Θέμα: Βαθμολόγηση λύσεων και απόδοση αλγορίθμων

[gpapargi]

Οι μαθητές όμως δεν είναι μελλοντικοί προγραμματιστές. Διδάσκονται ένα μάθημα που έχει ως βασικό στόχο την ανάπτυξη της ικανότητας του μαθητή να  αναλύει ένα πρόβλημα σε απλούστερα και  να εκφράζει με σαφήνεια τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για να  λυθεί το πρόβλημα. 
Έχοντας αυτό ως αφετηρία δεν πιστεύω ότι πρέπει να  αποτελούν κριτήριο βαθμολόγησης  έννοιες όπως η αποδοτικότητα. 

Όμως δε σου λέει τίποτα η ύπαρξη του κεφαλαίου 5 μέσα στο βιβλίο; Γιατί το έβαλαν οι συγγραφείς; Αν κάποια στιγμή μπει εντός ύλης δε θα είναι αντιφατικό τότε να λέμε ότι δε μας ενδιαφέρει η ποιότητα; Κι αν τότε βαθμολογούμε την ποιότητα δεν είναι λάθος να μην το κάνουμε και τώρα (μόνο και μόνο επειδή το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι για την ώρα εκτός ύλης); Όπως εξήγησα παραπάνω δε χρειάζονται γνώσεις του κεφαλαίου 5 αλλά μόνο κατανόηση του τι κάνουν οι αλγόριθμοί μας και κοινός νους.

Και κάτι γενικό που δεν αφορά το Γιώργο

Με προβληματίζει γιατί είναι τόσο διαδεδομένη η λανθασμένη αντίληψη ότι ο καλός αλγόριθμος αφορά τους προγραμματιστές. Οι αλγόριθμοι είναι λύσεις σε προβλήματα. Αφορούν αυτούς που λύνουν προβλήματα με αλγοριθμικές μεθόδους… δηλαδή εμάς. 

Οι πιο πολλοί φαντάζονται τους προγραμματιστές σαν ανθρώπους που δουλεύουν σε μια ιδιωτική εταιρεία και ο διευθυντής τους έχει το πιστόλι στον κρόταφο απαιτώντας αποδοτικό αλγόριθμο. Καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Η δική μου προγραμματιστική πείρα μου λέει ότι συνήθως στις εταιρείες υπάρχουν μη αποδοτικοί αλγόριθμοι που απλά τρέχουν σωστά. Οι εταιρείες συνήθως προσλαμβάνουν όποιον να ‘ναι και η κατάσταση είναι χειρότερη από τη διδασκαλία της ΑΕΠΠ.

Μια ακραία άποψη που είχα ακούσει κάποτε από άνθρωπο που κάνει διδακτορικό στους αλγόριθμους υψηλής απόδοσης είναι η εξής: «Εγώ βάζω τη σκέψη... κάνω μαθηματικά. Μετά δίνω τον αλγόριθμο στον μπετατζή για να κάνει την υλοποίηση». Μπετατζή εννοούσε το φουκαρά τον προγραμματιστή. Πλέον προγραμματιστές δηλώνουν και οι απόφοιτοι ιδιωτικών ΙΕΚ επειδή απλά ξέρουν κάποια γλώσσα. Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο στο μάθημα «εισαγωγή στον προγραμματισμό» που μας έλεγαν: «έτσι θα το κάνετε αν θέλετε να ξεχωρίσετε από τις σχολές ΚΟΡΕΛΚΟ».

Τα αναφέρω αυτά γιατί δεν μπορώ άλλο να ακούω ότι «το μάθημα δεν είναι προγραμματισμός γι αυτό δε μας νοιάζει η ποιότητα της λύσης». Αυτή ακριβώς είναι η νοοτροπία των ιδιωτικών ΙΕΚ. Μιλήστε για ποιότητα αλγορίθμου σε κάποιο παιδάκι που μόλις βγήκε από μια τέτοια σχολή και θα ακούσετε το ευρέως διαδεδομένο στους κύκλους της ΑΕΠΠ «ότι δίνει σωστά αποτελέσματα είναι σωστό». Σε τι ξεχωρίζει η διδασκαλία μας από αυτούς ως προς τον τρόπο σκέψης; Τι όραμα υπάρχει για το μάθημα;

[kLee]

Η ένοια της "αποτελεσματικότητας" της λύσης δεν οφείλει να υπάρχει και στα υπόλοιπα μαθήματα;

Σε τι διαφέρει το δικό μας (αν διαφέρει);;

Ας υποθέσουμε ότι ένας μαθηματικός έχει να αποδείξει ένα θεώρημα.
Μετά από πολύ κόπο εξισώσεις και μουτζούρες τελικά φτάνει στη λύση του (και τρέχει έξω αλα Αρχιμήδης!).

Σε πρώτη φάση δε θα πολυσκάσει για το πως έφτασε στη λύση, αρκεί να είναι σωστή. Στη συνέχεια πιθανότατα θα ψάξει το αν είναι η βέλτιστη ή πιο κομψή λύση, ίσως και πιο το φυσικό νόημα αυτού που απέδειξε κτλ. Θα προσπαθήσει ενδεχομένως να το εξετάσει από πολλές διαφορετικές οπτικές.

Στη φυσική είναι σχεδόν ο κανόνας ένα θέμα να μπορεί να προσεγγιστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Οι μηχανικοί στη συνέχεια θα επιλέξουν αυτήν τη λύση που αρμόζει καλύτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Ο προγραμματισμός είναι συνδυασμός της λογικής του επιστήμονα και του μηχανικού συν το γεγονός ότι έχουμε πολύ άμεσα, γρήγορα και μπροστά μας τα αποτελέσματα της επίλυσής μας, πίεση για όλο και πιο γρήγορες και φιλικές προς το χρήστη υλοποιήσεις κτλ.

Οπότε τον καλό προγραμματιστή τον ενδιαφέρει άμεσα και η επιλογή ανάμεσα από πολλές ενδεχόμενα προσεγγίσεις. Στο κάτω κάτω στην πραγματικότητα δεν επιλύουμε κάτι σαν θεωρητικοί μαθηματικοί ή φυσικοί στο χαρτί, αλλά έχουμε HARDWARE από κάτω καθώς και συγκεκριμένο προγραμματιστικό περιβάλλον!!

Άλλο να γράφω σε C++ άλλο σε Perl, άλλο να χρησιμοποιώ το Visual Studio 6 και άλλο .ΝΕΤ!

Όμως μισό λεπτό - αν και το μάθημα λέγεται Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον τελικά εμείς διδάσκουμε θεωρία αλγορίθμων και δομές δεδομένων με 2 ψευδογλώσσες!

Οπότε ενώ όντως θα έπρεπε τα παιδιά να μαθαίνουν κάτι πιο χειριοπιαστό, και τότε θα είχε νόημα κατά τη γνώμη μου η επιλογή της βέλτιστης λύσης, έτσι όπως γίνεται το μάθημα δε μπορούμε να το ζητοάμε αυτό από τα παιδιά, γιατί είναι πολύ δύσκολο γι αυτά να το καταλάβουν χωρίς να τρέχουν το πρόγραμμα σε Η/Υ. Εδώ δυσκολευόμαστε εμείς, τα παιδιά δε θα δυσκολευτούν?!

Τώρα, το να βρω το μέγιστο στοιχείο σε έναν πίνακα με ταξινόμηση (σα χαμάλης δηλαδή), αν το παιδί είχε τρέξει αυτό το πρόγραμμα για έναν πίνακα κάποιων εκατομμυρίων θέσεων, θα έβλεπε ότι κάτι δεν πάει καλά! Κάτι θα καταλάβαινε εν καιρώ και θα του έκοβε ότι κάνει πολύ ώρα να ταξινομηθεί ο πίνακασ. ʼρα, θα έλεγε, μήπως να το κάνω με καλύτερο τρόπο? "Μα τι βλάκας που είμαι! Ας το κάνω με τη γνωστή μέθοδο της έυρεσης του max ενός πίνακα!".

Αυτό που με θλίβει είναι ότι το μάθημα γίνεται συνεχώς και πιο "μαθηματικό" (βλέπε Θ1γ) και σχεδόν μας πονάει και τρέμουμε με την ιδέα ότι είναι εργαστηριακό! Προγραμματισμό θα έπρεπε να κάνουμε, ξυπνάτε συνάδελφοι και μη φυγοπονείτε, και προγραμμτισμός δε νοείται χωρίς χρήση Η/Υ!

Και μην μου πει κανένας το γνωστό επιχείρημα ότι δεν κάνουμε προγραμματισμό, γιατί θα τον (ξανα)παραπέμψω στον τίτλο του μαθήματος!

Αν είναι ας το πούνε Θ. Αλγορίθμων ή κάτι τέτοιο και δε θα ξαναμιλήσω!

Peace! 

[kLee]

Αυτοί που λένε ότι ένα μάθημα του τύπου ΑΕΠΠ δεν έχει θέση στο Λύκειο νομίζω ότι θα βρούν πολλά επιχειρήματα σε αυτή τη συζήτηση.   Άμα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως πρέπει να βαθμολογείται το μάθημα και διδάσκουμε  αλγορίθμους  με το ένα μάτι στον καθαρό προγραμματισμό τότε δεν έχουμε πολύ μέλλον στη γενική εκπαίδευση.
Αν το μάθημα αυτό είναι "ξεχωριστό" και διαφέρει από όλα τα αλλα τότε συνάδελφοι νομίζετε ότι θα παραμείνει για πολύ καιρό εξεταζόμενο σε γενικές εξετάσεις ή στη γενική εκπαίδευση;.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο (μαζί με άλλους για να είμαι ακριβής) πρίν από μερικά χρόνια το μάθημα της Πληροφορικής στο Λύκειο έγινε μη γραπτώς εξεταζόμενο.  Ο υπεύθυνος "φοβήθηκε" τους βέρους  προγραμματιστές τους βέρους Hardware-άδες κ.λπ.  Το αποτέλεσμα το ζούμε στο "πετσί" μας σήμερα.

Β.Κ

Τώρα μιλάμε σωστά και ανοιχτά!

Για σκεφτείτε πόσο συχνά θα βρισκόμασταν σε δύσκολη θέση όλοι μας, από τους πολύ ικανότερους εγκεφαλικά εφήβους και τις λύσεις τους?

Αλλά, εμείς δεν το θέλουμε αυτό, όχι γιατί θέλουμε να μας βλέπουνε τα παιδιά μας σαν αυθεντίες, αλλά γιατί νοιώθουν πολλοί συνάδελφοι σαν να πρέπει να δείξουν σε κάποιον πως να φτιάχνει μια μηχανή αυτοκινήτου τη στιγμή που αυτό το έχουν διαβάσει μόνο σε κάποιο μάθημα του τάδε εξαμήνου...

[kLee]

Να διευκρινίσω κάποια πράγματα για να μην παρεξηγηθώ.

Η πληροφορική στα σχολεία ξεκίνησα στραβά χωρίς σωστές βάσεις, γι' αυτό και τώρα κάνουμε τέτοια συζήτηση.

Όπως είναι η κατάσταση τώρα, συμφωνώ με το Σέργιο και δεν έχω καμία απαίτηση από τα παιδιά να μάθουν προγ/μό. Είναι μακρινό σενάριο αυτό. Έτσι εμμένω κι εγώ στο να μπορούν τα παιδιά να επιλύουν προβλήματα κτλ.

Επίσης ο Σέργιος είπε κάτι πολύ σωστό, όπως και ο Τσιωτάκης και πιθανότατα κι άλλοι συνάδελφοι, ότι πολλοί προγραμματιστές δε μπορούν να επιλύουν προβλήματα. Αυτό είναι πολύ αληθινό και θέλει ξεχωριστό topic για να το αναπτύξουμε.

Αλλά δε μπορώ να μη γκρινιάζω για το πώς ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να έχει μπει το μάθημα.

Δίνω ένα πολύ γενικό πλάνο του τι θα έκανα εγώ:

1) Πρώτη Λυκείου Κεφ. 1, 2, 3
2) Δευτέρα Λυκείου πάλι τα ίδια με χρήση όμως μιας συγκεκριμένης γλώσσας (μάλλον Pascal).
3) Τρίτη Λυκείου τα παραπάνω + υποπρογράμματα και ίσως ένα project.

Πρέπει να βγάλουμε (αν πρέπει να βγάλουμε!) ολοκληρωμένους προγραμματιστές: επιστήμονες (λύση προβλημάτων) + μηχανικούς (χρήση συγκεκριμένων μεθόδων και εργαλείων για τη μεταφορά της επίλυσης του προβλήματος από το χαρτί στον Η/Υ).

[evry]

 Σχετικά με την απόδοση αλγορίθμων νομίζω ότι κάνουμε ένα λάθος. Μιλάμε για αυτή λες και είναι κάτι συμπληρωματικό στη σχεδίαση αλγορίθμων και ότι μια απλή λύση του προβλήματος αρκεί. Συνάδελφοι δεν είναι ακριβώς έτσι. Η επιστήμη της πληροφορικής έχει δυο ισχυρές θεωρητικές βάσεις τη θεωρία υπολογισιμότητας και τη θεωρία πολυπλοκότητας. Αυτή είναι η επιστήμη μας εάν θέλουμε να θεωρούμαστε επιστήμονες και όχι προγραμματιστές ή hardwaraδες ή softwarάδες. O προγραμματισμός έχει θέση στην επαγγελματική εκπαίδευση και όχι στη γενική εκπαίδευση. Αντιθέτως η σχεδίαση αλγορίθμων και η επίλυση προβλημάτων έχουν θέση στη γενική εκπαίδευση. Το πρακτικό τους κομμάτι είναι ο προγραμματισμός αλλά δεν είναι κάποιος από τους διδακτικούς στόχους. Είναι απλά το μέσο.
      Σχετικά με την απόδοση τώρα. Η απόδοση ενός αλγορίθμου είναι το ίδιο σημαντική με το αν το πρόβλημα έχει λύση. Και δίνω για αυτό το παρακάτω παράδειγμα.

    Όλοι ξέρουμε το πρόβλημα του πλανόδιου πωλητή γνωστό και ως TSP  στη βιβλιογραφία. Μάλιστα περιγράφεται και στο σχολικό βιβλίο στις σελίδες 82-83 αν θυμάμαι καλά σε σημείο που είναι εντός ύλης. Με βάση αυτά που κάνουμε στο μάθημα ένας απλός αλγόριθμος θα έλεγχε απλά όλους τους πιθανούς συνδιασμούς και θα έβρισκε τον καλύτερο. Και φυσικά όλοι θα το θεωρούσαμε λύση.
     Η χρονική πολυπλοκότητα του αλγορίθμου είναι της τάξης του n! για n πόλεις δηλαδή αν είχαμε 100 πόλεις θα έπρεπε να ελέγξουμε 100! διαφορετικούς συνδιασμούς. Μιλάμε δηλαδή για περίπου 10^157 συνδιασμούς. Με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς αν ο αλγόριθμος τρέξει σε έναν υπολογιστή ο οποίος είναι 1000 φορές πιο γρήγορος από τον ταχύτερο σημερινό υπολογιστή, δηλαδή ελέγχει 10^13 συνδιασμούς (Μιλάμε για 10 THz) θα χρειαστεί 10^145 δευτερόλεπτα ή 10^137 χρόνια.

   Άρα ο αλγόριθμος που κατασκευάσαμε χρειάζεται 10^137 χρόνια για να βγάλει λύση σε υπολογιστή που είναι χίλιες φορές ταχύτερος από έναν σημερινό. Και ρωτάω:
Το θεωρείτε αυτό λύση? 

    Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι να βρούμε μια οποιαδήποτε λύση αλλά μια βέλτιστη λύση. Για αυτό άλλωστε και ένα από τα πιο δημοφιλή άλυτα προβλήματα στις μέρες μας είναι το P=NP για το οποίο το Clay Institute δίνει και 1Μ $ σε όποιον το λύσει. Αυτό δε δείχνει ότι η απόδοση του αλγορίθμου και η αναζήτηση του βέλτιστου αλγορίθμου είναι το σημαντικότερο κομμάτι της επιστήμης μας? Γιατί να μην διδάσκονται αυτό τα παιδιά? Δηλαδή οι παράγωγοι και τα ολοκληρώματα είναι πιο πιο σημαντικά? ή μήπως όλοι αυτοί που θα πάνε να σπουδάσουν οικονομικά ή διοίκηση επιχειρήσεων δεν θα κάνουν βελτιστοποίηση και μαθηματικό προγραμματισμό? Και πως θα τα καταλάβουν αυτά καλύτερα αν δε σχεδιάσουν τον αντίστοιχο αλγόριθμο;

   Θα πρέπει λοιπόν να χωνέψουμε ότι η μελέτη της πολυπλοκότητα ενός αλγορίθμου και η σχεδίαση του βέλτιστου αλγορίθμου δεν είναι απλά μια περιοχή της πληροφορικής, είναι η πληροφορική. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα μαθηματικά που χρειάζονται για να καταλάβει κάποιος τις θεωρίες υπολογισιμότητας και πολυπλοκότητας είναι μαθήματα επιλογής στο τελευταίο έτος των μαθηματικών τα οποία επιλέγουν ελάχιστοι επειδή τα θεωρούν πολύ δύσκολα. Στο Μαθηματικό Αθήνας μάλιστα τα επιλέγουν κατά βάση μόνο μεταπτυχιακοί και μόνο 2-3 προπτυχιακοί!!! Αυτό δε σημαίνει ότι επιστήμη μας αρχίζει εκεί που τελειώνουν τα μαθηματικά? Δεν θα έπρεπε αυτό να το ξέρουν όλοι ώστε να μη μας θεώρουν προγραμματιστές, hardwarάδες ή κατσαβιδάκιδες?

Κάποιες πηγές για αυτά που λέω παραπάνω
http://en.wikipedia.org/wiki/Travelling_salesman_problem
http://www.claymath.org/millennium/P_vs_NP/

[gpapargi]

Θα πρέπει λοιπόν να χωνέψουμε ότι η μελέτη της πολυπλοκότητα ενός αλγορίθμου και η σχεδίαση του βέλτιστου αλγορίθμου δεν είναι απλά μια περιοχή της πληροφορικής, είναι η πληροφορική.

Πες τα χρυσόστομε. Επιτέλους...

Αυτή φράση είναι η πιο μικρή και περιέχει όλη την αλήθεια.

Ωστόσο δε χρειάζεται να τρομάζει κανείς. Δε λέω να κάνουμε ανάλυση πολυπλοκότητας στα πλαίσια της ΑΕΠΠ. Λέω απλά να κόβουμε εμφανώς κακές λύσεις όπως είναι η εύρεση μεγίστου με πλήρη ταξινόμηση διότι εξευτελίζουν την επιστήμη της πληροφορικής. Δηλαδή θέλω απλά το μάθημα να έχει σωστές αρχές. Θέλω το μάθημα να έχει τις αρχές του πανεπιστημίου και όχι των ιδιωτικών ΙΕΚ. Να οδεύει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σαφώς είναι πολύ χρήσιμη και η εργαστηριακή υποστήριξη του μαθήματος με υπολογιστή αφού θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του μαθήματος.

Το σοβαρότατο θέμα των αναβαθμολογήσεων που τέθηκε, για μένα, έχει σαν πηγή τη στενοκεφαλιά και τον ανόητο εγωισμό ορισμένων βαθμολογητών που κάνουν του κεφαλιού τους και δε συζητούν με τους άλλους για το πόσο έχει συμφωνηθεί να κόβεται για κάποιο συγκεκριμένο λάθος. Σε αυτό προστίθεται και η ασχετοσύνη μερικών άλλων που θεωρούν σωστή μια λύση που είναι λάθος (όπως είπε ο Βαγγέλης) ή το ανάποδο.

Αν τυχόν δίναμε σαφής οδηγίες βαθμολόγησης του στυλ «όποιος κάνει εύρεση μεγίστου με πλήρη ταξινόμηση χάνει τόσους βαθμούς» όλα θα ήταν ξεκάθαρα και δεν πιστεύω πως θα αύξανε τις αναβαθμολογήσεις. Δε χρειάζεται προφανώς να περιέχει ο κανόνας αναφορές στην αλγοριθμική τάξη. Θα είναι απλά ένας κανόνας που θα τον ακολουθούν όλοι μηχανικά.

[kLee]

@evry - επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τη θέση σου, τελικά συμφωνείς ότι το μάθημα γίνεται σωστά όπως είναι ή όχι?

Στην αρχή μου δίνεται η εντύπωση πως υποστηρίζεις ότι καλώς στη γενική εκπαίδευση διαχωρίζεται ο προγραμματισμός μιας και αποτελεί ένα μέσο: "Το πρακτικό τους κομμάτι είναι ο προγραμματισμός αλλά δεν είναι κάποιος από τους διδακτικούς στόχους. Είναι απλά το μέσο."

Στη συνέχεια όμως καταλαβαίνω ότι δε συμφωνείς με αυτό το διαχωρισμό για τους λόγους που πολύ ορθά αναπτύσσεις.

Sorry, απλά δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα το post σου!! 

[evry]

Προφανώς δε συμφωνώ ότι το μάθημα γίνεται σωστά αλλιώς δεν θα γκρίνιαζα. Αυτό που λέω είναι ότι ο προγραμματισμός είναι απαραίτητος αλλά δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στους διδακτικούς στόχους. Δεν πρέπει να εξετάζουμε δεξιότητες προγραμματισμού αλλά επίλυσης προβλημάτων. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι τα υποπρογράμματα. Είναι ένα κατασκεύασμα που διευκολύνει τον προγραμματισμό όμως δεν είναι δυνατόν να εξετάζουμε τα παιδιά στο αν μπορούν να καλέσουν ένα υποπρόγραμμα ή αν έχουν βάλει σωστά τις παραμέτρους στη λίστα των παραμέτρων. Ποιους διδακτικούς στόχους εξετάζουμε έτσι? Μαθαίνουμε τα παιδιά να σκέφτονται ή τα ωθούμε για άλλη μια φορά στην εκμάθηση άλλου ενός τυφλοσούρτη;
       Κανονικά θα έπρεπε να δίνεται στα παιδιά ένα σύνθετο πρόβλημα και να τους ζητείται η ανάλυση και επίλυσή του με τη βοήθεια υποπρογραμμάτων. Αυτό όμως θα πρέπει να είναι πολύ καλά "στημένο" γιατί θα υπάρξει πρόβλημα στη βαθμολόγηση. Από την άλλη ποιος έχει τα κότσια να το ρισκάρει και να βάλει ένα τέτοιο θέμα? Ειδικά όταν ξέρει ότι ελάχιστα παιδιά θα το γράψουν.
Για αυτό έχει ξεφτιλιστεί το μάθημα και όλοι οι μέτριοι έχουν γίνει άριστοι. Κλασσικό παράδειγμα το παρακάτω

Σήμερα ήρθε μια μαθήτριά μου που έγραψε 17,8 στην Ανάπτυξη και δεν μπορούσε να υπολογίσει τα μόριά της. Θεώρησε τον αλγόριθμο λίγο πολύπλοκο!!!

@evry - επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τη θέση σου, τελικά συμφωνείς ότι το μάθημα γίνεται σωστά όπως είναι ή όχι?

Αυτό από που το κατάλαβες? Επειδή μιλάω για την απόδοση? Μην μπλέκεις την απόδοση με τον προγραμματισμό. Δεν έχει καμία σχέση. Εγώ μιλάω για την κατασκευή αποδοτικού αλγορίθμου ανεξάρτητα από την αρχιτεκτονική του υπολογιστή, σε επίπεδο ψευδογλώσσας.

Στη συνέχεια όμως καταλαβαίνω ότι δε συμφωνείς με αυτό το διαχωρισμό για τους λόγους που πολύ ορθά αναπτύσσεις.

[bagelis]

Όταν,  όπως αναφέρεται σε άλλο topic, ο ένας βαθμολογητής βάζει 100 και ο άλλος 94 γιατί πιθανότατα δεν μπορεί να καταλάβει αν κάτι είναι σωστά λυμένο εσείς μιλάτε για απόδοση αλγορίθμων;

[alkisg]

Βαγγέλη ένα-ένα τα προβλήματα. Το ότι/αν υπάρχει πρόβλημα στα βαθμολογικά κέντρα δεν αναιρεί το ότι/αν κάτι δεν διδάσκεται όπως επιβάλλει η επιστήμη μας. Δεν είναι κακό να υπάρχουν δύο ή και περισσότερα παράλληλα μέτωπα "δράσης". Και ίσως το κεφάλαιο 5 να είναι πιο σημαντικό να μπει στην ύλη από την ιστορία των γλωσσών προγραμματισμού (π.χ. η Pascal δεν χρησιμοποιείται πια για εκπαιδευτικούς σκοπούς). Και ίσως πιο εύκολα θα μάθει κάποιος μαθητής πότε ένας αλγόριθμος δεν είναι αποδοτικός (αρκεί να τον εκτελέσει με το χέρι) παρά να παπαγαλίσει το σε τι μας χρειάζεται ο παράλληλος ή ο αντικειμενοστραφής προγραμματισμός, αφού δεν έχει αντίστοιχη εμπειρία ώστε να καταλάβει τη σημασία του.

Όσο για τη βαθμολόγηση, είναι γενικό το πρόβλημα, όχι μόνο στο μάθημά μας. Αν ήθελε το Υπουργείο θα μπορούσε να δώσει οδηγίες στα βαθμολογικά κέντρα να μην ξανακαλούν καθηγητές που έχουν μεγάλη διαφορά από άλλους βαθμολογητές. Νομίζω ότι οι πλέον κατάλληλοι να πιέσουν για κάτι τέτοιο είναι οι ίδιοι οι γονείς...

[itt]

Μετέφερα ότι είχα γράψει σε πιο πρόσφατο post.

Συγγνώμη για το bump