Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο

[nikolasmer]

Πάει αυτό ήταν - 1981

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού `χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.

Κατερίνα Γώγου

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, επώνυμοι και ανώνυμοι, μαθητές και γονείς.
Aπό εχθές (10-9-2013) γνωρίζετε επακριβώς τι απέγινε με το μάθημα της Ανάπτυξης εφαρμογών, μάθημα που οδήγησε σε πάρα πολλές συζητήσεις στο παρόν forum στα 12 χρόνια λειτουργίας του και που θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολλά χρόνια ακόμα εξαιτίας των ενεργών μελών του .
Αν δεν γνωρίζετε το ιστορικό και την κυβερνητική προεργασία για το παραπάνω θέμα, μπορείτε να το μάθετε διαβάζοντας ορισμένες από τις 300 και πλέον σελίδες που έχουν γραφτεί σε αυτό το θέμα https://alkisg.mysch.gr/steki/index.php?topic=5267.0

Η ΑΕΠΠ μας αρρώστησε βαριά. Σε αυτό συνέβαλαν κίτρινοι άνθρωποι και κίτρινα κυκλώματα.

Θα γράψω αρκετά σε προσωπικό ύφος και ζητώ συγνώμη για αυτό προκαταβολικά.
Αρχή_Προσωπικού_ύφους
Για περισσότερα από 3 χρόνια σε αυτό το στέκι έχω γνωρίσει αξιολογότατους ανθρώπους, συναδέλφους με ήθος και παιδεία, αλλά και με μόρφωση ανεξάντλητη που χωρίς να το ξέρουν οι ίδιοι με ταΐζουν πνευματική αλλά και κατά συνέπεια υλική τροφή. Πνευματική γιατί με τις παρατηρήσεις τους και τις ιδέες τους , με τις απόψεις και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου με κάνουν καλύτερο σαν επιστήμονα της πληροφορικής. Υλική γιατί καθώς γίνομαι καλύτερος στη δουλειά μου όλο και περισσότεροι μαθητές με εκτιμούν σα δάσκαλο και ταξιδεύουμε μαζί στο χώρο της αλγοριθμικής σκέψης για μια ολόκληρη χρονιά. Έφαγα ψωμί λοιπόν από αυτούς τους ανθρώπους.
Μπροστά σε αυτούς τους συναδέλφους είμαι ένα μικρό κομμάτι πέτρας σε ολόκληρο το ψηφιδοτό των γνώσεων και της προσωπικότητάς τους. Το λέω επώνυμα όπως μου το έλεγε και ο καθηγητής Ιωάννης Κάβουρας.
Για να ελαφρύνω λίγο την τοποθέτησή μου έχω να γράψω το εξής: Προερχόμενος από θετική κατεύθυνση δεν είχα ιδέα από Δομές επιλογής , επανάληψης αλγορίθμους και προγράμματα σε καμία γλώσσα προγραμματισμού. Ήξερα μόνο ονοματολογία ενώσεων και συντελεστές χημικών αντιδράσεων. Όταν συνάντησα τα παραπάνω στη σχολή νόμιζα ότι ορισμένοι συνάδελφοι μιλούσαν κινέζικα. Πάνω κάτω όπως γράφει στο παρόν forum στα περισσότερα post του ο συνάδελφος itt τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ. Πριν κοπώ λοιπόν  για δεύτερη φορά στην Java, θυμάμαι σε μια ερώτηση μου, τον Κάβουρα να μου απαντάει: "Μερεντίτη, παιδί μου γράψε και με πράσινο και με μαύρο στυλό, γράψε και με το ίδιο σου το αίμα. Θα τα ξαναπούμε του χρόνου». Χρειάστηκε να πρίξω αρκετούς συναδέλφους  φίλους με τις βλακειώδης ερωτήσεις μου και να τους γίνω κολτσίδα σε καθημερινή βάση για να πάρω μια ιδέα του τι πραγματευόμαστε στο τμήμα πληροφορικής.   
Συνεχίζοντας σε προσωπικό ύφος και γράφοντας τις σκέψεις μου θα αναφερθώ σε μια στιχομυθία που είχα με τη γυναίκα μου με την οποία φέτος αποφασίσαμε να χαράζουμε και τυπικά πλέον κοινή γραμμή ζωής και να κάνουμε οικογένεια.
Εγώ: «Χάνω τη δουλειά μου. Η πληροφορική δεν θα είναι πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα πλέον»
Αυτή: (Φιλόλογος στον ιδιωτικό τομέα) «Για αυτό είσαι σε μαύρα χάλια;»
Εγώ: «Ναι.  Θα αναγκαστούμε να πάμε πάλι στη γκαρσονιέρα που νοικιάζαμε κάποτε και δεν μπορούσαμε να στρίψουμε.»
Αυτή: «Όχι δεν θα πάμε.»
Εγώ: «Μα δε θα έχουμε λεφτά για να πληρώνουμε το ενοίκιο στο τριάρι που μένουμε τώρα.»
Αυτή: «Θα έχουμε.»
Εγώ: «Μα χάνω τη δουλειά μου, δεν άκουσες αυτό που σου είπα;»
Αυτή: (έντονα) «Άνθρωπέ μου είσαι μια χαρά. Δεν σε πονάει τίποτα. Έχεις την υγεία σου. Αν βέβαια συνεχίσεις με αυτό το αχ και βαχ κάθε μέρα θα αποκτήσεις κουσούρια και προβλήματα υγείας σύντομα. Τεμπέλης δεν είσαι. Ξεχνάς που όταν γνωριστήκαμε δούλευες σερβιτόρος. Βέβαια τώρα πάχυνες και δε σε παίρνουν. Θα δουλέψουμε και θα ζήσουμε. Κύριοι και αξιοπρεπώς. Όχι σαν μερικά τσογλάνια που βλέπουμε στην τηλεόραση και το μόνο που ξέρουν είναι πώς να διατυμπανίζουν πως σώζουν τη χώρα και έχουν την απαίτηση να τους λέμε και ευχαριστώ. Δεν θα τα παρατήσουμε ποτέ. Μου το υπόσχεσαι;»
Εγώ: «Καλά.»
Αυτή: (πάλι έντονα) «Καλάθια και γαλίκια. Είπα μου το υπόσχεσαι;»
Εγώ: «Σου το υπόσχομαι.»
Το χρωστάω όχι μόνο σε αυτή αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Σταματάω τα προσωπικά.
Τέλος_Προσωπικού_ύφους

Συνήθιζα να διαβάζω την Κατερίνα Γώγου όταν ήμουνα νεότερος.
«Η Κατερίνα αγάπησε τον άνθρωπο όσο λίγοι. Τα κυκλώματα και τα λαμόγια έφτυσε κατάμουτρα... Στα δικά τους κατάστιχα έγραψε με το αίμα της την εντολή:

Όλα τα ποδοπατημένα χορτάρια ν' ανθίσουν!

Έτσι άνοιξε ένα πρωί την πόρτα της... και χάθηκε με το όνειρο της επανάστασης...»

Συμφωνώ. Μόνο με την τελευταία πρόταση θα διαφωνήσω. Δεν θα χαθούμε ποτέ.
Κύριοι και κυρίες συνάδελφοι, συγγνώμη αν έγινα κουραστικός ή αν πρόσβαλλα κανέναν με τις απόψεις μου.
Άνοιξα αυτό το θέμα για να εκφραστώ και για να υπενθυμίσω σε αρκετούς, ότι ο θάνατος είναι ΗΜΙΤΕΛΗΣ . Έχουμε όμως υποχρέωση για τους μαθητές μας, για αυτούς τους νέους έλληνες επιστήμονες που πιστεύουν σε μας,  να επαναφέρουμε την ασθενή στη ζωή, να την αναστήσουμε και να την ξυπνήσουμε από αυτή την κοματώδη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
Εύχομαι σε όλους μας καλό κουράγιο και καλή συνέχεια.