Ακόμα δεν μας έχεις εξηγήσει τι ακριβώς εσύ θεωρείς εσύ "δεξιά ρόδα στο αμάξι της γνώσης". Επίσης δεν καταλαβαίνω όλο αυτό το παρανοϊκό σενάριο που περιγράφεις. Κανείς δεν παράγει τίποτα, όλοι προσπαθούν να αξιοποίησουν τα ελάχιστα μέσα που έχουν στη διαθέση τους για να μεταφέρουν ότι μπορούν. Καλύτερα να διδάξεις 5 σωστά πράγματα παρά 100 γενικόλογες μαλακίες (με ελλειπή τρόπο) και δεν βλέπω για ποιο λόγο ακριβώς μειώνεις αυτούς που προσπαθούν να το κάνουν.
Στην δικιά μου αντίληψη, το σωστό είναι να διδάσκω εγώ 5 πράγματα σωστά στην πληροφορική, εσύ 5
διαφορετικά από εμένα πράγματα επίσης σωστά, και ένας τρίτος 5 επίσης διαφορετικά και σωστά. Το να διδάσκουμε και οι τρεις
τα ίδια 5, αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές μας θα καταλήξουν να γνωρίζουν μόνο 5 πράγματα στην πληροφορική. Ενώ το σωστό σύστημα είναι να διδάσκουμε ο καθένας μας με σωστό τρόπο από 5 διαφορετικά, και μετά με κατάλληλη εκπαίδευση των μαθητών μας κατά Vygotsky και Paulo Freire, οι μαθητες μας θα καταλήξουν να γνωρίζουν 15 πράγματα στην πληροφορική. Αν σκεφτείς ότι δεν είμαστε μόνο 3 καθηγητές πληροφορικής , αλλά 1013, αυτή η μέθοδος έχει τεράστιο όφελος. Αυτός ακριβώς είναι ο σωστός τρόπος που βοηθάει την γνώση να διαδίδεται και να πολλαπλασιάζεται.
Το παραπάνω είναι ο αντίποδας της μεθόδου της ελάχιστης και κοινής σε όλους διδακτέας ύλης, που στην ακραία της περίπτωση παίρνει την μορφή της τράπεζας θεμάτων ίδιας δυσκολίας. Με την ισοπεδωτική μέθοδο της κοινής σε όλους διδακτέας ύλης "των 5 πραγμάτων" συρρικνώνεται η γνώση, καταστρέφονται οι μαθητές και το εκπαιδευτικό σύστημα, και φυσικά πρώτα από όλα καταστρέφεται το μαθημά μας, η πληροφορική, γιατί ως μάθημα του 21ου αιώνα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο αν εφαρμοστούν σε αυτό εκπαιδευτικές μέθοδοι του 1821. Αυτό ακριβώς είναι που δεν καταλαβαίνουν οι ταλιμπάν του εκπαιδευτικού συστήματος της γερμανίας του 19ου αιώνα.
Ας αφήσουμε λοιπόν να υπάρχουν οι τακτικές του 19ου αιώνα εκεί που, λόγω οικονομικής στενότητας και έλλειψης πόρων από την πολιτεία, είναι αναγκαίο κακό η διδακτέα ύλη, ο ανταγωνισμός και η σύγκριση των μαθητών μεταξύ τους. Δηλαδή στην τρίτη Λυκείου, στις πανελλήνιες εξετάσεις και στην εισαγωγή στην Γθμια εκπαίδευση. Αλλά δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιτρέψουμε αυτή η διαστροφή της διδακτέας ύλης, του ανταγωνισμού και της σύγκρισης, να επεκταθεί και στις υπόλοιπες τάξεις του Λυκείου και να καταστρέψουν την ουσία του μαθήματός μας. Γιατί η πληροφορική εκ φύσεως απαιτεί ανοιχτότητα και πλουραλισμό και δεν μπορεί να μπει σε καλούπια γνώσης, η πληροφορική εκ φύσεως αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα ανθρώπων που δεν ανταγωνίζονται, αλλα συνεργάζονται και συνεννοούνται μεταξύ τους.
Ναι όντως, στην Ελβετία πχ, που δεν υπάρχει αυτή η πανεπιστημιολαγνεία, λες και χέστηκε η φοράδα στο αλώνι άμα έχεις ένα ακόμα ανούσιο χαρτί, παρατηρούμε μια ατελείωτη παιδαγωγική καταστροφή.
Δεν μας τα λες καλά για την Ελβετία!
Στην Ελβετία υπεύθυνος για τα τελικά θέματα εισαγωγής για το πανεπιστήμιο, είναι ο κάθε καθηγητής του κάθε σχολείου! Δεν υπάρχουν ούτε "παν-ελβετικές", ούτε βεβαίως υποχρεώνεται ο καθηγητής να χρησιμοποιήσει θέματα από κάποια τράπεζα θεμάτων ίδιας δυσκολίας!
Και το κυριότερο, οι μαθητές δεν ανταγωνίζονται για συγκεκριμένες θέσεις σε πανεπιστήμια. Θεωρούνται ικανοί για το πανεπιστήμιο όσοι μαθητές καταφέρουν να περάσουν την βάση (4 στα 6) σύμφωνα με τα υποκειμενικά θέματα που βάζει ο καθηγητής της τάξης, θέματα που είναι διαφορετικά ανά τάξη, ανά σχολείο ή ανα καντόνι.
Συγκεκριμένα ισχυει το παρακάτω:
"6 is the best grade, 1 is the lowest. The average is 4 (66%). In order to pass, all grades below 4 have to be compensated double and no more than three grades lower than 4 is allowed.
The cantons are responsible for the organisation of the final tests. In fact, the teacher is responsible to make up the test of his teaching subject. This means that students of one class have different questions that the other students of another class, all studying at the same school. The result is that the cantonal Matura is recognised in the whole country but there is no single standardised test on a national level in contrary to what exists in France, for instance where the same test with the same questions and the same themes is passed by all students on the same day."
http://en.wikipedia.org/wiki/Matura#Matura_in_SwitzerlandΤο σύστημα εξετάσεων στην ελβετία, είναι δηλαδή ακριβώς σαν το δικό μας απολυτήριο του Λυκείου. Εφόσον πάρεις το "ελβετικό" απολυτήριο λυκείου, από εκεί και πέρα η είσοδος στα πανεπιστήμια επιτρέπεται.
Στην Ελβετία του "λεφτά υπάρχουν" γίνεται το αυτονόητο. Δεν υπάρχει ποσόστωση και περιορισμένες θέσεις στις σχολές για την εισαγωγή των μαθητών στην Γθμια. Όσοι πληρούν κάποια κριτήρια και είναι ικανοί, όσοι και αν είναι αυτοί στον αριθμό, μπορούν να εισάγονται σε πανεπιστημιακές σχολές. Και από εκεί και πέρα υπάρχει η φιλοσοφική διαμάχη, για το αν αυτά τα κριτήρια είναι σωστό να είναι "αντικειμενικά και να καθορίζονται με κοινά θέματα σε εθνικές εξετάσεις, στον σύντομο χρόνο δυο-τρίων ωρών που διαρκούν αυτές οι εξετάσεις" (όπως συμβαίνει στην Γαλλία) ή να είναι κριτήρια "υποκειμενικά που καθορίζονται προσωπικά από τον καθένα καθηγητή, ο οποίος όμως γνωρίζει τους μαθητές του σε βάθος χρόνου." (όπως συμβαίνει στην Ελβετία).
Και στα δύο συστήματα (γαλλικό ή ελβετικό) ο βασικός πυλώνας της λογικής που λέει ότι "Όσοι πληρούν κάποια κριτήρια και είναι ικανοί, όσοι και αν είναι αυτοί στον αριθμό, μπορούν να εισάγονται σε πανεπιστημιακές σχολές" παραμένει. Αυτόν τον λογικό πυλώνα που στηρίζει κάθε ορθό εκπαιδευτικο συστήμα, εμείς εδώ στην Ελλάδα τον έχουμε γκρεμίσει εξαιτίας την υποχρηματοδότησης της παιδείας.
Εδώ στο ellada που δυστυχώς δεν έχουμε λεφτά, βάζουμε ποσόστωση στην εισαγωγή στην Γθμια, και έτσι γινόμαστε "ανθρωποφάγοι" και "κανίβαλλοι". Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Tο χειρότερο είναι ότι κάποιοι "κανίβαλλοι" δεν έχουν καν συνείδηση της κατάστασης, και θεωρούν τον "κανιβαλλισμό" ως μια φυσιολογική, ορθή και λογική πρακτική. Μετά από αυτόν τον "κανιβαλισμό" των πανελληνίων εξετάσεων της Γ Λυκείου, έρχεται και η παγκόσμια πρωτοτυπία της τράπεζας θεμάτων ίδιας δυσκολίας (και παπαγαλίας) να συρρικνώσει ακόμα περισσότερο την γνώση, και να αποτελέσει την ταφόπλακα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Πως πρέπει όμως να είναι ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα;
Καταρχήν χρειάζεται αποδέσμευση της Βθμιας από την διαδικασία εισαγωγής στην Γθμια.
Κατα δεύτερον πρέπει να υπάρχουν τράπεζες με πάρα-πάρα πολλά θέματα διαφορετικής (εννοείται!) δυσκολίας (ώστε να αποφεύγεται η παπαγαλία), και καθένα από αυτά τα θέματα πρέπει να εκρίνεται από την κάθε σχολή Γθμιας ξεχωριστά, ως θέμα κατάλληλο για την εκάστοτε σχολή. Οι μαθητές θα πρέπει να διαβάζουν και να εξετάζονται σε θέματα ειδικά για την σχολή, και όχι σε θέματα μιας υποτιθέμενης "γενικής παιδείας" ή κάποιων "βασικών επιστημών".
Οι μαθητές αφού πρώτα πάρουν το απολυτήριο Λυκείου, στην συνέχεια θα πρέπει να δίνουν μια φορά το χρόνο εθνικές πανελλήνιες εξετάσεις με κοινά σε όλους θέματα για την σχολή ή την ομάδα σχολών που τους ενδιαφέρει, από τράπεζα θεμάτων όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σε αριθμό θεμάτων, και κατά την διάρκεια της εξέτασης να μπορούν να επιλέγουν θέματα της τράπεζας που είναι συμβατά με ότι έχει καθορίσει η κάθε σχολή ξεχωριστά ως κριτήριο (κάποια από τα θέματα βεβαίως μπορεί να είναι κοινά σε περισσότερες από μια σχολές). Τα κοινά σε όλους αυτά θέματα θα πρέπει φυσικά να κληρώνονται και με απολύτως αξιόπιστη κλήρωση.
Τέλος το ιδανικό θα ήταν όλοι όσοι πληρούν τα κριτήρια εισαγωγής που έχει θέσει η κάθε σχολή, να εισάγονται όλοι τους στην σχολή αυτή και να μην έχουμε αποκλεισμούς ικανών μαθητών. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να υπάρχει σύστημα που να συνδέει την αγορά εργασίας με την Γθμια εκπαίδευση. Σύστημα που να ορίζει ότι τα μόρια που παίρνει κάποιος με το πτυχίο του σε περίπτωση που θέλει να διοριστεί κάπου, είναι ανάλογα με τα κριτήρια εισαγωγής που έχει θέσει η κάθε σχολή. Έτσι ώστε να μην μπορεί μια σχολή να χαμηλώνει τα κριτήρια εισαγωγής φοιτητών στο μηδέν, και να εισάγει έτσι πάρα πολλούς φοιτητές (εισπράτοντας και την ανάλογη κρατική χρηματοδότηση).
