Μια αφήγηση σαν παραμύθι Παρασκευή 29/1/2010 κατά τις 11:00 το πρωί ανέβαινα με τις κυλιόμενες από το μετρό της Εθνικής Άμυνας έχοντας προορισμό το Υπουργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, Οδός Αναστάσεως 2 και Τσιγάντε. Ανησυχούσα γιατί, παρόλο που η μέρα ήταν σημαντική και προβλεπόταν ενδιαφέρουσα, σίγουρα όμως θα ήταν απαιτητική και κουραστική, και εγώ ήδη αισθανόμουν εξαντλημένος. Σκεφτόμουν ότι κακώς δεν είχα έρθει στην Αθήνα από την προηγούμενη μέρα αφού θα μπορούσα να μείνω στον αδερφό μου. Όμως δεν ήμουν ακόμα έτοιμος. Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί πάλι αργά, κατά τις 2:00 π.μ., αφού ήθελα να κάνω κι άλλες διορθώσεις και δοκιμές. Έτσι, μετά από περίπου 3-4 ώρες αγχωμένου ύπνου, ξύπνησα πριν το ξημέρωμα, ντύθηκα, οδήγησα για 3.5 ώρες από τον Πύργο μέχρι την Αθήνα, άφησα το αυτοκίνητο στο σπίτι του αδερφού μου στο Γκάζι, και πήρα τη γραμμή 3 του μετρό.
Ενώ έμπαινα στο κτίριο του υπουργείου, στο αμφιθέατρο του οποίου θα λάμβανε χώρα η
Ημερίδα «Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον - Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον», σκεφτόμουν ότι τώρα πρέπει να εντοπίσω τα υπόλοιπα παιδιά. Το προηγούμενο βράδυ τους είχα στείλει το email:
«Τι θα κάνουμε αύριο; Θα συναντηθούμε κάποια ώρα; Να γνωριστούμε κιόλας βρε αδερφέ! Εννοώ να είμαστε κάποια συγκεκριμένη ώρα στο χώρο της παρουσίασης; Ανάλογα με το τι θα πούμε θα κανονίσω και ώρα αναχώρησης αύριο ξημερώματα! Για σήμερα ελπίζω να πέσω νωρίς για ύπνο! Δηλαδή <= 01:00. Τίποτα άλλο που πρέπει να ξέρουμε; Μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας τις παρουσιάσεις! Ααα... πώς θα σας γνωρίσω; Να κρατάμε κάτι ως σημάδι; !!!». Ο Στάθης είχε απαντήσει:
«Φτάνω στο αεροδρόμιο στις 9:30 οπότε θα είμαι στον χώρο γύρω στις 10:30-10:45. Καλό θα ήταν να γνωριστούμε πριν παρουσιάσουμε γιατί αλλιώς μπορεί να συμβούν τραγελαφικά πράγματα! Το τηλ. μου είναι : …… Επισυνάπτω την παρουσίαση στην τελική της μορφή, έκανα κάποιες μικροαλλαγές αισθητικού χαρακτήρα. Υ.Γ. Θα φοράω περοκίνι και θα κρατάω μια κορνίζα usb που θα δείχνει ένα τριαντάφυλλο.» Το τελευταίο όμως μάλλον δεν το εννοούσε! Αφού διέσχισα μια φορά το διάδρομο μέχρι το αμφιθέατρο, ξαναγυρνώντας σταμάτησα στο κυλικείο και έκανα μια κλήση στο κινητό του Σπύρου. Ακριβώς μπροστά μου ήταν μια παρέα και αμέσως άκουσα να χτυπάει το κινητό ενός από αυτούς. «Ο Σπύρος!», του είπα. «Ο Νίκος!», μου απάντησε και μου έδωσε το χέρι! Στη συνέχεια χαιρετήθηκα και με τους υπόλοιπους της παρέας: τον Στάθη Στέργου (sstergou), τον Παναγιώτη Τσιωτάκη και την Αλεξάνδρα Ψαλτίδου.
Ο Σπύρος Δουκάκης μας είχε στρατολογήσει για την πραγματοποίηση μιας έρευνας για το μάθημα της ΑΕΠΠ. Τους υπόλοιπους τους γνώριζε ήδη. Εμένα με είχε βρει μέσα από το Στέκι στο οποίο είχα γίνει μέλος λιγότερο από ένα χρόνο πριν. Κάποια μέρα μου τηλεφώνησε και μου έριξε την ιδέα για την έρευνα. Εγώ γενικά δυσκολεύομαι να πω όχι! Συνεργαστήκαμε λοιπόν όλη η παρέα, φτιάξαμε ένα τεράστιο ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο, το ανεβάσαμε και το ανακοινώσαμε. Η συμμετοχή των συναδέλφων ήταν ανέλπιστα μεγάλη, θα έλεγα συγκινητικά μεγάλη! Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για δείγμα, αλλά για την πλειοψηφία ίσως από αυτούς που δίδασκαν το μάθημα! Βέβαια μετά ακολούθησε πολλή δουλειά για την επεξεργασία των δεδομένων. Ο Σπύρος ήταν από την αρχή έως το τέλος η ψυχή της ομάδας και σίγουρα αυτός που κουράστηκε περισσότερο από όλους. Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων έγινε τμηματικά, λόγω του όγκου τους, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν θα γινόταν η παρουσίαση των πρώτων αποτελεσμάτων! Για την ιστορία, αναφέρω ότι η ημερίδα περιελάμβανε 6 παρουσιάσεις από τη δικιά μας ομάδα με στοιχεία από την έρευνα, και άλλες 8 παρουσιάσεις άλλων συναδέλφων, μεταξύ των οποίων ήταν και σύμβουλοι, οι δημιουργοί των εκπαιδευτικών λογισμικών του μαθήματος, αλλά και συγγραφείς του σχολικού βιβλίου. Η συμμετοχή στην ημερίδα ήταν υπεράνω κάθε προσδοκίας αφού την παρακολούθησαν πάνω από 400 συνάδελφοι. Υλικό ημερίδας:
http://www.epy.gr/aepp/aepp.php Πριν την έναρξη της ημερίδας αλλά και στα διαλείμματα, σιγά σιγά γνωριστήκαμε και μιλήσαμε από κοντά και με άλλους συναδέλφους του Στεκιού, όπως ήταν ο Ευριπίδης (evry), ο Παναγιώτης (pgrontas), o Κώστας (ntzios kostas), ο Γιώργος (gpapargi), και άλλοι. Πολλοί από αυτούς μάλιστα ήταν και στο πρόγραμμα των εισηγήσεων. Να αναφέρω ότι μπορεί η ημερίδα να αποτέλεσε για μένα τότε μια ανεπανάληπτη εμπειρία, όμως μετά από τόσο καιρό μπορώ να πω ότι το μεγαλύτερο κέρδος μου ήταν που ήρθα σε επαφή και γνώρισα από κοντά όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Συνεχίζοντας την αφήγηση, κάποια στιγμή φώναξαν στον κόσμο να μπει στο αμφιθέατρο για να ξεκινήσει η ημερίδα. Μπήκαμε και καθίσαμε όλη η ομάδα σε μια σειρά καθισμάτων. Γυρνώντας προς τα πίσω είδα ένα κατάμεστο αμφιθέατρο και αμέσως ένιωσα ναυτία! Κάτι η κούραση που είχα ήδη, κάτι το υπερβολικό άγχος που πάντα με πιάνει όταν έχω να κάνω παρουσίαση σε ενήλικες περισσότερους από όσους χωράει μια σχολική τάξη, και που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι μου προκαλεί δυσκολία στο να ανοίξω ακόμα και το στόμα μου, στα πρώτα λεπτά τουλάχιστον… Πόσο μάλλον εκείνη την ημέρα που μπροστά σε τόσους συναδέλφους, πολλοί από τους οποίους δημιούργησαν το μάθημα, το έστησαν, το έτρεξαν, το εξέλιξαν, ήρωες κατά τη γνώμη μου, άλλοι φανεροί και άλλοι αφανείς, θα έβγαινα εγώ από το πουθενά για να πω αυτά που είχα στις διαφάνειες και να κλείσω την παρουσίασή μου με το
«Πώς φανταζόμαστε το μέλλον του μαθήματος;». Αισθανόμουν ασήκωτο το βάρος! Σκεφτόμουν ότι αν δεν μας έπαιρναν με τις πέτρες θα ήταν σίγουρα μεγάλη επιτυχία!
Ξεκίνησαν λοιπόν οι χαιρετισμοί, μετά ο Σπύρος, ο Στάθης, ξανά ο Στάθης για το pseudoglossa.gr, η Πύρζα, ο Νικολαΐδης (spin), δεν θυμάμαι ακριβώς τη σειρά…, διάλειμμα-γεύμα. Μετά ο Παναγιώτης, η Αλεξάνδρα, ο Σπύρος, ο Κανίδης, ο Οικονόμου (αν δεν κάνω λάθος), και ξανά διάλειμμα -καφές. Μετά το διάλειμμα θα ήμουν εγώ! Με το ζόρι στεκόμουν στα πόδια μου, από το πρωί με μισό ποτήρι χυμό και δύο γουλιές νερό. Η παρουσίασή μου είχε τίτλο «ΑΕΠΠ: μάθημα αλγοριθμικής ή προγραμματισμού: Εμπειρική έρευνα σε εκπαιδευτικούς» (
http://www.epy.gr/aepp/pts/epy_aepp_29Ian10_adamo_alg_prog.pps). Όπως ήταν αναμενόμενο στην αρχή και για 2-3 λεπτά ήμουν φοβερά αγχωμένος, η χροιά της φωνής μου ήταν αλλαγμένη, και αν δεν έλεγα συνεχώς μέσα μου «πάρε ανάσα... πάρε ανάσα...» θα πάθαινα ασφυξία! Πάντως οι διαφάνειες κυλούσαν κανονικά με το ρυθμό που είχα από πριν χρονομετρήσει, και σιγά σιγά, όπως μου συμβαίνει πάντα, ηρεμούσα...! Στις τελευταίες διαφάνειες ήμουν πλέον τελείως νηφάλιος και μάλιστα έπιασα έκπληκτος τον εαυτό μου να χρωματίζει υπέρ του δέοντος το ύφος της απόδοσης των προτάσεών μας για το μέλλον του μαθήματος.
Μετά συνέχισε ο Κοίλιας με τον φοβερό τίτλο «Να καταργήσουμε τη ΓΛΩΣΣΑ και να κρατήσουμε μόνο την ψευδογλώσσα», ο Ευριπίδης, ο Μαυρομάτης. Στο τέλος ακολούθησε και ενδιαφέρουσα συζήτηση. Όταν η ημερίδα τελείωσε και βγήκαμε έξω είχε πλέον νυχτώσει. Ευτυχώς πέτρες δεν φάγαμε... Τουλάχιστον όχι εκείνη την ημέρα! Και επίσης, όλη η κούραση είχε εξαφανιστεί! Πάλι πίσω στο μετρό, μετά στο Γκάζι, πήρα το αυτοκίνητο, βγαίνοντας από τον Αθήνα έκανα στάση για φαγητό, μετά από 3.5 ώρες έφτασα στο Πύργο, προχωρημένα μεσάνυχτα πλέον...
Επιμύθιο:Τελικά μετά από τόσα χρόνια νομίζω ότι συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη για το μέλλον του μαθήματος. Για διάφορους λόγους που δεν μπορώ τώρα να εξηγήσω (!) και που δεν χωρά το περιθώριο αυτού του μηνύματος για να αναπτύξω (!!), εννοώ δηλαδή ότι το μήνυμα αυτό είναι ήδη μεγάλο και είναι προχωρημένα μεσάνυχτα πλέον... αλλά θα επανέλθω, είμαι υπέρ:
- μιας ενισχυμένης/διορθωμένης ψευδογλώσσας όπως την περιγράφει ο Στάθης και οι άλλοι
- με σχολικό βιβλίο που θα ενσωματώνει και την python αντί της ΓΛΩΣΣΑΣ, αν και τον πρώτο καιρό θα ήθελα να είναι εκτός ύλης
- μιας πιθανής σταδιακής εισόδου της python μέσα στην ύλη
- με ομαλή μετάβαση στη νέα κατάσταση διατηρώντας τη μέγιστη συμβατότητα με αυτά που ισχύουν σήμερα!
