Ελεύθερος χρόνος --- Αξιόλογα βιβλία

[Σπύρος Δουκάκης]

Νομίζω ότι αναφέρεται σε αυτό το βιβλίο:

http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=5134481

Είναι πραγματικά καλό!

ΥΓ: μήπως τα μνμ αυτά πρέπει να πάνε σε άλλο σημείο; Π.χ. καλά βιβλία που είναι χρήσιμο να διαβάσουμε;

[pgrontas]

Που μπορώ να βρω Παναγιώτη αυτά που γράφεις για την εμπειρία του Feynman στη σχολική επιτροπή;

Το βιβλίο στο οποίο αναφέρομαι είναι το Classic Feynman (http://www.amazon.com/Classic-Feynman-Adventures-Curious-Character/dp/0393061329/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1295878453&sr=8-1). Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συλλογή από όλα τα αυτοβιογραφικά βιβλία που έχει γράψει ο Feynman (όπως αυτό που πρότεινε ο Σπύρος) και περιέχει τα πάντα από την πορεία του στο project της πυρηνική βόμβας μέχρι την επιτροπή του Challenger. Επιπλέον περιέχει CD με μια ομιλία του το 1978, όπου δίνει ρέστα.
Για να εκφράσω άποψη για τα υπόλοιπα μου φαίνεται πρέπει να μελετήσω...

[Νίκος Αδαμόπουλος]

«Θέλω να σας ρωτήσω κάτι, κύριε Γκαίντελ, αλλά παρακαλώ να μείνει εντελώς μεταξύ μας».

Ο Γκαίντελ, που κι αυτός δεν διακρίθηκε στη ζωή του για την άνεσή του στις κοινωνικές συναναστροφές, αισθανόταν ήδη πολύ άσχημα.

«Είναι προσωπικής φύσεως το θέμα, κύριε καθηγητά;»

«Είναι επαγγελματικό, αλλά αφορά το προσωπικό ερευνητικό μου έργο και θα ήθελα να σας ζητήσω -ή μάλλον να απαιτήσω!- να μην κυκλοφορήσει παραέξω. Σας παρακαλώ να μου πείτε, κύριε Γκαίντελ: Υπάρχει κάποια διαδικασία για να αποφασίσει κανείς αν μία συγκεκριμένη πρόταση είναι αποδείξιμη ή όχι;»

Ο Γκαίντελ του έδωσε την απάντηση που φοβόταν.

«Όχι».

«Συνεπώς δεν μπορείτε να αποφασίσετε a priori ποιες προτάσεις είναι αποδείξιμες και ποιες όχι;»

«Απ' όσο ξέρω, κύριε καθηγητά, κάθε αναπόδεικτη πρόταση μπορεί εξ ορισμού να είναι μη αποδείξιμη».

Του Πέτρου του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

Ένιωσε την ακαταμάχητη διάθεση να αρπάξει τον πατέρα του Θεωρήματος της Μη Πληρότητος από τον σβέρκο και να αρχίσει να τον κοπανάει πάνω στη γυαλιστερή επιφάνεια του τραπεζιού. Συγκρατήθηκε κι αντ' αυτού έσκυψε προς το μέρος του και τον έπιασε με δύναμη από το μπράτσο.

«Κύριε Γκαίντελ, έχω φάει τη ζωή μου προσπαθώντας να αποδείξω την Εικασία του Γκόλντμπαχ», του είπε χαμηλόφωνα αλλά με μεγάλη ένταση, «και τώρα μου λέτε ότι μπορεί να είναι μη αποδείξιμη;»

Ο Γκαίντελ είχε κιτρινίσει παραπάνω από τη φυσική του χλωμάδα.

«Θεωρητικά, ναι-»

«Στο διάολο η θεωρία!» 0 Πέτρος φώναξε δυνατά, κάνοντας τα κεφάλια της διακεκριμένης πελατείας του «Ζάχερ Καφέ» να στραφούν προς το μέρος τους. «Πρέπει να είμαι σίγουρος, δεν καταλαβαίνετε; Έχω το δικαίωμα να μάθω αν χαραμίζω τη ζωή μου!»

Του έσφιγγε το χέρι τόσο δυνατά, που ο Γκαίντελ μόρφασε από τον πόνο. Ο Πέτρος ένιωσε ξαφνικά ντροπή για τον τρόπο του. Στο κάτω κάτω, ο ταλαίπωρος ο συνομιλητής του δεν ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τη Μη Πληρότητα των μαθηματικών θεωριών - αυτός απλώς την είχε αποδείξει! Τον άφησε μουρμουρίζοντας συγγνώμη.

Ο Γκαίντελ έτρεμε.

«Κα-καταλαβαίνω τη θέ-0έση σας, κύριε καθηγητά», τραύλισε, «αλλά φο-φοβάμαι ότι προς το παρόν δεν υπάρχει τρόπος να απαντηθεί το-το ερώτημά σας».

------------

...από το βιβλίο: «Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ» (του Απόστολου Δοξιάδη, Εκδόσεις Καστανιώτη)

*Η αναδημοσίευση έγινε με άδεια του συγγραφέα και του εκδότη

[Vangelis]

Με λίγα λόγια η εμπειρία του Feynman απο την επιτροπή επιλογής βιβλίων.
Αρχικα τον πλησίασαν οριμένοι εκπρόσωποι εκδοτικών οίκων με σκοπό να τον "διευκολύνουν" στην επιλογή!. 
Μετα διαπίστωσε ότι ουσιαστικά ήταν ο μόνος που διάβαζε και έκρινε τα βιβλία.  Οι υπόλοιποι βαθμολογούσαν χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλία!  (το κατάλαβε όταν ζητούσε επεξηγήσεις).   Το αποκορύφωμα ήτάν όταν του ζήτησαν να βαθμολογήσει ένα βιβλίο που δεν του είχαν δώσει!!! οπότε δεν το είχε δει καθόλου στην απορία του πως θα οτ κρίνει αφού δεν το έχει δεί του απάντησαν να το κρίνει σε σχέση με τα άλλα βιβλία του εκδοτικού οίκου!!!.
Πρέπει να είναι το βιβλίο που πρότεινε ο Σπύρος

[pgrontas]

Δεν ήταν μόνο αυτό. Παρατήρησε ότι τα παραδείγματα στα οποία αναφέρονταν τα βιβλία ήταν εντελώς ανούσια. Ένα παράδειγμα που θυμάμαι είναι με την θερμοκρασία πλανητών. Ένα άστρο είναι κόκκινο αν είχε τόση θερμοκρασία στο εσωτερικό του. Ένα άλλο είναι κίτρινο αν έχει τόση θερμοκρασία κοκ. Και ζητούσε να βρεθεί η συνολική θερμοκρασία των άστρων. Ο Feynman αντέδρασε λέγοντας, τι νόημα έχει η άθροιση θερμοκρασιών διαφορετικών άστρων; Είναι κάτι που ποτέ δεν θα γίνει στην πραγματικότητα. Επιπλέον, αν θυμάμαι καλά, ανέφερε και ένα παράδειγμα σχετικά με ταχύτητα ή ενέργεια στην φυσικη.
Επίσης στην περίπτωση που ανέφερε ο Βαγγέλης, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός βιβλίου στο οποίο είχε δωθεί μόνο το εξώφυλλο (δεν ήταν έτοιμο το περιεχόμενο) και παρόλα αυτά κάποιοι το είχαν βαθμολογήσει!!!

[gpapargi]

Μάλλον εδώ είναι το απόσπασμα   

http://www.textbookleague.org/103feyn.htm

[pgrontas]

Πού το βρήκες ρε θηρίο;

[Loukritia]

ΥΓ: μήπως τα μνμ αυτά πρέπει να πάνε σε άλλο σημείο; Π.χ. καλά βιβλία που είναι χρήσιμο να διαβάσουμε;

Μια και το περιεχόμενο του θέματος αναφέρεται σε βιβλία, θα αλλάξω τον τίτλο του!

[Sergio]

The Electronic "Feynman Lectures on Physics"

[Νίκος Αδαμόπουλος]

Ένα (κυριολεκτικά) καλοκαιρινό βιβλίο που διάβασα πρόσφατα:

Τα Τέσσερα Χρώματα του Καλοκαιριού (Τεύκρος Μιχαηλίδης, Εκδόσεις Πόλις)
http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=1008

Το καλοκαίρι του 1970 στη Σέριφο, ο άρτι απολυθείς από το στρατό μαθηματικός-αφηγητής γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα, την Ερνεστίν, η οποία δουλεύει μαζί με τον θείο της στο καφέ-εστιατόριο του λιμανιού. Σύντομα θα την ερωτευθεί για να ανακαλύψει ότι η οικογενειακή ιστορία της γαλλικής καταγωγής Ερνεστίν συνδέεται με εκείνην της εξέγερσης (1916) των μεταλλωρύχων της Σερίφου υπό τον Κώστα Σπέρα αλλά και με την ιστορία του «μαθηματικού προβλήματος των τεσσάρων χρωμάτων» (του πρώτου που επιλύθηκε με τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας). Ο νεαρός μαθηματικός θα προσπαθήσει να κερδίσει την καρδιά της κοπέλας επαληθεύοντας τα στάδια της μαθηματικής απόδειξης του προβλήματος που ακολούθησε ένας Γερμανός μαθηματικός, με απρόβλεπτες συνέπειες για τον ίδιον.

[Νίκος Αδαμόπουλος]

Και ένα ακόμα που διάβασα αμέσως μετά το παραπάνω, όχι μυθιστόρημα προφανώς, είναι το:

Οι μεταμορφώσεις του λογισμού (Ζυλ Ντοβέκ, Εκδόσεις Εκκρεμές)
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=462497

Το κοινό σημείο των δύο βιβλίων δεν είναι απλώς ότι ο συγγραφέας του 1ου είναι ο μεταφραστής του 2ου, αλλά από ό,τι  φαίνεται ο Μιχαηλίδης μεταφράζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο εμπνεύστηκε και έγραψε το δικό του. Και στα δύο λοιπόν περιλαμβάνεται-αναλύεται το μαθηματικό πρόβλημα των 4 χρωμάτων... και ο κάπως ιδιαίτερος (!) τρόπος απόδειξής του...

...

Ο Ζυλ Ντοβέκ είναι μαθηματικός, ασχολείται με τη Λογική αλλά και με τις γλώσσες προγραμματισμού και τη Φιλοσοφία των Επιστημών. Το βιβλίο του «Οι μεταμορφώσεις του λογισμού» γράφτηκε το 2007 και ασχολείται με ένα πολύ παλιό αλλά και αρκετά βασανιστικό ως τις μέρες μας πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όσοι ασχολούνται με τα Μαθηματικά. Τα Μαθηματικά όχι απλά ως εργαλείο για να φθάσουν σε αποτελέσματα υπολογίζοντας με δεδομένα άλλων επιστημών, αλλά τα καθαρά Μαθηματικά. Ισχύει ότι η απόδειξη ισοδυναμεί με έναν αλγόριθμο, δηλαδή ότι είναι μια συνταγή με καθορισμένα βήματα και ενέργειες; Και αν αλγόριθμος τελικά σημαίνει υπολογισμός, είναι επομένως η απόδειξη ένας υπολογισμός; Οπότε μπορούμε χρησιμοποιώντας μια μηχανή όπως είναι ο υπολογιστής να αποδεικνύουμε θεωρήματα, αν το θέσουμε κάπως χονδρικά το ζήτημα; Οπως γράφει ο Ντοβέκ: «Το πρόβλημα της εύρεσης ενός αλγορίθμου που να αποφαίνεται αν μια πρόταση είναι αποδείξιμη ή όχι διατυπώθηκε κατά τη δεκαετία του 1920 με το όνομα "πρόβλημα της απόφασης". Οταν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί μέσω ενός αλγορίθμου χαρακτηρίζεται αποκρίσιμο ή υπολογίσιμο». Η λύση στο πρόβλημα της απόφασης δόθηκε το 1936 από τον Αλόνζο Τσερτς και τον Αλαν Τιούρινγκ δουλεύοντας ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον. Η απάντηση και των δύο ήταν η ίδια. Δεν υπάρχει αλγόριθμος απόφασης. Υπάρχει μια διαφορά φύσεως ανάμεσα στον υπολογισμό και στον συλλογισμό. Δεν μπορούμε, θέτοντάς το και πάλι πολύ χονδρικά, να βάλουμε μια μηχανή και να την τροφοδοτούμε με προτάσεις και εκείνη να μας βγάζει ποιες είναι αληθινές και ποιες όχι κάνοντας για λογαριασμό μας όλους τους απαραίτητους συλλογισμούς. Από το 1970 όμως και μετά τα παλιά τείχη φαίνεται ότι άρχισαν να μετακινούνται. Κατορθώνοντας με τη βοήθεια των υπολογιστικών μηχανών να αποδείξουμε δύσκολα θεωρήματα που απαιτούν μακροσκελείς αποδείξεις, αρκετοί μαθηματικοί άρχισαν να πιστεύουν ότι «η χρήση οργάνων επιτρέπει να διευρύνουμε τα όρια που επέβαλλε παλαιότερα η τεχνολογία της κιμωλίας και του μαυροπίνακα στο μέγεθος των αποδείξεων».

Θεμελιακή έννοια της μαθηματικής μεθόδου, ήδη από την ελληνική αρχαιότητα, η έννοια της απόδειξης υπέστη έναν βαθύ μετασχηματισμό από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Πολλές σημαντικές μαθηματικές ανακαλύψεις, όχι πάντα συνδεδεμένες μεταξύ τους, θέτουν σταδιακά σε αμφισβήτηση την κυριαρχία του συλλογισμού πάνω στον υπολογισμό και μας προτείνουν μια πιο ισορροπημένη αντιμετώπιση, κατά την οποία συλλογισμοί και υπολογισμοί διαδραματίζουν συμπληρωματικούς ρόλους. Αυτή η αληθινή επανάσταση μας οδηγεί στο να ξανασκεφτούμε το διάλογο των μαθηματικών και των φυσικών επιστημών. Φωτίζει με νέο φως ορισμένες φιλοσοφικές έννοιες, όπως αυτή της αναλυτικής και συνθετικής κρίσης. Μας οδηγεί επίσης στο να αναρωτηθούμε για τους δεσμούς των μαθηματικών με την πληροφορική καθώς και για την ιδιαιτερότητα των μαθηματικών με την πληροφορική καθώς και για την ιδιαιτερότητα των μαθηματικών που παρέμενε η μόνη επιστήμη που δεν χρησιμοποιούσε όργανα. Τέλος -και σίγουρα αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον- μας αφήνει να δούμε νέους τρόπους επίλυσης των μαθηματικών προβλημάτων, που λυτρώνονται από τα αυθαίρετα δεσμά που είχε επιβάλει η παλιά τεχνολογία ως προς το μέγεθος των αποδείξεων: ενδεχομένως τα μαθηματικά να προετοιμάζονται για την κατάκτηση νέων κόσμων που μέχρι πρόσφατα ήταν απρόσιτοι.

[skananitos]

Βιβλία που διαβάζω και ξεχωρίζω τα αναρτώ εδώ ως τίτλους. Η αλήθεια είναι ότι τα διαβάζω στα ελληνικά αλλά λόγω της μορφής του site μου δίνω τους αγγλικούς τίτλους...

[skinlikesand]

Ιδιαίτερα στην τρέχουσα περίοδο, όπου η συλλογιστική και οι ενέργειές μας περιστρέφονται συχνά γύρω από τη σύγκρουση μεταξύ ατομικού συμφέροντος και αισθημάτων αλτρουισμού - ανάγκης για αλληλεγγύη, η γνώση της Θεωρίας Παιγνίων, πέρα απ' το ότι μας εισάγει στις έννοιες, τη θεωρία και τις εφαρμογές μιας συναρπαστικής επιστήμης, μας δίνει και πολύτιμα εργαλεία για να ερμηνεύσουμε καθημερινές καταστάσεις όπου υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων ή οργάνωση συμμαχιών για την επίτευξη ενός κοινού στόχου.

Ήρθα σε επαφή με το πεδίο για πρώτη φορά, κάνοντας την πτυχιακή μου εργασία πάνω στην αλγοριθμική θεωρία παιγνίων. Προτείνω ανεπιφύλακτα το πρώτο σχετικό βιβλίο που διάβασα, το "A course in game theory" των Martin Osborne και Ariel Rubinstein (MIT press) (ναι, δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, ίσως πάρω την πρωτοβουλία να το μεταφράσω κάποια στιγμή).
Ένα εξίσου καλό βιβλίο που καλύπτει την ίδια πάνω-κάτω ύλη, μεταφρασμένο στα ελληνικά, είναι το "Εισαγωγή στη Θεωρία Παιγνίων" του Martin Osborne (Κλειδάριθμος).

Και για τους φίλους της (πρακτικής) φιλοσοφίας, προτείνω το "Η κρίση της κουλτούρας και άλλα κείμενα" της Hannah Arendt (Στάσει εκπίπτωντες) που άρχισα να διαβάζω πρόσφατα.

[gpapargi]

Ιδιαίτερα στην τρέχουσα περίοδο, όπου η συλλογιστική και οι ενέργειές μας περιστρέφονται συχνά γύρω από τη σύγκρουση μεταξύ ατομικού συμφέροντος και αισθημάτων αλτρουισμού - ανάγκης για αλληλεγγύη, η γνώση της Θεωρίας Παιγνίων, πέρα απ' το ότι μας εισάγει στις έννοιες, τη θεωρία και τις εφαρμογές μιας συναρπαστικής επιστήμης, μας δίνει και πολύτιμα εργαλεία για να ερμηνεύσουμε καθημερινές καταστάσεις όπου υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων ή οργάνωση συμμαχιών για την επίτευξη ενός κοινού στόχου.

Ήρθα σε επαφή με το πεδίο για πρώτη φορά, κάνοντας την πτυχιακή μου εργασία πάνω στην αλγοριθμική θεωρία παιγνίων. Προτείνω ανεπιφύλακτα το πρώτο σχετικό βιβλίο που διάβασα, το "A course in game theory" των Martin Osborne και Ariel Rubinstein (MIT press) (ναι, δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, ίσως πάρω την πρωτοβουλία να το μεταφράσω κάποια στιγμή).
Ένα εξίσου καλό βιβλίο που καλύπτει την ίδια πάνω-κάτω ύλη, μεταφρασμένο στα ελληνικά, είναι το "Εισαγωγή στη Θεωρία Παιγνίων" του Martin Osborne (Κλειδάριθμος).

Και για τους φίλους της (πρακτικής) φιλοσοφίας, προτείνω το "Η κρίση της κουλτούρας και άλλα κείμενα" της Hannah Arendt (Στάσει εκπίπτωντες) που άρχισα να διαβάζω πρόσφατα.

Διαβάζοντας το εγωιστικό γονίδιο του Dawkins κατάλαβα κι εγώ ότι η θεωρία παιγνίων ερμηνεύει απίστευτα καλά συμπεριφορές ζώων και ανθρώπων, καθώς και κοινωνικών ομάδων. Έχεις άποψη για τα βιβλίια των Μηλολιδάκη και Βαρουφάκη; ΕΠίσης αυτά που προτείνεις είναι κυρίως διαισθητικά ή μαθηματικοποιημένα;

[skinlikesand]

Διαβάζοντας το εγωιστικό γονίδιο του Dawkins κατάλαβα κι εγώ ότι η θεωρία παιγνίων ερμηνεύει απίστευτα καλά συμπεριφορές ζώων και ανθρώπων, καθώς και κοινωνικών ομάδων. Έχεις άποψη για τα βιβλίια των Μηλολιδάκη και Βαρουφάκη; ΕΠίσης αυτά που προτείνεις είναι κυρίως διαισθητικά ή μαθηματικοποιημένα;

Δεν έχω διαβάσει αυτά τα βιβλία, αν και το βιβλίο του Βαρουφάκη το έχω εδώ και λίγους μήνες στη λίστα βιβλίων προς αγορά.
Όσον αφορά τα βιβλία που πρότεινα, δε γλυτώνεις το διάβασμα ορισμών, θεωρημάτων και αποδείξεων - είναι μαθηματικοποιημένα σε μεγάλο βαθμό, όμως οι συγγραφείς τους περιγράφουν και διαισθητικά την κάθε μαθηματική έννοια και ορισμό. Στην κατανοήση των μαθηματικών εννοιών βοηθούν και τα αρκετά toy examples που παρατίθενται στις σελίδες τους (π.χ. το γνωστό παίγνιο της διαμάχης των φύλων ή παιγνιοθεωρητικές περιγραφές του tic-tac-toe, του "κορώνα-γράμματα" και άλλων απλών παιχνιδιών).