.  Ειδικά στα μαθηματικά βάζουν τα παιδιά να λύνουν τόσες ασκήσεις μήπως και πέσει καμία από αυτές. Για αυτό μετά στο πανεπιστήμιο έχουν χάσει τη μπάλα. Εκεί δεν μπορούν να λύσουν "όλες" τις ασκήσεις.
   Τελικά λοιπόν ποιος είναι ο στόχος μας? Η ασκησεολογία ή η κατανόηση των βασικών αλγοριθμικών δομών? Αν είναι το 1ο τότε σίγουρα δεν μας φτάνουν 2 ώρες και ο μαθητής μάλλον θα πρέπει να πάει στο φροντιστήριο ώστε να κάνει "όλες" τις ασκήσεις και να πάει να δώσει εξετάσεις στα θέματα που όπως λένε οι δημοσιογράφοι ήταν για "διαβασμένους"

[Γιάννης Σ.]

Σόρυ αλλά δε βρίσκω μεγάλη διαφορά στον κόπο που χρειάζεται κάποιος για να μάθει να σκέφτεται σωστά και στον κόπο που καταβάλει για να λύσει 'άπειρες' ασκήσεις. Και αυτό γιατί από μόνη της η ύλη του μαθήματος είναι πολύ μεγαλη, δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα βοηθήματα αποτελούνται από δύο τόμους. Άσε που το Μάρτιο πρέπει να έχεις τελειώσει την ύλη... Η ύλη είναι τεράστια. Μια σελίδα στο βιβλίο - π.χ. δισδιάστατοι πίνακες - είναι 100 σελίδες στην πραγματικότητα.  Εξάλλου για να σκέφτεται κανείς προγραμματιστικά χρειάζεται δύο πράγματα:
1. Να κατέχει όλη τη 'θεωρία'.
2. Να προλάβει να αφομοιώσει πράγματα.
Και τα δύο τα θεωρώ πολύ δύσκολα. Θα μου πεις εγώ δεν έχω δει παιδί να γράφει πολύ καλά χωρίς φροντιστήριο, οπότε τζάμπα κουβέντα κάνουμε...

[evry]

Το ότι θα λύσεις πολλές ασκήσεις δεν σημαίνει ότι έχεις μάθει να σκέφτεσαι, ούτε καν ότι έχεις κατανοήσει βασικά πράγματα. Σημαίνει ότι απλά έχεις μάθει να λύνεις μια συγκεκριμένη ασκησεολογία. Αν δεις κάτι καινούργιο εκεί θα φανεί το επίπεδο κατανόησής σου.
Όσον αφορά το μέγεθος της ύλης και τις ώρες που διδάσκεται το μάθημα έχεις δίκιο. Είναι λίγες. Αυτό που λέω εγώ είναι πως αν μπουν τυποποιημένα θέματα τότε αυτός που έχει το πλεονέκτημα είναι αυτός που έχει δουλέψει όλη τη χρονιά με φροντιστήρια , βοηθήματα κλπ και ας είναι μέτριος. Ένα παιδί που δεν έχει αυτή τη δυνατότητα αλλά μπορεί να σκεφτεί λίγο παραπάνω έχει μειονέκτημα γιατί υπάρχουν ασκήσεις τις οποίες αν δεν τις έχεις ξανακάνει προηγουμένως είναι πολύ δύσκολο να τις λύσεις ολόσωστα, (αναφέρομαι σε ασκήσεις που κυκλοφορούν γενικά).
   Τι θα συμβεί όμως αν πέσουν  θέματα που δεν έχει δει ποτέ κανένας? και ας είναι εύκολα. Τι θα γίνει εκεί? Αυτός που έχει λύσει άπειρες ασκήσεις θα ψάξει να βρει με ποια αντίστοιχη άσκηση μοιάζει και όταν ανακαλύψει ότι δεν μοιάζει με καμία θα βραχυκυκλώσει. Αυτός που έχει κατανοήσει 2-3 βασικά πράγματα και σκέφτεται λίγο παραπέρα μπορεί να το λύσει. Δεν ξέρω αυτή είναι η εντύπωση που έχω, ίσως να κάνω λάθος.
     Τέλος έχω δει πολλά παιδιά να γράφουν άριστα χωρίς φροντιστήριο. Θα ξαναπώ ένα παράδειγμα που λέω συχνά και ας γίνω κουραστικός. Στη Μήλο που ήμουν μόνο με το σχολείο και ΠΔΣ έγραψαν αρκετοί πάνω από 18 στο μάθημα. (χρονιές 2005,2006)
    Επίσης στη Μήλο ενας μαθητής πέρασε 2ος στην Ιατρική χωρίς φροντιστήριο ή ιδιαίτερο τη χρονιά 2006.

Επειδή έχουμε θεοποιήσει τα φροντιστήρια και έχουμε δαιμονοποιήσει το σχολείο
Στην Αθήνα φυσικά κανείς δε δίνει σημασία στο σχολείο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία

[Γιάννης Σ.]

Συμφωνώ σε όλα. Και εγώ που διορίστηκα στη Λέρο 2005-2006, το ίδιο ίσχυε...

[Νίκος Αδαμόπουλος]

Χωρίς να παίρνω το μέρος όσων επιθυμούν εύκολα/τυποποιημένα θέματα, όπως και να έχει όμως, οι μαθητές θα πρέπει να έχουν έρθει σε επαφή με έναν ελάχιστο αριθμό ασκήσεων που να καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα κατηγοριών ασκήσεων. Αλλιώς ακόμα και ο καλός μαθητής δεν θα αποδώσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων... Στη συνέχεια, από τη στιγμή που θα έχει καλλιεργηθεί/αναπτυχθεί η αλγοριθμική σκέψη των μαθητών, αυτοί που είναι πράγματι καλύτεροι, τότε ναι θα ξεχωρίσουν με τα πιο δύσκολα θέματα...