Επίπεδο δυσκολίας ασκήσεων

Ξεκίνησε από Γιάννης Σ., 23 Απρ 2010, 11:38:57 ΠΜ

« προηγούμενο - επόμενο »

Ρήγος Γιώργος

Παράθεση από: georigos στις 27 Απρ 2010, 09:32:14 ΠΜ
Ας γράψει ο μέτριος 14, ο καλός 17 και πιο πάνω ας γράψει μόνο ο πολύ καλός.  Υπάρχει καμία αδικία σε αυτό; Γιατί πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση στο 20; Αυτό δεν είναι αδικία για τον πολύ καλό;
δεν διαφωνώ με το σκεπτικό σου αλλά έτσι δεν θα ανέβει και αρκετά το ποσοστό αυτών που γράφουν κάτω από τη βάση;

gpapargi

Γενικά θέλουμε εύκολα στα 2 πρώτα θέματα ακριβώς για να μην υπάρχει αυτή η περίπτωση. Με βατά θέματα στα 2 πρώτα και κλιμακούμενη δυσκολία από και πάνω, ο αδύναμος έχει την ευκαιρία να πιάσει τη βάση. Δε χρειάζεται να έχει πρόσβαση σε όλα τα θέματα.

Έχουμε βέβαια κατά νου ότι υπάρχει και μια μερίδα μαθητών που ότι και να γίνει θα πέσει κάτω από τη βάση. Θα πέσουν ακόμα και στην ΑΟΔΕ. Απλά δεν ενδιαφέρονται. Αυτούς τους έχουμε κατά κανόνα μόνο εμείς στην τεχνολογική. Μας προτιμούν σε σχέση με τη θετική/θεωρητική. Δε γίνεται αυτοί οι μαθητές να καθορίζουν το επίπεδο του μαθήματος. Δε θέλω να χάσω το σεβασμό του δυνατού μαθητή για να πιάσουν τη βάση μερικοί αδιάφοροι.

Γενικά το να ρίχνεις το επίπεδο του μαθήματος στηρίζοντας την «αδιάφορη ζώνη» σε σχέση με τη «δυνατή ζώνη», είναι αυτό που αποκαλώ «δικτατορία της μετριότητας». Δηλαδή οι μέτριοι καπελώνουν τους καλούς. Δε αφήνουν κάτι να εξελιχθεί για να μην ξεχωρίσουν οι καλοί. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή υποβάθμιση του μαθήματος και μελλοντικά της παιδείας και της επιστήμης.

Για μένα η προστασία του πραγματικά καλού μαθητή είναι από τους βασικότερους στόχους της εκπαίδευσης γιατί αυτός είναι που θα πάει την επιστήμη ένα βήμα παρακάτω και αυτός είναι που θα γίνει μελλοντικά καλός δάσκαλος. Η αδιάφορη ζώνη δεν έχει να προσφέρει κάτι στην επιστήμη ή την παιδεία. Απλά θα αλλάξει χώρο κάποια στιγμή. Γιατί να τους κάνουμε το χατίρι λοιπόν και μάλιστα σε βάρος αυτών που στο μέλλον θα προσφέρουν;

Ρήγος Γιώργος

Με αυτό το σκεπτικό συμφωνώ απολύτως  :)

bagelis

Παράθεση από: gpapargi στις 27 Απρ 2010, 10:05:46 ΠΜ

Απλά δεν ενδιαφέρονται. Αυτούς τους έχουμε κατά κανόνα μόνο εμείς στην τεχνολογική. Μας προτιμούν σε σχέση με τη θετική/θεωρητική. Δε γίνεται αυτοί οι μαθητές να καθορίζουν το επίπεδο του μαθήματος. Δε θέλω να χάσω το σεβασμό του δυνατού μαθητή για να πιάσουν τη βάση μερικοί αδιάφοροι.

Γενικά το να ρίχνεις το επίπεδο του μαθήματος στηρίζοντας την «αδιάφορη ζώνη» σε σχέση με τη «δυνατή ζώνη», είναι αυτό που αποκαλώ «δικτατορία της μετριότητας». Δηλαδή οι μέτριοι καπελώνουν τους καλούς. Δε αφήνουν κάτι να εξελιχθεί για να μην ξεχωρίσουν οι καλοί. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή υποβάθμιση του μαθήματος και μελλοντικά της παιδείας και της επιστήμης.

Για μένα η προστασία του πραγματικά καλού μαθητή είναι από τους βασικότερους στόχους της εκπαίδευσης γιατί αυτός είναι που θα πάει την επιστήμη ένα βήμα παρακάτω και αυτός είναι που θα γίνει μελλοντικά καλός δάσκαλος. Η αδιάφορη ζώνη δεν έχει να προσφέρει κάτι στην επιστήμη ή την παιδεία. Απλά θα αλλάξει χώρο κάποια στιγμή. Γιατί να τους κάνουμε το χατίρι λοιπόν και μάλιστα σε βάρος αυτών που στο μέλλον θα προσφέρουν;


Φίλε Γιώργο δεν είναι έτσι. Μολονότι όπως ξέρεις έχω συμμετάσχει σε διαγωνίσματα στο στέκι (και άρα έχω "υποστηρίξει" αυτού του είδους τα θέματα) δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εξετάσεις αυτές είναι απολυτήριες εξετάσεις πρώτιστα και όχι αποκλειστικά εξετάσεις εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Το μάθημα ΑΕΠΠ όπως και όλα τα άλλα αφορούν Μέση Εκπαίδευση και όχι ανώτερη ή ανώτατη. Σε επίπεδο τάξης για μένα πιο επιτυχημένος είναι ο καθηγητής που κάνει την τάξη του να γράψει βάση παρά ο καθηγητής που έχει 1 20 σε δύσκολα θέματα και δεν κοιτάει πόσο έγραψαν οι υπόλοιποι γιατί "δεν ενδιαφέρονταν". Δεν υπάρχει δικτατορία της μετριότητας, υπάρχουν πάρα πολύ μαθητές με εξαιρετικές ικανότητες ο καθένας, απλά σε άλλους τομείς και όχι απαραίτητα στον δικό μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους κολοβώσουμε και να τους δείξουμε στην ουσία μία πόρτα εξόδου από το μαθημα. Ο καθένας ανάλογα με το τι μπορεί να κάνει και πόσο εμπνέεται από εμάς μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη έκανε μέχρι χθες.

Όσον αφορά τα διαγωνίσματα που βγαίνουν εδώ, χωρίς να έχω συμμετάσχει στα τελευταία, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ ωραία, με την παρατήρηση ότι οι εκπαιδευτικοί που τα χρησιμοποιούν ξέρουν σε ποιούς να τα βάλουν. Πραγματικά δίνουν μια άλλη διάσταση στο μάθημα, πολύ πιο αληθινή στη φύση της Πληροφορικής από την τυποποιημένη που ενδεχομένως κυκλοφορεί σαν αντίληψη και συγχαρητήρια σε όλους αυτούς  που ασχολούνται μέρες και τα κατασκευάζουν. Προσοχή όμως σε όλους μας ως προς τον τρόπο χρήσης τους. Όπως και όλα τα εργαλεία, ποτέ το εργαλείο δεν είναι κακό, ο άνθρωπος που το χρησιμοποιεί μπορεί να το κάνει να δουλέψει με επικίνδυνο τρόπο ή αληθινά ευεργετικό.

gpapargi

Οι αδύναμοι έχουν τα 2 πρώτα θέματα, έχουν κάτι εύκολα ερωτήματα στα θέματα 3 και 4 και έχουν και τους μεγάλους βαθμούς που μπήκαν χαριστικά στο σχολειό. Είναι ανάγκη να έχουν πρόσβαση και σε όλα (ακόμα και στα δύσκολα) τα θέματα του διαγωνίσματος; Όλα δικά τους; Τότε τι μένει για τον πραγματικά καλό; Εκτός αν θέλουμε  ο πραγματικά κάλος να συγχωνευτεί με τους υπόλοιπους.

Γιάννης Σ.

Αυτό που νομίζω όλοι αγνοούμε είναι ότι το μάθημα είναι 2 ώρες την εβδομάδα, πολλές από τις οποίες χάνονται. Επίσης το Σεπτέμβριο το παιδί δεν ξέρει τι είναι μεταβλητή και το Μάιο του ζητάς να λύσει ασκήσεις σαν κι αυτή που μπήκε πέρυσι σαν 4ο θέμα. Για μένα λοιπόν πιο δύδκολα θέματα δε σημανει περισσότερη δουλεια στο σχολείο ή στο σπίτι μόνος του αλλά περισσότερα φροντιστήρια...  :)

evry

Η λέξη δύσκολο είναι σχετική. Αν το θέμα είναι πρωτότυπο και ο μαθητής δεν το έχει ξαναδεί τότε όσα φροντιστήρια και να έχει κάνει, αν δεν έχει μάθει να σκέφτεται δεν υπάρχει περίπτωση να το λύσει. Τέτοια θέματα είναι που φέρνουν στο ίδιο επίπεδο αυτόν που έκανε όλη χρόνια φροντιστήριο και αυτόν που για τον α/β λόγο παρακολουθούσε μόνο το σχολείο.
   Τα εύκολα και τα τυποποιημένα θέματα είναι αυτά που πριμοδοτούν αυτούς που πάνε φροντιστήρια και όχι τα δύσκολα. Το σκεπτικό που παραθέτεις είναι αυτό που ισχύει στις μέρες μας. Δηλαδή το βάρος πλέον δεν είναι στην κατανόηση και στον τρόπο σκέψης αλλά στην ποσότητα των ασκήσεων που πρέπει να λύσουν οι μαθητές, και αυτό ισχύει σε όλα τα μαθήματα.  Ειδικά στα μαθηματικά βάζουν τα παιδιά να λύνουν τόσες ασκήσεις μήπως και πέσει καμία από αυτές. Για αυτό μετά στο πανεπιστήμιο έχουν χάσει τη μπάλα. Εκεί δεν μπορούν να λύσουν "όλες" τις ασκήσεις.
   Τελικά λοιπόν ποιος είναι ο στόχος μας? Η ασκησεολογία ή η κατανόηση των βασικών αλγοριθμικών δομών? Αν είναι το 1ο τότε σίγουρα δεν μας φτάνουν 2 ώρες και ο μαθητής μάλλον θα πρέπει να πάει στο φροντιστήριο ώστε να κάνει "όλες" τις ασκήσεις και να πάει να δώσει εξετάσεις στα θέματα που όπως λένε οι δημοσιογράφοι ήταν για "διαβασμένους"
What I cannot create I do not understand -- Richard Feynman
http://evripides.mysch.gr

Γιάννης Σ.

Σόρυ αλλά δε βρίσκω μεγάλη διαφορά στον κόπο που χρειάζεται κάποιος για να μάθει να σκέφτεται σωστά και στον κόπο που καταβάλει για να λύσει 'άπειρες' ασκήσεις. Και αυτό γιατί από μόνη της η ύλη του μαθήματος είναι πολύ μεγαλη, δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα βοηθήματα αποτελούνται από δύο τόμους. Άσε που το Μάρτιο πρέπει να έχεις τελειώσει την ύλη... Η ύλη είναι τεράστια. Μια σελίδα στο βιβλίο - π.χ. δισδιάστατοι πίνακες - είναι 100 σελίδες στην πραγματικότητα.  Εξάλλου για να σκέφτεται κανείς προγραμματιστικά χρειάζεται δύο πράγματα:
1. Να κατέχει όλη τη 'θεωρία'.
2. Να προλάβει να αφομοιώσει πράγματα.
Και τα δύο τα θεωρώ πολύ δύσκολα. Θα μου πεις εγώ δεν έχω δει παιδί να γράφει πολύ καλά χωρίς φροντιστήριο, οπότε τζάμπα κουβέντα κάνουμε...
::)

evry

Το ότι θα λύσεις πολλές ασκήσεις δεν σημαίνει ότι έχεις μάθει να σκέφτεσαι, ούτε καν ότι έχεις κατανοήσει βασικά πράγματα. Σημαίνει ότι απλά έχεις μάθει να λύνεις μια συγκεκριμένη ασκησεολογία. Αν δεις κάτι καινούργιο εκεί θα φανεί το επίπεδο κατανόησής σου.
Όσον αφορά το μέγεθος της ύλης και τις ώρες που διδάσκεται το μάθημα έχεις δίκιο. Είναι λίγες. Αυτό που λέω εγώ είναι πως αν μπουν τυποποιημένα θέματα τότε αυτός που έχει το πλεονέκτημα είναι αυτός που έχει δουλέψει όλη τη χρονιά με φροντιστήρια , βοηθήματα κλπ και ας είναι μέτριος. Ένα παιδί που δεν έχει αυτή τη δυνατότητα αλλά μπορεί να σκεφτεί λίγο παραπάνω έχει μειονέκτημα γιατί υπάρχουν ασκήσεις τις οποίες αν δεν τις έχεις ξανακάνει προηγουμένως είναι πολύ δύσκολο να τις λύσεις ολόσωστα, (αναφέρομαι σε ασκήσεις που κυκλοφορούν γενικά).
   Τι θα συμβεί όμως αν πέσουν  θέματα που δεν έχει δει ποτέ κανένας? και ας είναι εύκολα. Τι θα γίνει εκεί? Αυτός που έχει λύσει άπειρες ασκήσεις θα ψάξει να βρει με ποια αντίστοιχη άσκηση μοιάζει και όταν ανακαλύψει ότι δεν μοιάζει με καμία θα βραχυκυκλώσει. Αυτός που έχει κατανοήσει 2-3 βασικά πράγματα και σκέφτεται λίγο παραπέρα μπορεί να το λύσει. Δεν ξέρω αυτή είναι η εντύπωση που έχω, ίσως να κάνω λάθος.
     Τέλος έχω δει πολλά παιδιά να γράφουν άριστα χωρίς φροντιστήριο. Θα ξαναπώ ένα παράδειγμα που λέω συχνά και ας γίνω κουραστικός. Στη Μήλο που ήμουν μόνο με το σχολείο και ΠΔΣ έγραψαν αρκετοί πάνω από 18 στο μάθημα. (χρονιές 2005,2006)
    Επίσης στη Μήλο ενας μαθητής πέρασε 2ος στην Ιατρική χωρίς φροντιστήριο ή ιδιαίτερο τη χρονιά 2006.

Επειδή έχουμε θεοποιήσει τα φροντιστήρια και έχουμε δαιμονοποιήσει το σχολείο
Στην Αθήνα φυσικά κανείς δε δίνει σημασία στο σχολείο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία
What I cannot create I do not understand -- Richard Feynman
http://evripides.mysch.gr

Γιάννης Σ.

Συμφωνώ σε όλα. Και εγώ που διορίστηκα στη Λέρο 2005-2006, το ίδιο ίσχυε...
::)

Νίκος Αδαμόπουλος

Χωρίς να παίρνω το μέρος όσων επιθυμούν εύκολα/τυποποιημένα θέματα, όπως και να έχει όμως, οι μαθητές θα πρέπει να έχουν έρθει σε επαφή με έναν ελάχιστο αριθμό ασκήσεων που να καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα κατηγοριών ασκήσεων. Αλλιώς ακόμα και ο καλός μαθητής δεν θα αποδώσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων... Στη συνέχεια, από τη στιγμή που θα έχει καλλιεργηθεί/αναπτυχθεί η αλγοριθμική σκέψη των μαθητών, αυτοί που είναι πράγματι καλύτεροι, τότε ναι θα ξεχωρίσουν με τα πιο δύσκολα θέματα...