Η ΓΛΩΣΣΑ έχει πρόβλημα με τα αλφαριθμητικά, δεν υποστηρίζει εκφράσεις αλφαριθμητικών, εκτός από συγκρίσεις. Με την υποστήριξη του + στις εκφράσεις, μπορούν να αυξηθούν οι ασκήσεις.
Νομίζω ότι κακώς συγκρίνουμε το στόχο της αλγοριθμικής σκέψης, με το εργαλείο της χρήσης μιας γλώσσας για την εφαρμογή της, παρουσιάζοντάς τον ως στόχο μάθησης μιας γλώσσας προγραμματισμού. Στόχος παραμένει η αλγοριθμική σκέψη, το πρόβλημα του εργαλείου είναι διαφορετικό πράγμα. Εφόσον γίνεται χρήση μιας γλώσσας, ως γλώσσα προγραμματισμού, η εκμάθησή της γίνεται κατά τη χρήση της. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό. Αν επιλεχθεί μια γλώσσα με πλούσιο λεξιλόγιο και δομές, δεν πρόκειται να αλλάξει η ύλη, θα χρησιμοποείται ένα υποσύνολό της γλώσσας. Το ζήτημα είναι στο βιβλίο του μαθήματος, το οποίο γράφτηκε για τη ΓΛΩΣΣΑ.
Ενώ ο σκοπός είναι η αλγοριθμική σκέψη, η χρήση της γλώσσας απαιτεί γνώσεις όπως το πώς περνάμε μεταβλητές σε κλήσεις, ή περί της θέασης των μεταβλητών (scope) όπου η "αλγοριθμική σκέψη" δεν έχει ιδέα, αν αναλογιστούμε ότι στηρίζεται σε διαγράμματα ροής (βλέπε σπαγγέτι προγραμματισμό).
Αν πάμε στον αντικειμενοστραφή προγραμματισμό, τότε θα έχουμε ένα ακόμα ζήτημα, γιατί έχουν περάσει χρόνια και πολλά από αυτά που τα παλιά βιβλία θεωρούν προτερήματα σε αυτό το προγραμματιστικό παράδειγμα έχουν αλλάξει σε μειονεκτήματα. Για παράδειγμα η κληρονομικότητα, πάνω από ένα επίπεδο θεωρείται αυξημένη πολυπλοκότητα, και η επαναχρησιμοποίηση αντικειμένων, με μεγάλο βαθμό κληρονομικότητας σε άλλα προγράμματα αποφεύγεται. Ενώ η χρήση γενικών μεταβλητών υποτίθεται δημιουργεί προβλήματα, η χρήση αντικειμένων φέρνει πάλι τις γενικές μεταβλητές, γιατί όπως και αυτές έτσι και τα αντικείμενα κρατάνε κατάσταση (state), μέσα και έξω από διαδικασίες, και δύναται να αλλάξουν όπως θα άλλαζαν και οι γενικές μεταβλητές. Προφανώς υπάρχουν προγράμματα που γράφονται καλύτερα με αντικείμενα.
Υπάρχουν όμως και άλλα καλά, εκτός από τα αντικείμενα, όπως οι λάμδα συναρτήσεις (πρώτης τάξης συναρτήσεις) που κάνουν πράγματα που είναι εκτός βιβλίου, αλλά όλες οι σύγχρονες γλώσσες με κάποιο τρόπο, άλλες σε μικρό βαθμό, άλλες σε μεγάλο, τις χρησιμοποιούν.
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για στόχο την αλγοριθμική σκέψη, και να βάζουμε αντικειμενοστραφή προγραμματισμό (ακόμα και ας είναι μόνο θεωρία), ενώ παράλληλα να εξαιρούμε τις λάμδα συναρτήσεις; Αυτές και αν είναι μέρος της αλγοριθμικής σκέψης (όπως η σύνθεση συναρτήσεων, όπου παίρνουμε μια συνάρτηση από άλλες συναρτήσεις, ή η μεταβίβαση της συνάρτησης ως παράμετρο σε διαδικασία ή άλλη συνάρτηση)
(με λάμδα συναρτήσεις έφτιαξα το παιχνίδι 2048, στο rosetta.org)
Μπορούμε να πάμε και πίσω αν θέλουμε, με την μηχανή Turing (1936), να φτιάχνουμε τα "πάντα".
